نقره هایی كه می توانست طلا شود

ما در مسابقات جودوی بازی های آسیایی دوحه موفق نبودیم, ما در این رقابت ها موفق بودیم كدام یك از این دو وجه صحت دارند و كدامین رایزنی و ارزش گذاری درست تری است

ما در مسابقات جودوی بازی های آسیایی دوحه موفق نبودیم، ما در این رقابت ها موفق بودیم! كدام یك از این دو وجه صحت دارند و كدامین رایزنی و ارزش گذاری درست تری است؟

پاسخ در گرو این است كه موفقیت در چنین میدانی را در چه می بینیم؟ و چه چیزی را موفقیت می نامیم؟ در ظاهر مدال های نقره میراسماعیلی و میران و برنز حاجی آخوندزاده موفقیت هایی كوچك بیش نیستند زیرا خیلی ها طلای میراسماعیلی را قطعی می شمردند و حاجی آخوندزاده هم باید بر طبق بعضی محاسبات دیگر بر سكوی نخست می ایستاد.اما دیدگاهی دیگر می گوید به جز طلای جهانی چند سال پیش میراسماعیلی ما معمولاً در این ورزش به ندرت طلا برده ایم و هرچند تعداد سكوهای اولی ما در جودوی آسیا كم نبوده است، اما بازی های آسیایی چیز دیگری است و آن جا تمامی بزرگان قاره كه برخی شان صاحب مدال های جهانی جودو هم هستند، گرد می آیند و كار بسیار سخت است و اول شدن در چنین میدانی بسیار سخت تر از ایستادن بر سكوی اول مسابقات قهرمانی آسیا است و حتی گاهی هم رقابت های جهانی را به یاد می آورد زیرا سر و كله زدن با برترین های جودوی ژاپن و كره در همه حال كار دشوار و نفسگیری است و اگر در نظر بگیریم كه امسال چند جودوكار ژاپنی هم ناكام شدند(مثل نفر آنان در وزن آزاد كه به دست میران ضربه فنی شد) نباید آن چه را كه دوحه به دست آمد، لزوماً شكست تلقی كرد.حتی رسیدن میران به مدال سنتی و همیشگی اش یعنی نقره رقابت ها نیز نشانگر این است كه ما حداقل در سطح طبیعی و همیشگی خود ظاهر شده ایم و چیزی از آن كمتر نبوده ایم و حتی اگر داور قدری با میران در فینال مهربان بود، می توانست حریف كره ای را ببرد و به طلا هم دست یابد. اما این ایراد نیز وجود دارد كه چرا جودوی ما در سطح خود متوقف مانده و تحولی اساسی نداشته و به واقع به آن چه پیشتر هم داشته، قناعت ورزیده است؟ امروز تلخكامی ناشی از قبول شكست در فینال اوزان ۶۶ كیلو و «آزاد» رقابت های دوحه باعث شده فرضیه لزوم خداحافظی با دنیای جودو برای میراسماعیلی و میران مطرح شود، اما گمان می رود هر دو ماندنی باشند و این می تواند پایه و بنیادی برای ساختن آینده این ورزش و پربارتر كردن آن جهت آینده باشد. به واقع با تكیه بر همین نیروهای پرتجربه و داشتن بعضی نفرات جوانتر(مانند ذكریا مرادی) است كه می توان تیمی را ساخت كه برای رقابت های قهرمانی جهان ۲۰۰۷ و بازی های المپیك ۲۰۰۸ هم جواب بدهد و هم تجربه داشته باشد و هم جوانی و نیرو.

● توقع بیشتر مسوولان

یكی از مدال های طلای مسلمی كه سازمان تربیت بدنی قبل از شروع مسابقات برای هیات اعزامی ایران كنار گذاشته بود، به میراسماعیلی در جودو مربوط می شد، اما این مدال به دست نیامد و حتی در صحبت های رییس فدراسیون جودو نیز می توان افسوس برخاسته از این مساله را حس كرد. محمد درخشان گفته است: به لحاظ فنی روی كار میراسماعیلی نظر نمی دهم و بهتر است این كار را مربیان تیم صورت دهند، اما نظر شخصی ام این است كه او هرچه داشت ارایه كرد. در عین حال اكتفا به ۲ نقره و یك برنز در جودوی بازی های آسیایی راضی كننده نیست و ما توقع بیشتری داشتیم و انتظار ما این بود كه جودوكاران فزون تری از اردوی ما بر روی سكوی افتخار بایستند.

مجموعه عوامل و اظهارات فوق و حرف های ضد و نقیضی كه در مورد ماندن و یا بازنشستگی امثال میراسماعیلی و میران بیان شده، بدین معنا است كه نوعی ابهام بر اردوی ما نیز حاكم است و نتوانسته ایم برآورد نهایی و بدون خدشه ای از شرایط موجود داشته باشیم. شاید این كار تا مدتی بعد هم امكان پذیر نباشد اما این نكته مسلم و روشن است كه «جودوی» ما هرچه داشته، در این میدان ارایه كرده و بهترین هایش را به دوحه فرستاده و هرچه نیرو داشته، ارایه داده و اگر طلا نگرفته، بیشتر بدین سبب است كه توانش را نداشته و همین مساله است كه باید مورد توجه و بررسی دقیق صورت گیرد و خط و ربط كار مشخص شود و ایرادات رفع گردد. اگر چنین شود، آینده جودوی ما می تواند از این هم روشن تر شود و اگر طلای آسیا و حتی جهان را می جوییم، هدفی قابل دستیابی خواهد بود. این مساله و دیدن تفاوت اندك بین ما و حریفان عمده مان، نشانگر همین مساله و سندی دیگر در این خصوص است.

وصال روحانی