تیمی که هیچ وقت ما را نبرد

کره شمالی بعد از جام جهانی ۱۹۶۶ که ایتالیا را برد و در یک چهارم نهایی با پرتغال خوب کار کرد, رشدی قابل توجه داشت

کره شمالی بعد از جام جهانی ۱۹۶۶ که ایتالیا را برد و در یک چهارم نهایی با پرتغال خوب کار کرد، رشدی قابل توجه داشت. سال ۱۹۷۲ بود و ما باید برای مقدماتی جام جهانی مقابل این تیم بازی می‌کردیم. تیم ما آن موقع تازه داشت شکل می‌گرفت. همان تیمی که بعدها در جام ملت‌ها و بازی‌های آسیایی قهرمان شد و مجوز جام جهانی ۱۹۷۸ را هم گرفت. قرار بود بعدازظهر تمرین کنیم که نگذاشتند و گفتند صبح تمرین کنید. همین زمینی که امروز تیم ملی در آن بازی می‌کند آن زمان خاکی بود و ما آنجا تمرین کردیم.

وقتی خبرنگاران کره‌ای مرا دیدند کلی تعجب کردند چون من قدم بلند بود و بازیکنان آنها همه قدکوتاه بودند. خلاصه قد ما برای آنها سوژه شد تا روز بازی. شاید این توجه آنها به قد من به این خاطر بود که آنها خیالشان از بابت بازی راحت بود. حتی یک لحظه هم به مساوی فکر نمی‌‌کردند؛ اما همه تیم کار دفاعی کرد، بچه‌های خط دفاع و من هم خوب بودیم و بازی مساوی شد. مسابقه‌ای که تیم ما توپ را به اندازه انگشتان یک دست از نیمه زمین به آن طرف نبرد. من ۵ بار با کره شمالی بازی کردم که این سخت‌ترین بازی بود. در ۴ بازی دیگر ۳ بار بردیم و یک بار مساوی کردیم.

من فکر می‌کنم شرایط آن موقع تیم کره شمالی با شرایط روزهای اخیر این تیم قابل مقایسه نیست اما از نظر روحی وضعیت خوبی دارد.

در جدول بالاتر از ماست و امروز هم در خانه‌اش بازی می‌کند. با شرایطی که فوتبال کره شمالی دارد باید بگویم کار تیم ملی سخت است. این را آنهایی که وضعیت ورزشگاه آنجا را دیده‌اند حتماً تأیید می‌کنند. این را به آقای محصص هم گفتم. ایشان چند روز پیش به من زنگ زد و گفت بازی کره شمالی و کره جنوبی را آنالیز کرده‌ایم من به ایشان گفتم بازی با کره آسان نیست و نباید فکر کنید که راحت بازی را می‌برید. آنها ۳ مهاجم و ۲ هافبک نفوذی دارند و در این بازی هم به برد فکر می‌کنند. این بهترین شرایط را برای ما درست می‌کند که در لحظات خاص به گل برسیم. ما باید با الگوبرداری از تیم‌هایی که در زمین حریف، بازی‌های سخت را به سود خود تمام می‌کنند بازی را به کنترل دربیاوریم و در زمان حملات آنها برنامه‌ریزی حمله خودمان را شروع کنیم. اگر اخباری که درباره ترکیب تیم شنیده‌ام، درست باشد، افشین قطبی انتخاب چندان درستی نداشته. او می‌توانست وحید هاشمیان را در زمین نگه دارد و از مسعود شجاعی هم به جای نوک خط حمله در کنار علی کریمی به عنوان هافبک‌های تهاجمی بازی بگیرد.

هاشمیان خوب می‌دود و مدام با آنها درگیر می‌شود. این می‌توانست به ما کمک کند. نکته دیگر درباره تیم ما این است که ما مدافع چپ پا به کره نبرده‌ایم و این شاید نقطه ضعف تیم ما باشد. نکته اصلی درباره تیم کره این است که این تیم در جریان بازی خیلی سخت تسلیم می‌شود. تنها راه آسیب‌پذیری این تیم، از راه کرنر و ضربات آزاد است. کره جنوبی هم مقابل این تیم از همین راه به گل رسید و ما هم باید روی کرنرها و ضربات ایستگاهی برنامه‌ریزی کنیم.

در چند روز اخیر در روزنامه‌ها دیدم برخی از دوستان فضای بازی در کره شمالی را برای بازیکنان ما غیر قابل تحمل توصیف کرد‌ه‌اند و من با این عبارت موافق نیستم. تیم ما بازیکنانی دارد که بارها در برابر ۱۰۰‌هزار تماشاگر بازی کرده‌اند. مسعود شجاعی بازی در نیوکمپ و رئال مادرید مقابل چشم ۱۰۰ هزار هوادار عجیب و غریب این دو تیم را هم تجربه کرده. من این فرض را از ریشه باطل می‌دانم چون بازیکنان ما بازی‌های بزرگی را در لیگ قهرمانان اروپا و مسابقات مهم تجربه ‌کرده‌اند. می‌دانم که افشین قطبی حتی در صورت باخت چیزی را از دست نمی‌دهد چون می‌تواند بگوید زمان نداشتم و تیم را تقریباً حذف شده تحویل گرفتم؛ اما امیدوارم او بداند که در صورت برد به محبوبترین چهره ورزشی ایران تبدیل می‌شود و برای همین برای رسیدن به این هدف تلاش کند.

ناصر حجازی