چه گوارای فوتبال کیست

پلاتینی بر فراز کاخ خود چنین چشم اندازی را ترسیم کرده یا حداقل خواب نما شده اما هر چه باشد, رؤیای زیبایی در سر دارد

در هفته ای که پر گویی های آقای پلاتینی بزرگان فوتبال اروپا را قلقلک داد، در گوشه دیگری از دنیا اشعار خرده پاهای سیاست در چهلمین سالمرگ چه گوارا (انقلابی متولد آرژانتین) گوش تصمیم گیرنده های عرصه سیاست را کر کرد. تفاوتی ندارد از فوتبال حرف بزنیم یا سیاست.

۲ اتفاق فوق یک مفهوم داشت. اگر کشورهای آمریکای جنوبی «چه گوارا» را ناجی سال های پیش خود می دانند، تیم های کوچک امروز عرصه فوتبال باشگاهی از میشل پلاتینی، رئیس یوفا به عنوان فردی یاد می کنند که می تواند دوباره آنها را صاحب بال پرواز کند؛ آن هم بر فراز پول های نفتی امثال آبراموویچ، برلوسکنی، لاپورتا و کالدرون! اسطوره سال های نه چندان دور فرانسه می خواهد یک توازن قدرت به وجود بیاورد و در این راستا تصمیم گرفته در سهمیه بندی لیگ قهرمانان تغییراتی ایجاد کند.

شاید اختصاص یک سهمیه صعود مستقیم به کشوری مانند سوئد کار احمقانه ای باشد اما مزایایی دارد که عمده ترین آن شاد شدن روح فوتبال است! بکن باوئر، قیصر و همه کاره فوتبال آلمان زمانی گفت تاریخ را برندگان می نویسند اما همیشه بازنده ها هم جایی در دل تاریخ یافته اند. متأسفانه عقیده بهترین بازیکن تاریخ فوتبال آلمان حداقل برای آنهایی که شنیده یا دیده اند پاناتیناکو در دهه ،۷۰ ناتینگهام فارست در دهه ،۸۰ ستاره سرخ در دهه ۹۰ و … چه کارهای بزرگی انجام داده اند، پذیرفتنی نیست.

فوتبال با شگفتی سازی پدیده ها، این فرصت را به تماشاگران می هد ۲ ساعتی فارغ از روز مرگی های زندگی، غرق جادوی فوتبالیست ها شوند. اگر بخواهیم این فرصت را با بازی ندادن به کوچک ها هدر دهیم، چگونه قادر خواهیم بود برای نسل آینده لذت لگد خوردن به عشق فوتبال را تشریح کنیم؟

مگر نه اینکه همه ما وقتی صورت خود را سرخ شده دیده ایم که خبر باخت تیم محبوبمان از یک شگفتی ساز را شنیده ایم؟ مگر نه اینکه گاهی اوقات آرزو کرده ایم آن تیم کوچکی که باشگاه مورد علاقه ما را شکست داده، در ادامه راه دشمن دیرینه مان را مغلوب کند تا پیش بچه محل ها بی حساب شویم؟

کوچک ها، جوهر فوتبال هستند و اکنون فردی به نام پلاتینی از آلزاس به زوریخ نیامده تا به اصطلاح سبیل بزرگان را چرب کند!

او می خواهد قهرمانان لیگ های سوئد، نروژ، فنلاند و … بخت رقابت با بزرگان را داشته باشند. تصور کنید روزی لیورپول مقابل «هاکا» نماینده فنلاند شکست بخورد؛ چه اتفاقی می افتد؟ طرفداران قرمزپوشان آنفیلد ماتم می گیرند اما به محض اینکه قرعه، صیاد آنها را مقابل منچستر یونایتد قرار می دهد، غم خود را فراموش کرده و برای پیروزی هاکا بر دشمن دیرینه دعا می کنند. اتفاق بعدی هم قابل پیش بینی است. هاکا راهی جدال با تیم مورد تنفر هواداران منچستریونایتد می شود و احساس هواداران تکرار می شود… آن قدر که عاقبت به مرحله تحسین «هاکا» قهرمان شگفتی ساز اروپا می رسد!

پلاتینی بر فراز کاخ خود چنین چشم اندازی را ترسیم کرده یا حداقل خواب نما شده اما هر چه باشد، رؤیای زیبایی در سر دارد. از این نظر می توان او را با «چه گوارا» مقایسه کرد. اگر مرد آرژانتینی برای هدفش صدها هزار کیلومتر را طی می کرد، پلاتینی برای برچیدن بساط « هرکه بامش بیش، برفش بیشتر» فقط به سر تکان دادن مشاوران خود نیاز دارد.

او چه گوارای فوتبال است؛ برخلاف بلاتر که ظاهراً در آن لیموزین ۶ در قشنگ گم شده، هاوه لانژ که بله قربان گوی بزرگان بود و حتی مارادونای بدون سمت که سُرنا را از سر گشادش می نواخت. هنگامی که ۹ اکتبر ۲۰۰۷ در چهلمین سالگرد در گذشت چه گوارا، پلاکاردهای حمایت از او بالای دست ها به حرکت در آمد، خیلی وقت بود هواداران ناتینگهام فارست و مالمو، پرچم تیم محبوب خود را زمین گذاشته بودند. شاید ۱۰ سال دیگر آنها بتوانند با تمام وجود فریاد بزنند. اگر حس و حال سرخ شدن و اشک ریختن را دارید، چشم دیدن همیشه پیروزها را ندارید و هنوز سبک فوتبال گذشته را می پسندید، برای طرح کوچک سالاری پلاتینی هورا بکشید!