۶ ۵ محیطی تنگ برای شعاع وسیع اصولگرایان

بعد از تشکیل گروه جبهه متحد معروف به اصولگرایان یا همان ۶ ۵ انتظار می رفت که محافظه کاران بتوانند با فراموشی روزهای تلخ تشتت و پراکندگی در انتخابات ۲۴ آذر با حضوری یکپارچه و متحد پیروزی در انتخابات مجلس هشتم را جشن بگیرند, اما

بعد از تشکیل گروه جبهه متحد معروف به اصولگرایان یا همان ۶+۵ انتظار می رفت که محافظه کاران بتوانند با فراموشی روزهای تلخ تشتت و پراکندگی در انتخابات ۲۴ آذر با حضوری یکپارچه و متحد پیروزی در انتخابات مجلس هشتم را جشن بگیرند، اما آنچه که بعد از تشکیل این گروه اتفاق افتاد، از سکوت نارضایتمندانه مهدی چمران تا دور برداشتن آبادگران از انواع جوان و جهادی و تشکیل فراکسیون حزب الله و حضور مستقل این تشکل در انتخابات مجلس به نظر می رسد شیرینی اتحاد در کام اصولگرایان دیری نپاید و خاطرات کشمکش و درگیری قبل از ۲۴ آذر تکرار شود.

فارغ از دلایلی که مانع یکپارچگی اصولگرایان است تغییر در دسته بندی ها و حدوث تکثر انواع در میان اصولگرایان حاکی از تغییرات بطئی و جوهری در این جناح سیاسی کشور است. البته جرقه این تغییرات در هیمنه اصولگرایان در انتخابات ریاست جمهوری نهم زده شد که طی آن تازه واردهای اصولگرا با دیدگاه انتقادی نه تنها به جناح مقابل که حتی به همه سلف های خود خبر از تولد جزیره ای جدید در فضای سیاسی کشور دادند، اما این پایان تغییرات نبود. با ظهور حامیان قالیباف با صبغه ای تکنوکرات - مشابه کارگزاران در جناح اصلاح طلب - در واکنش به عملکرد غیرکارشناسانه دولت و با جناح بندی فراکسیونی آنان مقابل حامیان دولت در مجلس، مفهوم و مصداق اصولگرایی بار دیگر دچار بسط و توسیع شد.

نمونه فاش شده این اختلافات در انتخاب شهردار در شورای شهر سوم میان حامیان احمدی نژاد و قالیباف بود که در نهایت با ائتلاف اصلاح طلبان با حامیان قالیباف در این شورا طرفداران احمدی نژاد در دست یابی به هدف خود که خلع شهردار تهران بود ناکام ماندند. امروز گروه ۶+۵ درحالی به کار خود ادامه می دهد که به نظر می رسد لباسی تنگ برای جریان فربه شده اصولگرایی است. از این رو اصولگرایان دچار تناقض رفتاری و گفتاری شده اند. آنها از یک سو با توجه به تجربه چند انتخابات گذشته رمز پیروزی را در اتحاد یا ائتلاف جست وجو می کنند و از سویی دیگر از کمبود مناصب در قدرت و تنوع جریان ها و دیدگاه ها در درون خود درمانده هستند. این درماندگی خود را به صورت متهم کردن یکدیگر به سهم خواهی، تمامیت خواهی و محافظه کاری و گاه به صورت هشدار و زنگ خطر ها درباره اختلافات از سوی نخبگان این جریان سیاسی خودش را نشان داده است.

مادربزرگم - خدا رفتگان شما را بیامرزد - می گفت زن و شوهری که نتوانند دعوایشان را در خانه خود حل کنند، آن را به کوچه می آورند. حکایت اصولگرایان هم جز این نیست. نگاهی به انتقادهای گروه های بیرون مانده از ۶+۵ - شما بخوانید «گروه های خارجی الاطراف» - نسبت به تشکیل این گروه حاکی از آن است که این جریان در حل منازعات درونی خود ناتوان است و استفاده از تاکتیک هایی مثل ۶+۵ به علت کمبود مناصب و تعدد مدعی دوایی بر دردهای رو به تزاید این جریان نیست.

نویسنده : آرش محبی