آمائوری, غریبه ای در میان لاجوردی ها

بازیکنانی در ترکیب تیم ملی وجود دارند که هیچ جایگزینی برای آنها نمی توان یافت بوفون مطمئناً یکی از این افراد است و فابیو کاناوارو و آندره آ پیرلو هم شاید جزو این اشخاص باشند

آمائوری، ستاره پالرمو طی همین هفته ها صاحب پاسپورت ایتالیایی می شود. آیا تیم ملی ایتالیا از او برای شرکت در یورو ۲۰۰۸ جام قهرمانان اروپا دعوت خواهد کرد؟ تابستان امسال، لاجوردی پوشان به اتریش و سوئیس سفر خواهند کرد تا شانس خود را برای قهرمانی در یورو ۲۰۰۸ بیازمایند. بازیکنانی در ترکیب تیم ملی وجود دارند که هیچ جایگزینی برای آنها نمی توان یافت. بوفون مطمئناً یکی از این افراد است و فابیو کاناوارو و آندره آ پیرلو هم شاید جزو این اشخاص باشند. در مورد لوکا تونی هم تا حدودی می توان همین نظر را داد. زیرا مهاجم دیگری مثل او در جمع لاجوردی پوشان وجود ندارد.

روبرتو دونادونی ۶ ماه گذشته را با تلاش بسیار به دنبال بازیکنی می گشت تا به عنوان پشتیبان تونی در رقابت های یورو ۲۰۰۸ بازی کند. ابتدا کریستیانو لوکارلی به عنوان نامزد انتخاب شد، دونادونی از وی و آلبرتو گیلاردینو چند تست تمرینی گرفت اما هیچ یک از این بازیکنان گزینه مورد نظر وی نبودند. از طرفی وینچنزو یاکینتا، سپتامبر گذشته به شدت تلاش کرد اما چشم مربی لاجوردی ها را آن طور که باید و شاید نگرفت و اما مارکو بوریلو که برای بازی دوستانه اخیر مقابل پرتغال دعوت شد نشان داد که هنوز تجربه کافی ندارد و نمی توان در بازی های بزرگ مقابل فرانسه یا هلند به او اعتماد کرد. بازیکنان دیگری چون کریستین ویه ری و جیامپائلو پازینی نیز مشمول همین قاعده بودند.

تمام این وقایع منجر به غرق شدن دونادونی و ایتالیا در یک مشکل نهادینه شد. اگر تونی در آمادگی بدنی مناسبی قرار داشته باشد همه چیز خوب پیش می رود و لاجوردی ها می توانند با خیال راحت در میادین حاضر شوند اما اگر تونی پیش از بازی های یورو ۲۰۰۸ مصدوم شود، سرنوشت ایتالیا چه خواهد شد؟ و در این جا است که آمائوری در اذهان پدیدار می شود. از دیدگاه تکنیکی این بازیکن کاملاً با نقطه نظرها و فاکتورهای دونادونی سازگار است. این مهاجم ۲۷ ساله که البته برزیلی الاصل نیز هست امیدوار است که این هفته بتواند دارای پاسپورت ایتالیایی شود وی به عنوان مهاجمی که هرگز در سلسائو حضور نداشته، بشدت از تمایل خود برای حضور در یورو ۲۰۰۸ سخن می گوید.

وی روز پنجشنبه در این رابطه به رسانه ها گفت: دونگا برای من پیغامی نفرستاه است و باید اعتراف کنم که ناامید شده ام، به هر حال امیدوارم که تابعیت و پاسپورت ایتالیایی به دست آورم و به این ترتیب شانس شرکت در قهرمانان اروپا را داشته باشم. در این میان یک سؤال اخلاقی، کارشناسان فوتبال ایتالیایی را به خود مشغول کرده است آیا باید به یک خارجی اجازه بازی برای تیم ایتالیا را بدهیم؟ این سؤال همه را به یاد جریاناتی که بر سر انتخاب مائورو کامورانزی آرژانتینی الاصل در سال ۲۰۰۳ پیش آمد، می اندازد! کل ایتالیا به ۲ دسته تقسیم شده بود. آنهایی که به پیشرفت تیم اهمیت می دادند و افرادی که به تیمی با بازیکنانی با خون خالص ایتالیایی! معتقد بودند و اوضاع وقتی متشنج تر شد که کامورانزی طی بیانیه ای خود را «صد درصد آرژانتینی» معرفی کرد و همه آن بحث ها را «مسائل مربوط به فوتبال» دانست. آمائوری نیز اظهاراتی شبیه به مرد آرژانتینی در مصاحبه هایش بیان کرده است وی همچنین این نکته را که تنها در صورتی دعوت تیم ملی ایتالیا را می پذیرد که مطمئن باشد در تیم ملی برزیل هم شانسی ندارد، به همه خاطرنشان کرد. به اعتقاد بسیاری از صاحب نظران این علاقه به سرزمین مادری برای ایتالیا بیش از منفعت، ضرر به دنبال خواهد داشت.

این نقطه نظر از جانب کسانی است که دوران وحشتناک جام های جهانی ۱۹۵۸ و ۱۹۶۲ را بیاد دارند، در آن زمان بازیکنانی چون اوماسر سیوری، خوزه آلتافینی و آنگلو سورمانی در تیم ملی حضور داشتند. این ۳ بازیکن خارجی اسطوره های بازی ها بودند با این حال با وجود عظمت این ۳ نفر، لاجوردی پوشان در رقابت های مقدماتی جام ۱۹۵۸ از دور مسابقات خارج و در سال ۱۹۶۲ در دور اول از صعود بازماندند. همیشه کشورهایی هستند که مایل به حذف بازیکنان خارجی در ترکیب تیم ملی کشورشان بوده اند. گاهاً نتیجه مطلوبی هم به دنبال داشته است. بارزترین مثال در این جریانات حضور دکو و پپه برزیلی در تیم ملی پرتغال است و هیچ کس تأثیر این ۲ را در تیم ملی نمی تواند انکار کند.

زیدان نیز به نحوی درگیر این مسائل است با این تفاوت که این ستاره استثنایی از پدر و مادری الجزایری اما در خاک فرانسه به دنیا آمده است. در این میان آنچه که هواداران و فوتبالدوستان ایتالیایی را آزار می دهد حس غرور ملی است که پس از هر پیروزی با ۱۱ بازیکن ایتالیایی الاصل، پس از حضور بیگانگان خدشه دار می شود. آنها مدام از خود می پرسند چرا ایتالیای قهرمان باید دست به دامن استعدادهای خارجی شود؟