پنجشنبه, ۹ فروردین, ۱۴۰۳ / 28 March, 2024
ایران می توانست قهرمان کشتی فرنگی جهان شود اگر
چهار، سه، دو، یک! این شمارش معکوس نیست، پس تعجب نکنید. راستش رقم اول، عنوانی بود که تیم ملی کشتی فرنگی ایران با کسب دو مدال طلا، یک عنوان پنجمی و یک عنوان هشتمی در رقابتهای جهانی بوداپست کسب کرد. این در حالی است که ایران میتوانست با یک برد، یک جابهجایی و حتی یک تغییر کوچک در قرعه و جدول مسابقات، روی سکو رفته، دوم شود یا حتی به قهرمانی برسد.
اگر مهدی علیاری «بالاژ کیس» مجار را میبرد، ایران سوم میشد. اگر محمد فقیری «پیتر مودوس» مجارستانی را شکست میداد، سوم میشدیم و اگر مدال میگرفت، دوم! اگر تیم، کمی با تجربهتر بود و نفرات در یکی- دو تورنمنت کسب تجربه میکردند، به همین راحتی میشد با تیم دوم و غیر المپیکیها، نایب قهرمان جهان شد. هر هفت فرنگیکار خسته نباشند که سختترین روزها را پشت سر گذاشتند، این دلاور مردان که با تمام بیمهریها و کمبود امکانات رفتند و جنگیدند. اگر المپیکیها بودن هم قهرمانی مان مسجل بود با رکوردی جاودانه. نکته دیگری که درباره مسابقات جهانی امسال میتوان به آن اشاره کرد و باید هم مورد توجه قرار گیرد، زیبا شدن کشتی است. با تغییر قوانین و بازگشت کشتی به اصل خود، راحت شدیم از جادوگری و شعبدهبازیهای روی تشک، که گوی و تست، مردان میدان را مشخص میکرد، نه فن و بند و زور و بازو و برای همین سلحشورهای کشتی فرنگی جای خود را به یکسری کشتی نابلد داده بودند که از کشتی فقط هل دادن و ایستادن را آموخته بودند.
البته اشتباهات داوری در مسابقات امسال همچون گذشته کم نبود بهویژه در رشته فرنگی، حال به عمد یا واقعا اشتباه، بارها دیده شد که حقی ناحق شد و اشکها سرازیر و بی تردید این موضوع بیشتر ریشه در فدراسیون قبلی جهانی دارد که این موضوع را بیشتر از هر زمان دیگری باب کرد. به هر حال این دوره از مسابقات نفریننامهیی بود برای «رافائل مارتینتی» رییس سابق نالایق فیلا که هشت سال کشتی را به سمت نابودی پیش برد تا کشتی در ابهام روی تشک به حیات خود ادامه دهد؛ اما حالا همهچیز روشن است و همه باز برای موفقیت شانس دارند و میجنگند و دیدیم که با اینکه گفته میشد با تغییر قوانین احتمالا باز اروپاییها در کشتی فرنگی آقایی خواهند کرد، حتی اینطور نشد تا آسیاییها گوی سبقت را از فرنگیکاران اروپایی بربایند و با کسب پنج طلا از هفت وزن ثابت کنند که برنده میدان فردی است که میجنگد و فن اجرا میکند.
به هر حال با نگاهی به جدول مدالها متوجه میشوید که مدالها تقسیم شده است و خیلی از کشورها در این جدول حضور دارند. باری، کشتی فرنگی ایران هم بدون المپیکیهای خود نتیجه خوبی در بوداپست گرفت، راستش کارنامه عبدالله چمنگلی در مجارستان عالی بود؛ این یک واقعیت است. کسب موفقیت، آن هم با تیمی که مطلقا هیچ امکاناتی نداشت. فرنگیکاران نه تورنمنت رفته بودند، نه لیگ داشتند، نه اردوی مجهز و درست و حسابی. حتی شب آخر هم بچهها گفتند، نمیرویم بوداپست! اما این تیم، در تمرین و آماده سازی، بینظیر بوده که توانست چنین نتیجهیی به جا بگذارد و دنیای کشتی را با کسب دو مدال طلا از دو کشتیگیری که چند سال پشت خط بودند، حیرتزده کند! البته نباید فراموش کرد که فرنگیکاران ایران طی چند سال گذشته چه با کادر قوی و چه با کادر ضعیف، چه با امکانات و چه بی امکانات در مسابقات جهانی خوش درخشیده و مدالهای متعدد از جمله طلا را به سینه زدهاند.
