آوای ملكوتی

در نیمه های شب به شوق دیدارت از بستر برمی خیزم تا به سوز دل با تو سخن بگویم.
سر سجاده عشق می نشینم و در عظمت و جلال و بزرگواریت غرق می شوم.
ای كریم، ای مهربان، ای سرچشمه خوبی ها و زیبایی …

در نیمه های شب به شوق دیدارت از بستر برمی خیزم تا به سوز دل با تو سخن بگویم.

سر سجاده عشق می نشینم و در عظمت و جلال و بزرگواریت غرق می شوم.

ای كریم، ای مهربان، ای سرچشمه خوبی ها و زیبایی ها، یاریم كن كه به بیراهه نروم و در چاه غفلت سرنگون نگردم.

قطرات اشك پهنای صورتم را می پوشاند...

خدایا، لذت با خود بودنت را به من بچشان تا از همه ببرم و فقط با تو و در اندیشه وصال تو باشم.

معبودا، پناهم ده كه فقط از تو یاری بخواهم كه تو بهترین یار و همراهی.

معشوقا، تو سراسر نازی و من سراسر نیاز. مرا در عشق خود بسوزان تا شاید با طلوع صبح بر نسیم روی تو سلامتی دوباره دهم.

ای عزیز، ای مهربان، ای سرچشمه خوبی ها و زیبایی ها، ای بیكران مهر مطلق، ای وسعت بی كران خیرها و نیكی ها...

صدای اذان مؤذن رشته افكارم را ازهم می درد!

الله اكبر... الله اكبر... الله اكبر

چه اعجازی است در این كلمات كه انسان را این گونه محسور می كند و من با این آوای ملكوتی و در این زمان ملكوتی، در صلات عشق گم می شوم.

تمام موجودات و كائنات از عرش تا فرش سر از خواب جهالت برمی دارند تا تو را به یگانگی و وحدانیت بخوانند. همه سرتسلیم و ارادت برآستان مباركت فرود می آورند تا تو پذیرایشان باشی و باچشم مهر بر آنان بنگری كه همین ما را بس.

صنوبر محمدی