رحیم علی آبادی سه ماه بعد از المپیک قسط چراغانی می دادم

رحیم علی آبادی با مدال نقره اش در المپیک مونیخ ,۱۹۷۲ کشتی فرنگی ایران را بر سر زبان ها انداخت

رحیم علی آبادی با مدال نقره اش در المپیک مونیخ ،۱۹۷۲ کشتی فرنگی ایران را بر سر زبان ها انداخت. البته تا امروز هم ماندگار شده و هیچ کس نتوانسته دومین مدال المپیکی را برای کشتی فرنگی بگیرد. هر چند گروگانگیری فلسطینی ها در دهکده المپیک برای دو روز بازیها را تعطیل کرد و نزدیک بود علی آبادی هم دست خالی به تهران برگردد اما با فیصله پیدا کردن کارها، مسابقه ها از سر گرفته شد و مدال نقره بازیها هم به علی آبادی رسید. کشتی گیر ملی پوش ایران با اینکه تنها روزی ۴ ساعت می خوابید اما خم به ابرویش نمی آورد. او برای اینکه به تمریناتش برسد شیفت شب در واحد تراشکاری شرکت واحد کار می کرد و صبح ها بعد از استراحت، تمرین. او هنوز یادش نرفته، چرا که تا سه ماه بعد از برگشت از مونیخ، قسط چراغانی کوچه را می داد.

▪ مدال نقره در المپیک ۱۹۷۲ مونیخ اولین مدال شما در المپیک بود

ـ المپیک مونیخ اولین المپیکی بود که روی تشک رفتم و مدال نقره ام هم اولین مدال المپیکی کشتی فرنگی ایران بود.

▪ فکر می کنم خیلی خوشحال شدید

ـ بزرگ ترین افتخار یک ورزشکار به دست آوردن مدال المپیک است. من هم بانقره ای که گرفتم خیلی خوشحال شدم.

▪ آن موقع هم رسم بود ورزشکارانی که کدال می گرفتند پاداش بگیرند

ـ بله، وقتی روی سکو رفتم، ۵۰۰ مارک پاداش از کمیته ملی المپیک گرفتم. آن زمان موحد به شوخی گفت: این ۵۰۰ مارک را خرج نکن تبرک است.

▪ چرا آن پاداش آنقدر ارزش داشت

ـ آن موقع ما به عشق وطن مدال می گرفتیم. مثل حالا نبود که همه جوره به ورزشکاران پاداش دهند. ما حتی خودمان هم پول چراغانی را می دادیم.من وقتی از المپیک برگشتم تا سه ماه قسط چراغانی می دادم.

▪ فکر می کنید، مسابقه دادن در المپیک آن زمان سخت تر از حالا بود

ـ آن موقع کشتی گیران بلوک شرق سطح بالایی داشتند. فرقی نمی کرد چه جهانی و چه المپیک. در حالی که الان آسان تر است. در المپیک ۱۹۷۲ مونیخ هم حریفان ما از روسیه و رومانی با همه توان آمده بودند.

اما حالا نه، با سهمیه ای که ورزشکاران می گیرند شاید کار کمی راحت تر باشد.

▪ در ایران هم برای حضور در المپیک انتخابی می دادید یا فدراسیون خودش مشخص می کرد

ـ بله، انتخابی می دادیم. البته در انتخابی داخل کشور هم کارمان راحت نبود. حریفان قوی و نزدیک هم بودند. همین مساله گاهی کار انتخاب ورزشکاران را برای فدراسیون و سرمربی سخت تر می کرد. بعضی مواقع اتفاق می افتاد که یک یا دو هفته قبل از اعزام برای نفرات خاص انتخابی می گذاشتند.

▪ حریفان شما برای انتخابی المپیک ۱۹۷۲ چه کسانی بودند

ـ مرادعلی شیرانی، مهدی هوریا، نقیب زاده و طاهری حریفانی بودند که عنوان جهانی هم داشتند. آن موقع مثل حالا نبود همه دلسوز خودشان بودند.

▪ یعنی چه که دلسوز نداشتید

ـ الان ورزشکاران امکانات زیادی دارند. ما برای اینکه آماده شویم خودمان از جیب خودمان هزینه می کردیم. مثل حالا فدراسیون، سازمان و کمیته ملی المپیک کاری برای ما انجام نمی دادند.

▪ شما فقط کشتی کار می کردید یا کنار آن کار هم می کردید

ـ باورتان نمی شود من چطور تمرین می کردم. من در واحد تراشکاری شرکت واحد بودم. برای همین شیفت شب را انتخاب کردم تا به تمریناتم برسم. رشته ام تراشکاری بود و شبی سه کاسه چرخ بنز می تراشیدم. بعد صبح می آمدم خانه دوش می گرفتم و استراحت می کردم و می رفتم باشگاه پولاد برای تمرین آمادگی جسمانی.

▪ با این وضعیت چند جلسه تمرین می کردید

ـ در هفته ۹ جلسه تمرین می کردم. کنار آن کوه می رفتم و تمرینات دو ومیدانی ام را ترک نمی کردم. در حالی که حالا بچه ها دو قدم هم برنمی دارند.

▪ با این شرایط کار سختی داشتید

ـ من در طولانی ترین زمان استراحت فقط ۴ ساعت می خوابیدم. روزی ۱۰ کیلومتر در پارک وی می دویدم. همین مساله باعث می شد که استقامت بدنمان بالا برود بدون اینکه به قرص دوپینگ احتیاج داشته باشیم.

▪ خاطره ویژه ای هم از المپیک ۱۹۷۲ مونیخ دارید

ـ در سال ۱۹۷۲ مونیخ درگیری در کمپ به وجود آمد. فلسطینی ها، ورزشکاران اسراییلی را گروگان گرفتند. همین مساله باعث شد تا بازیها تعطیل شود. می گفتند باز یها لغو می شود اما بعد از دو روز دوباره مسابقه ها از سر گرفته شد. استرس ما زیاد شده بود اما با عادی شدن شرایط دوباره وزن کم کردیم تا آماده مسابقه شویم.

مهری رنجبر