زیدان برادر بزرگ تر

زیدان همیشه به طور ساده و واضح كارهایش را انجام می دهد و هیچ گاه نمی توانید او را در شرایط سخت ببینید سن او روی پاهایش سنگینی می كند و هر بازی می تواند باعث سقوط شود اما فرانسوی ها اعتقاد دارند كه برای یك بار هم كه شده می توانند به پاهای این ۳۴ساله اعتماد كنند و امیدوار باشند شاید دیگران در موقعیت متزلزلی باشند اما زیدان اینطور نیست

هنوز داوری هست كه از دیدار مجدد زین الدین زیدان به گریه بیفتد و ناراحت شود؛ او آرتور بریزیو كارتر است، داور مكزیكی كه مثل نقل و نبات كارت قرمز می داد. در سال ۹۸ هم در بازی با عربستان زیدان بی نصیب نماند. كسی باور نمی كرد اما او گفت: این هم یك كارت قرمز زیبا برای تو. زیدان در آن بازی اخراج شد تا بازی قهرمان شدن مسیر دیگری را طی كند. اما این تمام ماجرا نبود. داور مكزیكی هم بعد از آن اخراج شد. او از آن روز هم صحبت می كند: «من بازی فینال خودم را انجام دادم. داوری تیمی كه میزبان جام جهانی است همیشه مشكلاتی را به همراه دارد. اگر من زیدان را اخراج نمی كردم حتماً بازی فینال را خودم سوت می زدم. من به این موضوع اعتقاد دارم.» اما اخراج زیدان همه چیز را خراب كرد، حتی تفكر فرانسه برای رسیدن به جامی كه برای آن نقشه كشیده بود. هر چه بود، خوب یا بد تمام شد.

می گویند كه بعد از بازی با كره جنوبی در لایپزیك جای لگد زیدان عصبانی بر روی یكی از درهای رختكن باقی مانده است و به خاطر بازی بد و نتیجه ای كه چیزی جز ادامه انتقادات را در بر نداشت زیدان در رختكن را شكست.

از این حرف ها همیشه وجود دارد و البته شك و تردیدها برای تایید این خبر. اما زیدان همیشه یك ضربه دیگر برای جبران دارد. در این جام جهانی همه قهرمانان و باتجربه ها در زمان مناسب توانایی خود را نشان دادند: «دیوید بكام با یك ضربه آزاد انگلیس را به مرحله بعد می رساند، توتی یك ضربه پنالتی را تبدیل به گل می كند، رونالدو با یك گل ركورد جدیدی به جا می گذارد، فیگو با یك پاس گل از راه می رسد و زیدان كه راه می افتد همه چیز را تحت تاثیر خود قرار می دهد. او می داند كه هر بازی می تواند بازی آخر باشد و آنهایی كه عاشق فوتبال هستند امیدوارند كه این بازی آخر زیدان نباشد.

اسپانیا برای مهار زیدان تمام سعی خود را به كار نگرفت و همین عملیات نیمه تمام باعث شد كه زیدان به هدفش برسد. همان طور كه لیلیان تورام می گوید: «حالا می توانم به روزنامه ها بگویم كه اسپانیا روز خوبی را برایت رقم زد. آنها تو را رها كردند تا گل بزنی.» زیدان می خندد. اسپانیایی ها می گفتند كه زیدان مثل یك گرسنه دنبال توپ می دوید و می خواست همه ما را بخورد. او از اعتراض ها و انتقادات خسته شده بود و باید برای آخرین بار نشان می داد كه پیرمرد نیست و از تجربه اش می تواند برای بردن استفاده كند.

«فقط اینجوری باور می كنند كه پیر نیستیم و بلكه با تجربه محسوب می شویم. می خواستیم در میدان نشان دهیم كه كیفیت قابل قبولی داریم كه نتوانند روی آن حساب كنند.» زیدان این را می گوید.

ماجرا ادامه دارد: زیدان و برادرانش، آنهایی كه در جام ۹۸ حضور داشتند شش نفر می شوند. او، تورام، ویرا، بارتز، آنری و ترزگه. آنها آماده هستند تا جنگی دیگر را در برابر رونالدو، كافو و كارلوس كه در فینال قبلی بازی می كردند شروع كنند. آنها می خواهند با این خواست و میل بزرگ بار دیگر برنده این بازی بزرگ باشند همان طور كه در سال ۱۹۸۶ در گوادالاخارا اتفاق افتاد و زمانی كه پلاتینی بازی می كرد، زیدان فقط یك طرفدار جدی فرانسوی بود و همه چیز را با خاطره پنالتی های نفس گیر به یاد دارد «زنده باد فرانسه»؛ خاطره ای كه شیرینی آن را هنوز به یاد دارد. حالا زنده باد زیدان شنیده می شود و هیچ كس این فریاد ها را از سال ۹۸ تا به امروز پنهان نكرده است و باز همه امیدوارند تا برای زیدان فریاد بكشند.