روسها با چند چهره جوان و تازه وارد خود شاید در این رقابتها قهرمان شدند؛ اما نباید فراموش کرد که این قهرمانی تنها با یک مدال طلا بود، از همین رو تیم ملی روسیه را باید بازنده بزرگ مسابقات فینال این دوره از رقابتها دانست، چرا که از چهار کشتیگیری که در فینال داشتند، تنها «نیکیتا ملنیکوف» در وزن ۹۶ کیلوگرم موفق شد با شکست «آرتور الکسانیان» از ارمنستان قهرمان شود و فرنگیکارانی چون «ایوان کویلاکف» در وزن ۶۰ کیلوگرم، «اسلام بک آلبیف» در وزن ۶۶ کیلوگرم و «رومن ولاسوف» در وزن ۷۴ کیلوگرم دیدار پایانی را به «ایوو آنگلف» از بلغارستان، «ریو هان سو» و «کیم هیون وو» از کره جنوبی واگذار کردند تا روسها با یک طلا قهرمان شوند. کره جنوبی با دو طلا نایب قهرمان و مجارهای میزبان به زور دلار و کمک داوران بدون طلا و کسب سه مدال برنز سوم و تیم ایران با دو طلا در جایگاه چهارم جای گیرد. نکته دیگری که میتوان به آن اشاره کرد حضور چهرههای جوان و ناشناخته در ترکیب کشورهای حاضر در مسابقات بود که توانستند خوش بدرخشند و به نحوی آینده تیم خود را تضمین کنند، چیزی که ما نیز باید به آن توجه داشته باشیم، چرا که در چندان سال گذشته به هیچوجه به دنبال پشتوانه سازی نرفته ایم.
▪ فقیری و مدال از کف رفته
اگر هزار بار دیگر محمد فقیری به مبارزه با «پیتر مودوس» مجار بپردازد، عین هزار بار به عنوان فرد پیروز میدان را ترک خواهد کرد؛ اما چه کنیم که شیطنت داور به نفع میزبان، شانس مدال گرفتن را از فقیری گرفت و تیم ایران را از روی سکو رفتن دور کرد. فقیری هشت امتیاز را با جنگندگی و یک به یک کسب کرده بود؛ اما در یک غافلگیری قافیه را به حریف باخت و با دست و دلبازی داوران نتیجه را واگذار کرد تا مودوس در کمال ناشایستگی به مدال برنز برسد. تا قبل از اینکه داور دست فرنگیکار کشور میزبان را به ناحق بالا ببرد نمایش خیره کننده فقیری از او یک جانشین برحق برای وزن نخست -که به جای حمید سوریان دارنده شش مدال طلای جهان و المپیک به مسابقات جهانی آمده- ساخته بود؛ اما متاسفانه بخت با او یار نبود تا در همان دور نخست در کمال ناباوری از مسابقات کنار برود. نکته قابل توجه وزن نخست شاید راه یابی نمایندگان دو کره جنوبی و شمالی به فینال بود که در نهایت فرنگیکار کشور شمالی به قهرمانی رسید. دیگر نشان برنز به چهره نام آشنایی ارمنیها «رومن آمویان» بازنده سوریان رسید تا جای خالی حمید احساس شود. «ایوان تاتارینوف» روس هم که نشان داد فرنگیکار آینده داری است در جایگاه پنجم ایستاد.
▪ نوربخش و باز مشکل ۶۰ کیلویی ما
محمد نوربخش جنگنده و جسور نشان میداد؛ اما از همان مسابقات انتخابی در ایران مشخص بود که فرنگیکار وزن ۶۰ کیلوگرم کشورمان، خام و کم تجربه است و مشکل فنی هم دارد. او جانشین امید نوروزی -که خلع وزن ۶۰ کیلوگرم کشتی فرنگی ایران را با کسب مدال جهانی در استانبول و در ادامه در المپیک لندن پر کرد- شده بود؛ اما به هیچوجه قدرت بازو، اقتدار فنی و تجربه فرنگیکار شیرازی کشورمان را نداشت و همین موضوع مانع او شد تا در مجارستان بیشتر از یک برد در کارنامه ثبت نکند. به هر ترتیب حال دیگر امید نوروزی اعلام کرده که بعد از این در وزن بالاتر یعنی ۶۶ کیلوگرم مبارزه خواهد که بیتردید باعث خواهد شد دوئل او با سعید عبدولی قهرمان وزن ۶۶ کیلوگرم جهان از کشورمان دیدنی شود؛ اما خب کوچ او به وزن بالاتر باعث خواهد شد تا کشتی فرنگی ایران به دوره قبل از نوروزی برگردد و از نبود یک وزن دومی خوب رنج ببرد که انتظار میرود پشتوانهها این خلأ را پر کنند؛ اما چه کنیم که تا حدود زیادی بعید به نظر میرسد، چرا که ما طی چند سال اخیر به هیچوجه در امر پشتوانهسازی فعالیت خوبی نداشتهایم.
