آخرین نفسهای ناتو در افغانستان

در حالی که سازمانهای مستقل بین المللی فارغ از تاثیرگذاری قدرتهای سلطه گر در حال شکل گیری و نمو هستند،سازمانهای نظامی وابسته به قدرتهای بزرگ دوران زوال خود را در قالب سخت ترین وضعیت ممکن طی می کنند.ناتو نیز از این قاعده مستثنی نیست.

سازمان پیمان آتلانتیک شمالی یا ناتو در سال ۱۹۴۶ میلادی با هدف دفاع جمعی در واشنگتن پایه‌گذاری شد .قلب پیمان ناتو ماده پنج آن است که در آن کشورهای امضا کننده توافق کرده اند حمله نظامی علیه یک یا چند کشور عضو در اروپا یا آمریکای شمالی را به عنوان حمله به تمامی کشورهای عضو تلقی کنند و به مقابله آن برخیزند.

مطابق ماده پایانی این پیمان، متون انگلیسی و فرانسوی آن هر دو معتبر هستند، پیمان نزد دولت ایالات متحده آمریکا سپرده می شود و مطابق وظیفه دولت ایالات متحده نیز نسخه های مورد تائید آن را برای دولت های امضا کننده پیمان می فرستد.به هر حال ناتو وظایف مشخصی را برای خود تعریف کرده است.ناتو در جریان جنگ در بوسنی و هرز گوین و بالکان نقش مخربی داشت و در جریان حملات اخیر ایالات متحده آمریکا و انگلستان به افغانستان نیز به سود اشغالگران وارد میدان شد.به عبارت بهتر،ناتو مجموعه ای کاملا ضدبشری است که نه تنها گامی در راستای ایجاد صلح در نظام بین الملل بر نداشته،بلکه همواره در صدد کشتار غیرنظامیان و تهدید کشورها برآمده است.

ناتو مدتهاست که فلسفه وجودی خود را پس از فروپاشی کمونیسم از دست داده است و تنها به بقای حداقلی خود در نظام بین الملل می اندیشد.در این میان خلق دکترین های جدید در ناتو نیز عملابه دلیل گستردگی اختلافات سران اروپایی و آمریکایی با یکدیگر امکان‌پذیر نخواهد بود.

گستردگی دامنه شکست ناتو در افغانستان مسئله‌ای نیست که بتوان به سادگی از کنار آن گذر نمود.

افغانستان به نمایشگاهی جهت عرضه نمادهای شکست ناتو تبدیل شده است.در این میان فرماندهان و استراتژیستهای پیمان آتلانتیک شمالی مستاصل و نسبت به تحلیل وضعیت موجود ناتوان مانده اند.پیمان آتلانتیک شمالی ناتو، با ستایش از پیشرفت‌های سیاسی در افغانستان می‌کوشد، توجه افکار عمومی جهان را از ناتوانی نظامی خود منحرف کند. اما افکار عمومی دنیا هیچ گاه نسبت به این مسئله منحرف نمی شود.

شکست ناتو در افغانستان مسئله ای نیست که مقامات ناتو بخواهند آن را لاپوشانی و حتی توجیه نمایند!اخیرا آندرس فوگ راسموسن دبیر کل ناتو به پیشرفت خوب در جبهه سیاسی در افغانستان اشاره کرده است!این سخنان در واکنش تمرکز رسانه‌ها بر افزایش عملیات نظامی ناتو در افغانستان و ناتوانی‌های نیروهای آن در برخورد با قدرت یافتن دوباره طالبان و ضعف در برقراری امنیت در افغانستان، مطرح شد. به نظر می رسد مقامات ناتو جهت نجات خود از وضعیت موجود چاره ای جز استفاده از الفاظ کلیشه ای و فریبنده ندارند!

همچنان در افغانستان زمینگیر شده و تلفات نیروهای اشغالگر هر روز بیشتر می شود.در این میان اعضای ناتو به لحاظ حضور در افغانستان با مخالفت گسترده شهروندان خود روبه رو شده اند و از سوی دیگر،استراتژیهای هزینه بر ایالات متحده در افغانستان مسیر همکاریهای کاخ سفید و ناتو را ناهموار تر از گذشته نموده است.در چنین شرایطی مقامات ناتو ناچارند در برابر وضع موجود در افغانستان سکوت کرده یا در این خصوص رو به گلایه آورند!از سوی دیگر،اختلافات ناتو و واشنگتن در افغانستان به شدت بالاگرفته است.

شکست اشغالگران در افغانستان و افزایش تلفات آنها منجر به تداوم سردرگمی آنها در شبه قاره هند شده است.این مسئله هم اکنون به طور کامل مشهود است..اخیرا درحمله شبه نظامیان طالبان به نیروهای ناتو و همچنین سقوط هلی کوپتر این نیروها دستکم ۱۰ سرباز ناتو در افغانستان کشته شدند. در مرگبارترین حادثه، سه کماندوی استرالیایی و یک سرباز آمریکایی در حادثه سقوط هلی کوپتر در استان قندهار جان خود را از دست دادند. این مرگبارترین حادثه برای ارتش استرالیا در ۹ سال گذشته بود. دو سرباز دیگر ناتو از جمله یک سرباز آمریکایی به دنبال انفجار یک بمب در جنوب افغانستان کشته شدند. همچنین سه سرباز آمریکایی دیگر در سایر حوادث پراکنده کشته شدند. به هر حال هر روز بر تلفات ناتو در افغانستان افزوده

می شود و آتلانتیکی ها دامنه شکستهای خود در شبه قاره هند را وسیع تر می بینند.

شکستهایی که جملگی از ناتوانی ناتویی ها و آخرین نفسهای آنها در افغانستان پرده بر می دارد.لازم به ذکر است که ناتو بیش از ۱۳۰ هزار سرباز را در افغانستان مستقر ساخته و اکنون پس از گذشت ۹ سال از اشغال نظامی این کشور، در برقراری امنیت و مقابله با طالبان دچار بحران و ناکامی شده است. دیوید ریچاردز فرمانده ارتش انگلیس در ۲۷ ژوئن از اجتناب ناپذیر بودن گفتگو با طالبان خبر داده است.

حسین یاری