قربان شد هرچه غیر اوست

ماجرا دارد این روزها این روزها که خانه خدا میزبان حاجی ها شد و عید در پیش است عید سعید قربان عیدی که ابراهیم ع مسبب ایجاد آن شد آنقدر شنیده ایم که برایمان عادی شده اما اگر کمی فکر کنیم عظمتش آنقدر زیاد است که در وصف نمی گنجد آن هنگام که بنده ای با اثبات بندگی اش, روزی از روزهای خدا را به عید تبدیل کرد

ماجرا دارد این روزها! این روزها که خانه خدا میزبان حاجی‌ها شد و عید در پیش است. عید سعید قربان! عیدی که ابراهیم(ع) مسبب ایجاد آن شد. آنقدر شنیده‌ایم که برایمان عادی شده اما اگر کمی فکر کنیم عظمتش آنقدر زیاد است که در وصف نمی‌گنجد. آن هنگام که بنده‌ای با اثبات بندگی‌اش، روزی از روزهای خدا را به عید تبدیل کرد.

می‌گویند: هر روزی که در آن گناه نکنی، آن روز عید است. گناه نکردن یعنی بندگی کردن! ما همیشه از خدا می‌خواهیم که خدایی بکند و کارها را آن طور که ما دلمان می‌خواهد پیش ببرد. دعا کردن‌هایمان هم حول محور خودمان می‌چرخد. بچه من، همسر من، خانه من، کار من، زندگی من... خدایا همه را آن طور که من صلاح می‌دانم به سرانجام برسان.

درد من را درمان کن! مریض من را شفا بده، گره از مشکل من حل کن! حال روحی من را خوب کن! روزی فراوان به من عطا کن، شغل خوب، همسر خوب، دوست خوب، همسایه خوب، شریک خوب، همکار خوب، فامیل خوب به من عطا کن! اما گاهی یادمان می‌رود، خدا، خدایی‌اش را خوب بلد است. این ماییم که در بندگی مشکل داریم. خداوند حاکمیت آسمان و زمین را در اختیار دارد و با این حال ما فراموش می‌کنیم که تسلیم بودن، مقام ابراهیم(ع) است. آنقدر تسلیم که پس از سال‌ها آرزومندی سرانجام صاحب فرزندی می‌شود و آن فرزند تمام وجود ابراهیم(ع) است. ثمره سال‌های زندگی‌اش! اما آنقدر تسلیم است که به محض اینکه در خواب می‌بیند که باید این فرزند را در راه خدا قربانی کند، بهانه نمی‌آورد. با خدا مجادله نمی‌کند. ناله و فغان سر نمی‌دهد. ابراهیم(ع) بنده حقیقی است. آنقدر که می‌داند، قدرتمندترین انسان‌ها، انسانی است که توان از دست دادن را داشته باشد. از دست دادن عزیزترین موجود زندگی‌اش را.

ابراهیم(ع) جانشین برحقی است برای خداوند! او نماینده کاملی است از انسانیت. آن هنگام که خداوند آدم را آفرید، فرشته‌ها به او اعتراض کردند که چرا آدم را آفریدی؟ ما که تو را تسبیح می‌کردیم. او در زمین فساد و خونریزی خواهد کرد...

خداوند در پاسخ فرشته‌ها یک جمله گفت«انی اعلم ما لاتعلمون» «من چیزهایی می‌دانم که شما نمی‌دانید». خداوند آن روز خوب می‌دانست، در میان آدمیان، انسان‌هایی خواهند بود که از ملک فراتر خواهند رفت و به جایی خواهند رسید که به جز خدا را نخواهند و نبینند؛ «رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند»

یقینا آن روز خداوند خوب می‌دانست، روزی ابراهیم(ع) با اختیار خودش، فرزند عزیزش، پاره وجودش، را به قربانگاه خواهد برد تا به زمین و زمان، به فلک و ملک ثابت کند که خدا راست گفت که «انی اعلم ما لاتعلمون»!

به راستی خداوند می‌دانست که انسان اگر به مرتبه والای بندگی برسد، عرش را به لرزه درخواهد آورد و ملک را بار دیگر به سجده واخواهد داشت. ابراهیم(ع) نماد یک انسان کامل بود. نماد یک مسلمان! یک تسلیم محض فرمان خداوند.

«در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم حکم آنچه تو فرمایی، لطف آنچه تو بنمایی»

ابراهیم(ع)، اسماعیلش را به قربانگاه برد تا ثابت کند«حکم آنچه تو فرمایی»

اسماعیل(ع) تمام وابستگی‌های زمینی ابراهیم(ع) بود که به قربانگاه می‌رفت. می‌رفت تا او را آسمانی کند. آنقدر آسمانی که خداوند بر او سلام دهد: سلام علی ابراهیم! ابراهیم(ع)؛ لبیک گفته بود، دعوت خداوند را. دعوتی را که سخت می‌نمود اما، امتحانی بود بر مقام بندگی ابراهیم(ع). می‌گویند وقتی بنده‌ای به فرمان خداوند پاسخ مثبت می‌دهد و او را لبیک می‌گوید، خداوند نیز به او می‌گوید«لبیک یا عبدی»! پاسخ خداوند بر لبیک ابراهیم(ع) هم با یک لبیک بود. لبیکی از جانب حق! آنجا بود که قدسیان دست‌افشان شدند و ملکوت خداوند نور باران شد از مقام تسلیم بنده خدا، ابراهیم(ع)! آن هنگام بود که اسماعیل(ع) به آغوش ابراهیم(ع) بازگشت و قربانگاه، عیدانه ابراهیم(ع) شد و اسماعیل(ع) هدیه‌ای شد به پاس این بندگی و عید قربان چشم‌روشنی آسمان‌ها شد برای مردمان زمین!

مردمانی که بندگی را می‌پذیرند اما تسلیم را نه! خدا را می‌پذیرند اما خدایی کردنش را نه! ابراهیم بودن را دوست دارند اما اسماعیل را برای خودشان می‌خواهند. بندگانی که در زبان لبیک می‌گویند اما در باطن، منافع خود را می‌جویند. عید قربان از راه می‌رسد تا بار دیگر پیمان ببندیم با آنکه تمام وجودمان از اوست و بار دیگر بگوییم «اللهم لبیک»... شاید روزی لبیک ما از زبان به باطن برسد و بندگی کنیم چون ابراهیم(ع).

نویسنده : مجید حاجی‌حسنی