خانه تکانی در ورزش ایران

بعضی حرف ها و عملكردها نشان می دهد كه ورزش ما در چند سال اخیر عادت فراوانی به برخی وعده های محقق نشده پیدا كرده, ولی به هر جهت برای اولین بار در ۲۷ سال اخیر نشانه هایی از قانون گرایی از درون سازمان تربیت بدنی به چشم می خورد و این پیام بسیار خوبی برای آینده تصمیم گیری ها و مدیریت های ورزشی كشور است

روزهای نخست سال ۸۵، دربرگیرنده خبرهای جالبی برای ورزش ایران بود. تغییرات ناگهان به بدنه تصمیم‌گیری ورزشی ایران رسید و چند معاون و مدیركل ورزشی كنار گذاشته شوند تا پس از برخی تغییرات احساسی و سلیقه‌ای چهار سال گذشته كه موجب شد، مدیران موفقی مثل رؤسای قدیمی فدراسیون‌های قایقرانی و كشتی بركنار شوند، حالا به نظر می‌رسد تغییرات به نفع ورزش كشور انجام شده است.

تغییرات مثبت در فدراسیون دو میدانی به حدی ملموس بوده كه موجب امیدواری در ورزشكاران دختر و پسر دومیدانی كشور شده هرچند هنوز بعضی‌ها برای ورزشكاران خوشحال این رشته ابرو گره زده و تهدید می‌كنند، ولی باید تحول را در این رشته مادر جدی دانست و به امیدواری ورزشكاران آن استمرار بخشید.

اما نكته مهم، توجه ویژه و خاصی است كه سازمان ورزش بر امور اجرایی فدراسیون‌ها داشته و نشان می‌دهد گروه‌های كارشناسی توانسته‌اند برخی خبرها و تحلیل‌های دقیق و بی‌غرض را به رئیس سازمان تربیت بدنی برسانند.

یكی از این موارد جالب، تهدیدی بود كه سازمان تربیت بدنی به فدراسیون‌ها و بخش ملی مبازره با دوپینگ داده تا هرچه زودتر نسبت به پرداخت اجاره‌های خودشان اقدام كنند. در غیر این صورت، باید از حذف مجموعه انقلاب كه به واقع نگین ورزش كشور در پایتخت است، خارج شوند.

اشاره كوچكی خواهم داشت تا این حركت مؤثر و اقتدار از سوی سازمان، تعریف كامل داشته باشد. در سال‌های اخیر، پروژه‌های ورزشی زیادی در میانه راه رها شده است. از این جمله می‌توان به پروژه‌های بسیار بزرگی مثل ورزشگاه یادگار امام تبریز، ورزشگاه نقش جهان اصفهان و ورزشگاه‌های بزرگ اهواز، ساری و یا پروژه‌های متوسط مثل استخر رهاشده در مجموعه شهید شیرودی یا سالن‌های نیمه‌كاره رها شده در انزلی و دیگر شهرهای كشور اشاره كرد. این موضوع به حدی راحت و ساده انجام می‌شود كه برای مثال، بخش دوم بازسازی ورزشگاه آزادی تهران و مجهز شدن طبقه سوم به صندلی به راحتی فراموش شد و جالب آن‌كه دیگر خبری هم از آن به گوش نمی‌رسد.

بعضی حرف‌ها و عملكردها نشان می‌دهد كه ورزش ما در چند سال اخیر عادت فراوانی به برخی وعده‌های محقق‌نشده پیدا كرده، ولی به هر جهت برای اولین بار در ۲۷ سال اخیر نشانه‌هایی از قانون‌گرایی از درون سازمان تربیت بدنی به چشم می‌خورد و این پیام بسیار خوبی برای آینده تصمیم‌گیری‌ها و مدیریت‌های ورزشی كشور است.

نكته مؤثر این است كه خیلی از مدیران ورزشی كشور، متوجه می‌شوند نظارت دقیق و علمی به فعالیت آنان وجود دارد و دیگر به راحتی نمی‌توان از ماه چهارم سال، ناله تمام شدن بودجه سر داد و آن‌قدر بی‌حساب و كتاب عمل كرد كه سازمان ورزش مجبور شود دست به دامن قرض و قوله شود.

تهدید سازمان ورزش به فدراسیون‌ها زمانی معنی پیدا می‌كند كه مدیریت كلان ورزش كشور، متوجه این گنج پرارزش (مجموعه ورزشی انقلاب) در مركز شهر تهران شده است.

شاید باورتان نشود كه ورزشكار ایرانی مجبور است در پارك جنگلی چیتگر و كنار بزرگراه و جاده عرض باریك دوطرفه تمرین كرده و دچار حادثه‌های مختلفی شود، اما زمین‌های بسیار زیاد و بزرگ داخل مجموعه انقلاب كه قابلیت ساختن آكادمی‌ها و بخش‌های تمرینی مختلف برای همه فدراسیون‌های ورزشی دارد، در حال حاضر به خاطر یك مشت دلار در انحصار نمایندگان كشورهای خارجی است و تمام ارزش این اجاره زمین به نمایندگان دیپلماتیك، می‌خواهد به برگزاری یك جام دست‌چندم گلف و چند عكس قشنگ ختم شود!

وقتی مربی خارجی تیم ملی دو میدانی ایران كه مجبور است برای تمرین شاگردانش روی خاك وارد محوطه گلف شود (البته در زمانی كه یك محل مناسب برای تمرین ورزشكاران دومیدانی ساخته نشده و وجود ندارد) و با برخورد توپ مرگ‌آور گلف به پهلویش دچار آسیب‌دیدگی شدید می‌شود، باید هم بخش‌های مزاحم را از درون مجموعه انقلاب حذف كرده و این مجموعه را برای ساخت بزرگ‌ترین كمپ ورزشی كشور آماده كرد.

واقعیت این است كه ورزش ایران در سال ۸۵، نیازمند مدیران غیرسیاسی ورزشی و با تجربه‌ای است كه بتوانند مشكلات موجود را حل و برای آینده برنامه‌ریزی‌های علمی كنند، چون به واقع استعداد در كشور به وفور موجود است، ولی امكانات لازم فراهم نشده و برای این‌كه بتوانیم به سكوهای جام جهانی راه پیدا كنیم، نیازمند اتفاقات و مكان‌های ورزشی مدرن برای آینده هستیم.

اما نكته مهم كه نباید از دید تصمیم‌گیران كلان كشور دور بماند، شایعه‌ها و بر هم زدن فضای آرام ورزشی در ابتدای سال بابت مسائلی همچون انتخاب قهرمان قهرمانان، حذف بعضی مدیران از پست‌ها و آه و ناله‌هایی است كه اثر این حركت مؤثر را كاهش می‌دهد.

بی‌شك اقدام رئیس سازمان در جابه‌جایی مدیریتی كه در زمان تعطیلی مطبوعات رخ داد، باید با هوشیاری درخصوص موارد برشمرده همراه شود تا آرامش به فدراسیون‌های بحران‌زده رسیده و ورزش كشور، فضای لازم برای رشد را پس از پنج سال به دست آورد.

علیرضا مبارکی فرد