یادداشت مرددو چهره

همه مربیان فوتبال عصبانی می شوند, كنار زمین سر از پا نمی شناسند, آن زمانی كه می توانستند عصبانیت خود را با سیگار خالی می كردند و حالا كه سیگار كشیدن كنار زمین ممنوع شده قطعاً تنش مربیان سیگاری بیشتر و بیشتر شده است اما ژوزه مورینیو, سرمربی چلسی سیگاری هم نیست كه بتوان حركات روز یكشنبه اش در فینال جام اتحادیه را توجیه كرد درگیری لفظی با جیمی كاراگر و به كار بردن لفظ »گورت را گم كن»

كه حتی با تصویر نه چندان بسته دوربین های تلویزیونی به راحتی لب خوانی می شد یكی از شاهكارهای او بود. مورینیو چندین بار و حتی زمانی كه كمك داور بازی او را به عقب فرا می خواهند و سعی در آرام كردنش داشت مدام به غایله دامن می زد و چندین بار كاراگر را با این لفظ خطاب كرد. جالب اینجاست كه بازیكنان او در این صحنه چندان عكس العمل حادی از خود نشان ندادند. رفتار تك تك مردان او در این صحنه حرفه یی بود جز خودش. مرد پرتغالی قبل از بازی گفته بود كه »سعی نكنید مرا تحت فشار قرار دهید چون اصلاً روی من تأثیر ندارد» اما دیدار روز یكشنبه چیز دیگری را نشان داد. او خودش بیش از همه فشارهای عصبی را روی شانه هایش احساس می كرد. رومن آبراموویچ پس از چند وقت دوری دوباره آمده بود تا از نزدیك بازی تیم یا بهتر بگوییم اسباب بازی تجاری اش را نگاه كند و همین مسأله یك فشار عصبی برای مردی بود كه یكی از اضلاع مربع »چهارگانه» را درست یك هفته قبل از این بازی و مقابل نیوكاسل باخته بود. در صحنه یی كه جرارد با مهارتی مثال زدنی دروازه »قرمزها» را باز كرد، مورینیو می توانست خیلی با وقارتر با این قضیه برخورد كند اما او به سمت جایگاه هواداران لیورپول رفت و بدون اینكه به آنها نگاه كند چندین بار انگشت سبابه اش را به روی بینی و دهانش زد و به راحتی می شد فهمید كه با این كارش فقط می خواهد ساكت شان كند. گرچه این گونه تخلیه احساسات طبیعی است اما در كسوت یك بازیكن نه در كسوت یك مربی. او فقط با این كار خود، هواداران لیورپول را جری تر كرد تا علیه اش شعار دهند. آخر سر هم پلیس خود مورینیو را از كنار زمین اخراج كرد تا تیمش نزدیك به ۴۰ دقیقه بدون حضور اودر زمین برود. اتفاقاً بعد از اخراج مورینیو، چلسی به مراتب بهتر بازی كرد و اولین فینالش را هم برد. این مسأله كاملاً گویای تزریق استرس از سوی مرد پرتغالی به تیمش در ۸۵ دقیقه حضورش در كنار زمین بود اما مورینیو هنگام خروج از رختكن در پایان بازی مرد دیگری بود و با تك تك بازیكنانش خوش و بش كرد بعد به سمت نیمكت لیورپول رفت و با همه آنها دست داد و ابراز همدردی كرد. عذرخواهی از كاراگر شاخص ترین سكانس از این داستان ۱۲۰ دقیقه یی بود آیا اگر تیمش در این بازی می باخت باز هم این رفتار اخلاق پسند را از او می دیدیم؟ نه! هیچ وقت. وقتی كسی در مورد خودش می گوید:«اگر از من بپرسند كه دوست دارم در فوتبال چهره یی محبوب باشم یا جام ببرم، من فقط جام می خواهم.» با این طرز تفكر، دیدن چنین صحنه هایی از او برایمان كاملاً قابل هضم خواهد بود!