رشد منفی استقلال و پرسپولیس

حرف اصلی من در خصوص تیم های استقلال و پرسپولیس است این ۲ تیم در لیگ که وضعیت خوبی ندارند, در تیم ملی چندان تأثیرگذار نیستند و در مدیریت هم نتوانسته اند دارای ثبات باشند و می توانم بگویم فقط هزینه های گزاف روی دست دولت گذاشته اند

۱) استقلال و پرسپولیس طی چند سال گذشته برخلاف شرایط کلی فوتبال ایران و خصوصاً تیم های شهرستانی، رشد منفی داشته و با گذر زمان به جای اینکه حرکت رو به جلو و مثبتی از خود نشان دهند، دچار افت محسوسی شده اند. دوره هفتم لیگ برتر را پشت سر می گذاریم اما سهم هر کدام از ۲ تیم پرطرفدار پایتخت فقط یک قهرمانی بوده که این مسأله قابل پذیرش نیست و هوادارانشان را راضی نمی کند. در مقابل تیم هایی مثل پاس همدان، سپاهان، ذوب آهن و مس کرمان بسیار خوب عمل کرده و توانسته اند استان های خود را در لیگ برتر سربلند کنند.

۲) حرف اصلی من در خصوص تیم های استقلال و پرسپولیس است. این ۲ تیم در لیگ که وضعیت خوبی ندارند، در تیم ملی چندان تأثیرگذار نیستند و در مدیریت هم نتوانسته اند دارای ثبات باشند و می توانم بگویم فقط هزینه های گزاف روی دست دولت گذاشته اند. طی سال های اخیر، مدیران استقلال و پرسپولیس همه از افراد نزدیک و وابسته به دولت بوده اند. سازمان تربیت بدنی هر ساله میلیاردها تومان به آنها کمک کرده و با عنایت به هواداران بی شماری که دارند باید بسیار بهتر نتیجه می گرفتند. در این جا می خواهم به باشگاه پرسپولیس اشاره کنم که مدیران آن چه در دولت خاتمی و چه در دولت احمدی نژاد از امکانات دولتی بهره برده اند اما نتایج آنها بسیار ضعیف تر از حد انتظار بوده است.

۳) گذشته از این، باید به مسائل حاشیه ای حول و حوش ۲ باشگاه آبی و قرمز اشاره کرد. درست است که استقلال و پرسپولیس زیر ذره بین رسانه ها هستند و اخبارشان به طور مرتب در رسانه ها چاپ می شود اما تمامی حاشیه ها از درون این ۲ باشگاه به رسانه ها کشیده می شود. برای نمونه به اتفاقات اخیر پرسپولیس و جنجال هایی که میان بازیکنان و کادر فنی این تیم به وجود آمده، توجه کنید. احساس من این را به من می گوید که بعضی ها نمی خواهند تیم های قرمز و آبی پایتخت موفق باشند و در اوج فوتبال ایران قرار بگیرند. افت استقلال و پرسپولیس به ضرر فوتبال کشور تمام می شود زیرا قدرتمند بودن آنها باعث رونق تیم ملی، در آمدزایی، ترانسفر و ... می شود. من نمی دانم چه سرنوشتی در انتظار این باشگاه ها است و آقایان چه مسیری را برای این ۲ باشگاه ترسیم کرده اند؟

۴) ریشه ناکامی های استقلال و پرسپولیس را نباید در اختلافات قطبی - استیلی یا حجازی - کریمی جست وجو کرد. مشکل از جای دیگری است که باید با نگاه اصولی و کلی دنبال آن رفت. مسئولان موضوع کاهش تصدی گری دولت را مطرح کرده و می گویند باید بخش خصوصی را درگیر مسائل کشور کرد. با توجه به این مسأله فکر می کنم باید هرچه زودتر فکری برای نجات ۲ باشگاه بزرگ و پرطرفدار فوتبال داشته باشیم زیرا ادامه این مسیر به ضرر فوتبالمان تمام می شود.

۵) تیم ملی فوتبال وابستگی کامل به لیگ دارد و زمانی می توانیم لیگ قدرتمندی داشته باشیم که تیم های لیگی، فوتبال خوبی از خود ارائه دهند. متأسفانه بستر فوتبال ایران بیمار شده و از این بستر بیمار نباید توقع نتیجه ای مناسب داشت. ضعف استقلال و پرسپولیس باعث کم انگیزگی و بی توجهی هواداران می شود. در صورتی که این ۲ باشگاه سرحال و قدرتمند باشند، هوادارانشان به ورزشگاه می آیند و طبیعی است که تیم ملی را نیز در مسابقات خانگی تنها نگذارند.

۶) طی سال های اخیر فرهنگی بر فوتبالمان حاکم شده که در آن مرغ همسایه را غاز می بیند. مربیانی به ایران می آیند که سابقه سرمربیگری ندارند اما پس از کسب تجربه در فوتبال کشورمان، راهی تیم های دیگر می شوند. با ادامه این روند چیزی عوض نمی شود و فوتبالمان در همین سطح می ماند. ما زمانی می توانیم پیشرفت کنیم و به فراتر رفتن از سطح آسیا فکر کنیم که مربیانمان در کشورهای دیگر مربی باشند و به قول معروف مربی ترانسفر کنیم. این مشکل به مدیرانمان باز می گردد و باید اندیشه های آنها را اصلاح کرد.