چه بر سر میلان آمده است

وضعیت حال حاضر میلان آنقدر بد است که شاید باور نکنید آماری که این تیم در فصل جدید به دست آورده چندان هم ناامیدکننده نیست

● بررسی بحران روسونری در این فصل

وضعیت حال حاضر میلان آنقدر بد است که شاید باور نکنید آماری که این تیم در فصل جدید به دست آورده چندان هم ناامیدکننده نیست.

روسونری در ۲۵ بازی خود در لیگ قهرمانان و بازی های ایتالیا یازده پیروزی به دست آورده است، در مقایسه با ۱۶ تیمی که به مرحله حذفی لیگ قهرمانان دست یافته اند آمار میلان چندان بد نیست و شاید آنها چندین پیروزی کمتر از سایر تیم های حاضر در این مرحله کسب کرده اند. آنها به طور متوسط از ماه اوت تاکنون در هر ماه به دو پیروزی دست یافته اند.

در بازی های داخلی میلان تنها ۵ امتیاز تا منطقه سقوط فاصله دارد و بدون احتساب ۸ امتیاز منفی که برای این تیم به خاطر رسوایی کالچو پولی در نظر گرفته شده بود آنها اکنون ۲۰ امتیاز کمتر از اینتر کسب کرده اند. در طول یک دهه گذشته میلان همواره به عنوان یکی از بهترین تیم های اروپا مطرح بوده است.

اما در این فصل همه چیز برخلاف میل میلان بوده است و هر اتفاق بد ممکنی که وجود داشته برای تیم کارلو آنچلوتی رخ داده است و اگر اتفاقاتی که برای میلان در این فصل رخ داد برای سایر تیم های حاضر در سری A رخ می داد مطمئناً تغییراتی در این تیم ها حاصل می شد و شاید هر کس جای کارلو آنچلوتی بود اکنون سرش را در زیر گیوتین می دید. البته با توجه به روابط خوب کارلو آنچلوتی با هیات مدیره میلان تاکنون وی به عنوان عامل اصلی ناکامی ها معرفی نشده است. البته اگر بخواهیم منصفانه قضاوت کنیم باید بگوییم بسیاری از مشکلات این تیم از حد توان وی خارج بوده است. با این وجود در بهترین شرایط ممکن یعنی اگر میلان قهرمان لیگ قهرمانان شود باز هم نمی توان انتظار داشت کارلتو برای فصل آینده بر روی نیمکت مربیگری روسونری بنشیند.

● در اینجا به ۵ دلیلی اشاره می کنیم که باعث شده میلان تیمی از هم گسیخته نشان دهد:

۱) مصدومیت ها؛ ماسیمو آمبروزینی، دیدا، کافو، گنارو گتوزو، کاخاکالادزه، پائولو مالدینی، الساندرونستا و سرجینیو همگی در مدتی از این فصل با مصدومیت های جدی مواجه شده اند. باشگاه های بزرگ اصولاً برای مواجهه با بحران مصدومیت برنامه های خاصی دارند البته تعداد مصدومان میلان آنقدر زیاد بوده که احتمالاً هیچ باشگاهی نمی تواند به خوبی با آن کنار بیاید.

۲) تاثیرات خستگی ناشی از جام جهانی و حضور در مرحله مقدماتی لیگ قهرمانان؛ ۸ بازیکن میلان تا مرحله یک چهارم نهایی در جام جهانی بازی کرده اند و ۵ تن از آنها هم تا فینال حضور داشته اند و تنها یک ماه بعد آنها برای دور سوم مرحله مقدماتی لیگ قهرمانان مقابل ستاره سرخ بلگراد به میدان رفتند. نقش میلان و مقصر بودن این تیم در رسوایی فوتبال ایتالیا و برگزاری دادگاه های مختلف در این خصوص به شدت بر تمرینات پیش از فصل این تیم تاثیرگذاشت.

این مساله همچنین بر روی سایت های این باشگاه برای حضور در بازار نقل و انتقالات تابستانه تاثیر گذاشت. میلان که نمی دانست آیا می تواند بر بودجه حضور در لیگ قهرمانان حساب کند از صرف هزینه های بالا برای به خدمت گرفتن بازیکنان بزرگ امتناع کرد.