فرانسه یك نابغه می خواست و زیدان را پیدا كرد. خورخه والدانو در مورد او و اولین ملاقات ها در رئال می گوید: «زیدان به خوبی می تواند در شرایط سخت اینچنینی با كمترین استرس و هیجانی بازی كند. در حقیقت زیدان در این شرایط به خوبی جواب داده است و می توان روی او حساب كرد.» و همیشه همراه با یك گل. او این بار در درون خود موسیقی موتسارت، دست های رافائل و اشعار پره ور را احساس می كند. فقط پا كافی نیست.

نبوغ و خلاقیت نیز لازم است. زیدان همیشه به طور ساده و واضح كارهایش را انجام می دهد و هیچ گاه نمی توانید او را در شرایط سخت ببینید. سن او روی پاهایش سنگینی می كند و هر بازی می تواند باعث سقوط شود اما فرانسوی ها اعتقاد دارند كه برای یك بار هم كه شده می توانند به پاهای این ۳۴ساله اعتماد كنند و امیدوار باشند. شاید دیگران در موقعیت متزلزلی باشند اما زیدان اینطور نیست.

گل او به اسپانیا نشان داد اسلالوم او در بین هزاران فكر و تاكتیكی كه می توانست آخرین گل او در جام جهانی باشد به زیبایی به گل ختم شد. یك گل برای فرانسه، یك گل برای خودش. یك گل برای فوتبال و یك گل مقابل اسپانیا. برای شكست تیمی كه دیگر به آنها احتیاجی ندارد. «واقعاً این می تواند جالب باشد كه ما هنوز پیش می رویم و ماجرای جام جهانی ادامه دارد. فرانسه دوباره متولد شده است. گل سوم جایزه ای برای من بود اما اینجا فقط پیروزی مهم است.» فرانسه به شانزه لیزه برگشته است.

بیست میلیون پای تلویزیون ها نشسته اند. شیراك دستش را روی قلبش می گذارد و می گوید: «از این تیم ملی خشنود هستیم.» همه چیز مثل دوران جام جهانی ۹۸ است و همه برای یك جشن بزرگ آماده شده اند. این بار فینال زودرس در انتظار آنها است: مقابل برزیل آن هم در مرحله یك چهارم نهایی. زیدان باید یك بار دیگر هنرمندی خود را نشان دهد. در برابر دوستانش كه در رئال در كنار هم بازی می كنند و رونالدینیو كه بعد از بارسا در جام جهانی هم یك رقیب است. زیدان می گوید: «تیم ما شرایط مطلوب خود را پیدا كرده است و آماده و هماهنگ شده ایم. همه می دانیم كه بازی سختی خواهد بود اما برای ما می تواند ابتدای راه باشد. برزیل تیم بزرگی است و همه آنها را می شناسیم.

برزیل اگر تیم هجومی نباشد آن وقت شناسه و هویت خود را از دست داده است. مثل آرژانتین كه امروز تیم دیگری است و از فینال هم دور نیست. در این مرحله همه تیم های بزرگ حضور دارند و همین نشان می دهد كه فرانسه هم قدرت خودش را دارد. این بازی مسلماً زیبایی های خودش را دارد و امیدوارم كه به نفع ما تمام شود.» روزهای آخر زندگی زیدان باید باشكوه تمام شود. همه انتظار چنین اتفاقی را دارند. زیزو برای تمام طرفداران مظهر فوتبال زیبا، اطمینان و مداومت است. او در ۳ بازی اول سختی كشید و یادگاری از خود را روی در رختكن به جا گذاشت و فقط دوستانش دیدند.

اینجا در میدان تمام دنیا منتظر آخرین هنرنمایی های او هستند و اگر فرانسه از این مانع سخت بگذرد آن وقت حرف های روبرتو كارلوس جدی تر تلقی می شود كه می گوید: «كسی كه می گوید زیدان باید از فوتبال خداحافظی كند هیچ چیزی از فوتبال نمی فهمد. من دوست دارم و از او می خواهم كه دو سال دیگر بازی كند.» به نظر نمی رسد كه زیدان ادامه دهد اما دوست دارد كه حداقل جام جهانی آلمان پایان خوشی برای دوره باشكوه فوتبالش باشد.

محسن ابراهیمی