عشق

ای دوست عشق را مشکن حیف از اوست، دوست
این شیشه را به سنگ مزن عمر من در اوست
بار نخست نیست که با بار شیشه عشق
از سنگلاخ می‌گذرد، پس چه‌های و هوست؟
تاری ز طره دادی امانت مرا شبی
یعنی …

ای دوست عشق را مشکن حیف از اوست، دوست

این شیشه را به سنگ مزن عمر من در اوست

بار نخست نیست که با بار شیشه عشق

از سنگلاخ می‌گذرد، پس چه‌های و هوست؟

تاری ز طره دادی امانت مرا شبی

یعنی طناب دار تو زین رشته‌های موست

یک گام دور گشتی و نزدیک‌تر شدی

عشق است و هیچ سوی غریبش هزار سوست

سرگشته چون من و تو در آیا و کاشکی

صد پی خجسته گمشده‌ی این هزار توست

ماهی شدن به هیچ نیرزد نهنگ باش

بگریز از این حقارت آرامشی که جوست

با گردباد باش که تا آسمان روی

بالاپسند نیست نسیمی که هر زه پوست

مرداب و صلح کاذب او، غیر مرگ نیست

خیزاب زندگی است همه گرچه تندخوست

با دیرو دوری از سفرش دل نمی‌کند

مرغی که آستانه‌ی سیمرغش آرزوست

تا همدم کسی نشود دم نمی‌زند

نی، کش هزار زمزمه پرداز در گلوست

حسین منزوی