۳) میلان یک تیم پیرپیر است؛ بدون در نظر گرفتن کاکا و آلبرتو جیلاردینو ترکیب اصلی این تیم بالای ۲۷ سال سن دارند. کافو (۳۶ ساله) مالدینی (۳۸ ساله) نستا (۳۰ساله) پیپو اینتزاگی (۳۳ساله) و کلارنس سیدورف (۳۰ساله) هنوز هسته اصلی میلان را تشکیل می دهند و با توجه به اینکه کارلتو به استفاده از سیستم چرخشی ایمان ندارد فشار بسیاری بر روی این بازیکنان مسن وارد می شود.

۴) با رفتن آندری شوچنکو، ریکاردو اولیویرا جانشین وی شد. هر چند انتقال و جابه جایی این دو بازیکن تاکنون کاملاً ناموفق نشان داده است اما باید اذعان داشت وضعیت اولیویرا خیلی بدتر از شوچنکو است. او در تمامی این مدت تنها یک گل برای میلان به ثمر رسانده است.

با توجه به عملکرد ضعیف و حضور ناموفق اولیویرا، آنچلوتی مجبور شده از زوج اینتزاگی - جیلاردینو در خط حمله اش استفاده کند. شما می توانید هر طور که دلتان می خواهد در مورد اینتزاگی فکر کنید اما حقیقتی که در مورد این بازیکن وجود دارد این است که او هرگز نمی تواند جیلاردینو را کامل کند. هم جیلا و هم پیپو می توانند همانند شوچنکو گل بسازند اما هیچ کدام نگاه، پاس کاری و حرکت های شوا را ندارند.

۵) هیچ تغییر و تحولی در میلان ایجاد نشده است. چهره میلان در این فصل درست شبیه چهره این تیم در ۳ سال گذشته است فقط این تیم پیرتر شده است. ثبات فاکتور مهمی برای تیم است اما شما در مراحلی نیاز دارید چهره تیم تان را جدید کنید. با کنار گذاشتن جیلاردینو از پیوستن کاکا و کافو در سال ۲۰۰۳ به میلان هیچ بازیکن قابل توجهی به این تیم نپیوسته است و هیچ تیم بزرگ اروپایی تاکنون چنین سیاستی نداشته است. میلان البته در خریدهایی که اخیراً داشته بسیار بدشانس بوده است، مارک یانوکولوفسکی و دانیله بونرا به هیچ وجه در حد و اندازه های این تیم نشان نداده اند. یوان گورکوف به نظر بازیکن آینده داری است اما او تنها ۱۹ سال دارد و خیلی نمی توان از او انتظار داشت.

پول فروش شوچنکو هنوز دست نخورده مانده است اما باز هم نمی توان انتظار حضور بازیکن خوبی را در این تیم داشت. سیاست های اخیر میلان در قبال خرید بازیکنان بسیار بد بوده است برای مثال آنها در تابستان به دنبال به خدمت گرفتن رونالدو از رئال بودند. بنابراین نمی توان امید داشت به این زودی ها در میلان تحولی ایجاد شود.

● وقت اضافه

از زمان انتخاب شدن فابیو کاناوارو به عنوان بهترین بازیکن جهان در سال ۲۰۰۶ انتقادات بسیاری به این انتخاب شده است زیرا او یک مدافع است که در رئال مادرید عملکرد بدی داشته است و همچنین وی عضو یوونتوس منفور هم بوده است. اما بیایید به این بحث و جدل ها پایان دهیم. امسال هیچ کاندیدای شایسته یی وجود نداشت. همه یک ضربدر بزرگ جلوی اسم هایشان داشتند. زین الدین زیدان ۶ ماه از سال را در میادین حضور نداشت همچنین در مرحله گروهی جام جهانی عملکرد ناامیدکننده یی داشت.

تیری آنری که جام جهانی متوسطی داشت پس از آن هم نتوانست بازی های درخشانی از خودش به نمایش بگذارد. ساموئل اتوئو که به جام جهانی رسید با مصدومیت طولانی مدتی مواجه شد. رونالدینیو هم به طرز شگفت انگیزی در جام جهانی بد بازی کرد. به هر حال امسال هیچ کاندیدای شایسته یی وجود نداشت اما باید این جایزه به کسی اهدا می شد و بنابراین جایزه را به کاناوارو دادند. اکنون باید با این مساله کنار بیایید و امیدوار باشید سال دیگر چنین اتفاقی نیفتد.

گابریل مارکوتی

ترجمه: مینا شرفی