▪ بیابانگرد، اگر به مجارستان نمیخورد
وقتش بود، پس همه از افشین بیابانگرد -که یکی از باتجربههای تیم فرنگی بود و سابقه حضور در مسابقات جهانی دانمارک را در کارنامه داشت- توقع مدال داشتند. فرنگیکار آذریزبان کشورمان هم خوب شروع کرد؛ اما بدشانس بود که در کشتی سوم به مصاف «تاماش لورینچ» مجار که در کشور خود مبارزه میکرد، رفت و نتوانست در برابر فرنگیکار کشور میزبان نمایشی که در مصاف با «آتیلا لوای» از اسلواکی و «آلن زاکایف» از اوکراین به اجرا گذاشت و ۱۲ امتیاز از آنها گرفته و تنها یک امتیاز به نماینده اوکراین داده بود را تکرار کند و مغلوب حریف مجارستانی خود شد تا هشتم شده و تنها سه امتیاز تیمی برای کشورمان کسب کند. مسابقات وزن سوم ماجرای جالبی داشت که در پایان مسابقات رخ داد. راستش وقتی طلای ۶۶ کیلوگرم به کره جنوبی رسید، بلندگوی ورزشگاه، آهنگ «گنگ نم استایل» را پخش کرد. قهرمان کرهیی جهان و مربیاش هم به جای دور افتخار، شروع کردن به رقصیدن به سبک همین آهنگ، با همراهی مشتاقانه هزاران تماشاگر که در حضور خواننده این آهنگ معروف که در سالن حضور داشت و همین موضوع به کرهییها روحیهیی مضاعف داده بود تا بهتر مبارزه کنند و دیدیم که در نهایت هم با غلبه بر روسها در دو فینال در جایگاه دوم تیمی ایستادند.
▪ شکست «ولاسوف» در حضور «علیزاده»
هادی علیزاده پورنیا نماینده وزن ۷۴ کیلوگرم کشورمان که قهرمانی آسیا را در کارنامه دارد بدترین نتیجه را در بین هم تیمیهای خود کسب کرد. او در همان کشتی اول خود با نتیجه چهار بر صفر مغلوب «مارک مادسن» دانمارکی شد و از گردونه مسابقات کنار رفت. به هر حال سطح بالای وزن چهارم و نبود مهره خوب در ترکیب تیم ایران در چند سال اخیر یکی دیگر از مشکلات کشتی فرنگی ایران است که امید میرود حل شود. به هر حال مسابقات در این وزن بسیار زیبا، مهیج و چشمنواز دنبال شد تا برخلاف تصور عموم، فرنگیکاری که گمان میرفت مدال طلای این مسابقات را همچون جهانی استانبول و المپیک لندن به سینه بزند در فینال شکست بخورد. خیلیها تصور میکردند «رومن ولاسوف» روس یک بار دیگر قهرمان خواهد شد اما اینطور نشد و کشتیگیر کشتیبلد روسها در فینال و در حالی که از ناحیه چانه دچار آسیبدیدگی جزیی شده بود مغلوب «کیم هیون وو» فرنگیکار سختکوش کره جنوبی شد تا نتواند به مدال طلای دیگری دست یابد و این موضوع نشان داد «استاد ولاسوف» هم میتواند ببازد چه برسد به علیزاده!
▪ فینال ۸۴ کیلو در انحصار دوئل تمام ایرانی طالب و سامان
سامان طهماسبی یکی از با اخلاقترین و پهلوانترین کشتیگیرانی است که میشناسم. فرنگیکار «کرد» کشورمان بعد از اینکه دو مدال برنز برای ایران عزیز کسب کرد نتوانست در برابر بیتوجهی مسوولان -که بعد از المپیک اکثر مدالآوران بازیهای لندن را نیز خانهنشین کرد- طاقت بیاورد و بالاخره رفت تا در کشور دوست و همسایهمان آذربایجان سرنوشت خود را ورق بزند و امسال توانست همچون طالب نعمتپور فرنگیکار «لر» کشورمان که بعد از چند سال پشت خط ماندن فرصت یافت به مسابقات جهانی برود و به دیدار پایانی برسد سر از فینال مسابقات درآورد تا شاهد یک مبارزه تمام ایرانی که کادر فنیشان هم ایرانیها بودند، باشیم. دیدار مهیج و غرورآفرینی بود که در نهایت طالب مدال طلا را از آن ایران کرد، هرچند از چهره سامان میشد فهمید که اگر هم برنده و قهرمان میشد باز بازنده بود، چرا که در ته قلب خود دوست داشت این مدال را برای کشور خود به دست میآورد. به هر حال این فینال تمام ایرانی در حالی رخ داد که «الکسی میشین» کشتی بلد روس که به نظر میرسید با قوانین جدید باز اوج گیرد دوازدهم شد، و «سلجوق جبی» نامآشنای ترک در جایگاه بیست و یکم جای گرفت تا لذتش دوچندان شود. باری، طالب همانطور که خود در مصاحبهاش اشاره کرد، قبل از مسابقات بوی طلا میداد و چه خوب و قدرتمند به نشان زرین مسابقات رسید تا خاطره تلخ مسابقات جهانی را که به دلیل برخورد با نماینده اسراییل بدون کشتی گرفتن رقابتها را ترک کرد و چند سال پشت خط ماندن را فراموش کند.
