جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا

مروری بر تاریخ سینمای صهیونیستی


مروری بر تاریخ سینمای صهیونیستی

صهیونیسم از زمان شکل گیری به عنوان یک جنبش و پس ازآن تاسیس رژیم جعلی اسراییل با سیطره بر رسانه های گروهی و وسایل ارتباط جمعی, افکار جهانیان را به تسخیر خود درآورد

صهیونیسم از زمان شکل گیری به عنوان یک جنبش و پس ازآن تاسیس رژیم جعلی اسراییل با سیطره بر رسانه های گروهی و وسایل ارتباط جمعی، افکار جهانیان را به تسخیر خود درآورد. یکی از مهم ترین ابزارهای تبلیغاتی که این جنبش توانست در خدمت خود درآورد، سینما است، زیرا این مقوله به دلیل دارا بودن جذابیت خاص و متنوع بودن موضوعات، مخاطبین بسیار زیادی را در برمی گیرد. صهیونیسم از این ابزار برای ترویج افکار صهیونیستی و تبلیغ برای رژیم اشغالگر قدس استفاده نمود. افکاری که اصولا بر پایه اقدامات نژادپرستانه پایه گذاری شده است. در این راستا در مجله «الاخبار المسیحیه الحره» سال ۱۹۳۸ (۱۳۱۷) آمده است؛ «صنعت سینما در آمریکا کاملا یهودی است و یهودی بی آنکه احدی در این زمینه با او منازعه کند، بر آن حکم می راند. تمام کارپردازان این صنعت یا یهودی هستند و یا از دست پروردگان صهیونیست.»

سینما از زمان تاسیس در قرن نوزدهم در راستای دو هدف عمده به کار گرفته شد که عبارت بودند ۱- اهداف مادی و به دست آوردن سودهای کلان ۲- تسخیر اندیشه انسان ها از طریق انتشار افکاری که موید اهداف سیاسی و اجتماعی آن ها باشد که متاسفانه تاکنون نیز در این راه موفق بوده است. در این مطلب ما برآنیم تا به بررسی سینمای صهیونیستی بپردازیم. هر چند برخی بر این گمانند که منظور از سینمای صهیونیسم، سینمای اسراییل است، اما باید گفت سینمای صهیونیسم اختصاص به زمان و مکان خاصی ندارد، بلکه سراسر جهان را دربرگرفته است و در حال حاضر بزرگ ترین شرکت های سینمایی جهان مانند «متروگولدن مایر»، «کلمبیا»، «برادران وارنر»، «پارامونت»، «فوکس قرن بیستم»، «یونیورسال» و «هالیوود» را در قبضه خود گرفته است.

تاریخ حضور صهیونیسم در سینما به کنفرانس صهیونیستی «پازل» در ۱۸۷۹ (۱۲۵۸) بازمی گردد. زیرا در بند سوم این کنفرانس بر اهمیت رسانه های فرهنگی برای ایجاد اسراییل و ضرورت رواج روح ملی بین یهودیان جهان تاکید می گردد. از اینجا بود که صهیونیست ها به سینما توجه نشان دادند. سینمای صهیونیسم را می توان به چهار دوره تقسیم کرد: دوره اول پس از کنفرانس پازل؛ در این دوره صهیونیست ها به ساخت فیلم هایی برگرفته از داستان های تورات می پرداختند و به تدریج این اندیشه را القا می کردند که فلسطین سرزمین موعود است. بعد از وعده «بالفور» در سال ۱۹۱۷ (۱۲۹۶) و اعلام فلسطین به عنوان اسراییل جدید، سینمای صهیونیسم در خلال فیلم هایی مانند «پسر زمین» و «ده فرمان» در سال ۱۹۲۵ (۱۳۰۴) و فیلم «صابر» به کارگردانی «الکساندر فورد» یهودیان پراکنده را برای مهاجرت به فلسطین تشویق می کردند.

دوره دوم پس از تاسیس رژیم صهیونیستی: در این مرحله صهیونیست ها که از تاسیس رژیم اسراییل فارغ شده بودند به ساخت فیلم هایی روی آوردند که در آن ها این مساله را تلقین می کرد که اسراییلی ها نماینده فرهنگ و تمدن پیشرفته بشریت هستند و در کنار آن اعراب را بادیه نشینانی بی فرهنگ با خوی و منش غیر انسانی و مسلمانان را افرادی خشن و گروه هایی تروریست معرفی می کردند تا از آن ها تصویری نامطلوب در اذهان به وجود آورند. بعد از حمله رژیم صهیونیستی به مصر و محکومیت جهانی این رژیم حتی از سوی ایالات متحده آمریکا، صهیونیست ها به تهیه فیلم هایی پرداختند که در آن اعراب را گرگ هایی گرسنه معرفی کردند و خود را ملتی با تمدن و دارای فرهنگ اصیل نشان می دادند.

