مننگوکوکی و پنوموکوکی

● مننگوکوکی
بیماری مننگوکوکی توسط باکتری نایسریا مننژیتیدیس ایجاد می شود. عوارض جدی بیماری عبارتند از: عفونت خون (سپتی سمی) و مننژیت یعنی عفونت پرده های مغز و نخاع. بیماری مننگوکوکی …

مننگوکوکی

بیماری مننگوکوکی توسط باکتری نایسریا مننژیتیدیس ایجاد می شود. عوارض جدی بیماری عبارتند از: عفونت خون (سپتی سمی) و مننژیت یعنی عفونت پرده های مغز و نخاع. بیماری مننگوکوکی ممکن است به کری، آسیب هایی در سیستم عصبی، تشنج، سکته مغزی، عقب ماندگی ذهنی و مرگ بینجامد. بیماری مننگوکوکی شایع ترین بیماری اطفال زیر یک سال و افراد مبتلا به برخی از بیماری ها است. به علا وه دانشجویان سال اول که در خوابگاه زندگی می کنند در معرض خطر بالا ی این بیماری قرار دارند.

توصیه:

واکسن مننژیت به شکل متداول در بچه ها استفاده نمی شود، اما در دانشجویان قبل از شروع کلا س ها توصیه می شود. هدف از این کار کاهش خطر ابتلا به بیماری مننگوکوکی است. در برخی از دانشکده ها تزریق این واکسن الزامی است و یا دست کم توصیه می شود. واکسیناسیون بیماری مننگوکوکی به طور روتین برای همه افراد جامعه پیشنهاد نمی شود و تنها در افراد در معرض خطر هنگام یک همه گیری، و شخصی که دارای ضعف سیستم ایمنی به دلا یل فقدان یک طحال کارآمد است و نیز در مسافران کشورهایی که در آنجا این بیماری وجود دارد تزریق این واکسن توصیه می شود.

پنوموکوکی

بیماری پنوموکوکی علت اصلی مننژیت باکتری یایی و عفونت گوش در میان کودکان زیر ۵ سال است. این بیماری همچنین باعث عفونت خون وپنومونی می شود. کودکان زیر ۲ سال در معرض بالا ترین خطر پیامدهای جدی این بیماری قرار دارند. بیماری پنوموکوکی توسط باکتری استرپتوکوکوس پنومونیه ایجاد می شود. این باکتری از راه تماس جسمانی یا استنشاق قطرات تنفسی از فردی به فرد دیگر منتقل می شود. از آنجایی که بسیاری از سوش های این باکتری به انواعی از آنتی بیوتیک ها مقاوم شده اند، ممکن است در درمان آن با مشکل روبه رو شویم.

توصیه برای کودکان:

واکسن کنژوگه پنوموکوکی (PCV) می تواند در پیشگیری از ابتلا به نوع شدید بیماری کمک کند. این واکسن قادر است از یک نوع عفونت گوش هم جلوگیری کند. واکسن را در چهار دوز بین سنین ۲ تا ۱۵ ماهگی به همه بچه ها می زنند. تزریق این واکسن به بچه های ۲ تا ۵ ساله ای که قبلا واکسن پنوموکوکی نزده اند و در معرض خطر بالا ی ابتلا قرار دارند نیز توصیه می شود.

این موضوع شامل کودکانی بدون طحال و یا کودکان مبتلا به بیماری سلول داسی شکل، بیماری مزمن قلبی یا ریوی، کودکان HIV مثبت یا مبتلا به ایدز یا سایر بیماری هایی که ممکن است بر سیستم ایمنی تاثیر بگذارد مثل سرطان یا دیابت است. کودکانی که از داروهای موثر بر سیستم ایمنی استفاده می کنند مانند شیمی درمانی یا استروئیدها هم باید واکسینه شوند. در برخی افراد پرخطر، علا وه بر واکسن PCV، واکسن پلی ساکارید پنوموکوکی (PPV) هم توصیه می شود. دوز اولیه را می توان در همان سن ۲ سالگی زد و دوز ثانویه می تواند ۵ سال بعد از آن زده شود. در کودکانی که در معرض بیشترین خطر ابتلا به عفونت شدید پنوموکوکی قرار دارند، دوز ثانویه را می توان ۳ سال بعد از دوز اولیه زد، البته اگر امکان واکسیناسیون مجدد پیش از سن ۱۰ سالگی وجود داشته باشد.

توصیه برای بالغین:

افراد ۶۵ ساله و مسن تر باید واکسن پلی ساکارید پنوموکوکی PPV دریافت کنند. این واکسن در موارد زیر هم توصیه می شود:

افراد مبتلا به بیماری مزمن و پرخطر مثل دیابت یا بیماری قلبی، ریوی یا کلیوی.

افراد مبتلا به نقص سیستم ایمنی.

افرادی که طحالشان را برداشته اند.

افرادی که در پرورشگاه ها یا مراکز مراقبت های درازمدت زندگی می کنند، افرادی که تحت عمل پیوند عضو قرار گرفته اند.

افراد ۶۵ ساله و مسن تر که وضعیت عمومی خوب و سالمی دارند ممکن است تنها به یک تزریق نیاز داشته باشند و آنهایی که اولین تزریق واکسن را قبل از ۶۵ سالگی دریافت می کنند ممکن است به یک دوز یادآور در ۵ سال بعد احتیاج داشته باشند. واکسن پنوموکوکی را در هر موقع از سال می شود زد، اما اغلب، راحت تر است که هنگام تزریق واکسن آنفلوآنزا این واکسن را هم بزنند.

منبع: کتاب جامع سلا مت خانواده- انتشارات تیمورزاده