▪ علیاری، اگر با تجربه بود
مهدی علیاری پنجم شد، یعنی یک قدم تا مدال. فرنگیکار وزن ۹۶ کیلوگرم ایران که جایگزین قاسم رضایی قهرمان المپیک شده بود، به هیچ کس نباخت! او فقط و فقط به بیتجربگی خود باخت و مدال را از کف داد تا کشتی فرنگی ایران نیز سکوی تیمی را از دست دهد و مسوولان این ماجرا کسانی نیستند جز ادارهکنندگان سیستم غلط ورزش ایران، افرادی نیستند جز مسوولان بیتوجه ورزش ایران، دستاندرکارانی نیستند جز فدراسیوننشینان بیکفایت فدراسیون کشتی ایران که بیامکانات و بیتجربه حضور در حداقل تورنمنتها، تیم ملی کمتجربه کشتی فرنگی ایران را راهی مسابقات جهانی کردند و انتظار داشتند این تیم خوش بدرخشد و خوش هم درخشید؛ اما شکی نیست که هیچ کس جز نام غیرت و تلاش کشتیگیران این موفقیت را به نام کسی یا گروهی نخواهد نوشت.
▪ علیاکبری و اولین قهرمانی با یاد بابک و باباجان زاده
امیر علی اکبری اولین مدال طلای سنگین وزن کشتی فرنگی را برای ایران به ارمغان آورد. او با قدرت هرچه تمامتر این نشان را کسب کرد. او مدعی درجه یکی بود که باکیفیتترین مبارزات را به نمایش گذاشت و به موفقیت هم رسید. او بعد از اتفاقی که برچسب دوپینگ به او و همتیمی سابقاش بابک قربانیکه در ادامه و طی یک اتفاق که ناخواسته از او یک قاتل ساخت تا امروز در زندان سرکند و انتظار دستگیری از خانواده بزرگ کشتی و ورزش داشته باشد- زد، نشان داد که مظهر غیرت و تعصب است که ماند و تلاش کرد و حتی به پیشنهاد آذربایجانیها جواب منفی داد تا به مدال مسابقات جهانی آن هم در یک وزن بالاتر برسد. اکبری دو مدال برنز و طلا در مسابقات جهانی دانمارک و روسیه در وزن ۹۶ کیلوگرم کسب کرده بود که از کشتی دور شد و وقتی بازگشت توانست اولین مدال جهانی در سنگین وزن را که بشیرباباجانزاده با قرار گرفتن روی سکوی سوم مسابقات جهانی ترکیه کسب کرده بود کیفیت بخشد و رنگش را طلایی کند. تا چند وقت قبل از مسابقات همه «لوپز» کوبایی و «کایالپ» ترک موانع پیش روی امیر برای موفقیت میدانستند تا اینکه خبر آمد فرنگیکار کوباییها در مجارستان غایب خواهد بود تا بماند «رضا کایالپ» قهرمان جهانی ترکیه که مدال برنز المپیک را هم در کارنامه دارد و چندی پشت و در آستانه بازگشت علی اکبری به کشتی در مسابقات دانشجویان جهان کشتیگیر ایران را در دیداری نزدیک شکست داده بود؛ اما خب امیر کشتی ایران عزمش را جزم کرده بود تا یک بار دیگر خود را ثابت کند و چه خوب کایالپ را قدرتمندانه شکست داد و در فینال هم «هاکی نابی» قهرمان سال ۲۰۰۶ جهان از استونی که در المپیک لندن به مدال نقره رسید را مغلوب خود ساخت تا همگان از نمایش یک طرفه او حیرتزده شوند. او همچون قهرمانان اساطیری بود روی تشک پس بهتر است یادمان نرود قهرمان جدید ایرانی کشتی دنیا تا همین چند وقت پیش چیزی نمانده بود برای آذربایجانیها کشتی بگیرد؛ اما غیرتش اجازه نداد، کشتی ایران مظلوم بوده و هست؛ فقط همین.
وحید جعفری