دوره سوم پس از جنگ ۱۳۴۶: در این دوره که دوره طلایی سینمای صهیونیستی نیز محسوب می شد، فیلم هایی ساخته شد که در آن این مضمون را تلقین می کرد که اعراب باید قضیه فلسطین را فراموش کنند و وجود رژیم صهیونیستی را به خود بقبولانند. مردم جهان نیز باید این مساله را بپذیرند که حق یهود در فلسطین از آن ها غصب شده بود که بعد از چندین سال صهیونیست ها توانسته اند این حق را اعاده کنند. در این رابطه می توان از فیلم «جنگ سینا» در سال ۱۹۶۸ (۱۳۴۷) و «نامم را نجوا کن» در سال ۱۹۷۲ (۱۳۵۱) به کارگردانی «جیمز کاموللر» را نام برد.

دوره چهارم پس از جنگ ۱۳۵۲: در این دوره سینمای صهیونیستی شاهد تحولی بنیادین بود. زیرا سینما به سمت ترویج فساد و فحشا پیش رفت.

در این دوره کارگردانان به تولید فیلم هایی به ظاهر علمی روی آوردند که در خلال آن به تبلیغ بی بندوباریهای جنسی و اخلاقی می پرداختند. پس از مذاکرات «کمپ دیوید» و صلح بین مصر و اسرائیل در سال ۱۹۷۶ (۱۳۵۵) که سینما در همه ابعاد زندگی نفوذ کرده بود، سینمای صهیونیست گاهی به تبلیغ اندیشه یهودیان و قهرمانی آن ها می پرداخت که نمونه آن فیلم «روز استقلال» به کارگردانی «رونالدا میریچ» در سال ۱۹۹۶ (۱۳۷۵) بود که جوایز بسیاری از جشنواره ها را به خود اختصاص داد. بعضی اوقات نیز کارگردانان با ساخت برخی فیلم های مربوط به قضیه دروغین «هولوکاست» به برانگیختن احساسات جهانیان و یا به دست آوردن دلار تکیه می کنند که بهترین مصداق آن فیلم «فهرست شیندلر» ساخته «استیون اسپیلبرگ» در سال ۱۹۹۴ (۱۳۷۳) است. این فیلم هفت جایزه اسکار را به خود اختصاص داد.

● سینمای داخل رژیم صهیونیستی

سینمای رژیم صهیونیستی تا قبل از جنگ ۱۹۶۷ (۱۳۴۶) محدود به سریال های کوتاه بود اما از این سال به بعد با همکاری شرکت های بزرگ سینمایی آمریکایی چون هالیوود به تولید فیلم روی آورد. ساخت فیلم در این دوره مدتی به تاخیر افتاد. زیرا ساخت فیلمی برای مخاطبان اسرائیلی چندان آسان نبود، به این علت که اولا مخاطبان آن ها از لحاظ فرهنگ و تمدن یکسان نبودند و فیلمی که با ارزش های فرهنگی یک یهودی آمریکایی تعارض چندانی نداشت با فرهنگ یک یهودی شرقی تبار مغایر بود و حتی ممکن بود آن را توهین به خود تلقی کند. در اصل، وجود و یا پذیرش یک فرهنگ ملی، ریشه دار و مشترک در سینما نمود پیدا می کند. به عبارت دیگر سینما جزیی از فرهنگ است که اولین مخاطبان آن دارندگان همان فرهنگ هستند. به همین دلیل اکنون بعد از پنجاه سال تاسیس، چندان در این عرصه موفق نبوده است.

به طور کلی باید گفت سینمای صهیونیسم در حال حاضر بر سینمای جهان سیطره دارد. یکی از متفکران مسیحی غرب در این رابطه می نویسد: «... آنها به وسیله خبرگزاری های جهانی، مغز جهانیان را شستشو داده است و به وسیله فیلم های مبتذل افکار جوانان و فرزندان ما را تغذیه می کند و آنها را از آنچه خود می خواهد سرشار می سازد و جوانان را فاسد و تباه می سازد تا همیشه در خدمت آنها باشند.

صهیونیسم در خلال دو ساعت (مدت نمایش یک فیلم سینمایی) آداب و فرهنگی را که معلم مدرسه، خانواده و مربی طی ماه ها تعلیم و تربیت در اذهان جوانان ایجاد کرده اند، می زداید.» پس جای شگفتی ندارد اگر می بینیم که پرچم داران صنعت سینمای جهان اغلب صهیونیست هستند. طبق برخی آمار بیش از ۹۰ درصد کل دست اندرکاران عرصه سینما از تهیه کننده و کارگردان تا بازیگر. فیلمبردار و مونتاژگر صهیونیست هستند. اخیراً شبکه جهانی اینترنت با انتشار سرمقاله ای تحت عنوان «آیا هالیوود صهیونیست است» فهرست مفصلی ازصهیونیست ها شاغل در هالیوود را ارائه داده است. در مقابل این جهانگیری سینمایی صهیونیست ها، متاسفانه در جهان اسلام شاهد نوعی انفعال و بی اعتنایی به این مقوله هستیم. صهیونیست ها با استفاده از این ابزار توانسته اند قضایای دروغینی چون یهودی سوزی (هولوکاست) را به جهان القا کنند اما مسلمانان تاکنون نتوانسته اند از این رسانه استفاده بایسته ای کرده و به حقوق تاریخی و مسلم خود دست یابند.

منبع: سایت پژوهه



همچنین مشاهده کنید