بانوی بانوان

دختر زهرا در دوره زندگی ساده و کوتاهش, کمتر خوش بوده و بیشتر با رنج و غم همراه بود, ولی این رنج و اندوه به جای آن که او را از ادای وظیفه باز دارد, بر استقامتش افزوده وقوای روحی اش را فشرده تر و نیرومندتر کرده است

صدای گام های محرم در کوچه های سرد و نمناک تاریخ پیچیده است!

نمی شنوی

هل ناصر من ینصرنی

صدای شیهه اسبان ناشکیب

موی برتن سواران بی رحم ساعت راست می کند!

خارها دلشان تنگ است......صدای خنده ی کودکان به آسمان برخاست

خارها دلشان تنگ است..... مقدس ترین مرد........

حسین گریبان تاریخ گرفته است!

تاریخ! بنگار......

از خیمه ها بنویس ، از فرات بنویس، از نینوا بنویس،

از آفتاب بنویس، از نگاه بنویس.........

آری! از خارها بنویس......خارهایی که دلشان تنگ است

تاریخ! بدان که خارها دلشان تنگ است.....خبر به خدای حسین برسانید

خبر به حسین برسانید.........خارها دلشان تنگ است!

کسی جز خارها نظاره گر گذر تاریخ نبوده است!

خدای حسین این را بدان......خدای خارها چند سالی ست که مرده است!

خارها بدون خدا در بیابان رها شده اند! خارها دلشان تنگ است....

خدای ایشان کیست؟ آیا خدایشان در تابوت خفته است؟

حسین! تاریخ را دوباره بنگار........

این بار خدای ما را نیز برایمان بساز..........

خدایی نه از جنس چوب خدایی نه از رنگ خون خدایی نه از شور عشق

خدایی برای حقیقت بساز!

مقدس ترین مرد تاریخ !

تاریخ سازخدایت کدامین نشان خدایی بداده تو را؟

خدایم میان همه کوچه ها گم شده.......کجایی خدایا کجایی خدا؟!

خدا....

روزها رازهایی درسینه دارند که تقدیم روشن‌بینان می شود . آنهایی که چشم های خود را به روشنایی می بندند توانایی نگریستن به خورشید بر آمده روز را ندارند. رازدانان روزها از حادثه ها عبرت می آموزند و بر واقعه ها با دیده تعبیر می نگرند، آیات نیک را شاکرند و بر نشانه های هیبت و عسرت صابر. زیرا شکر به فراخی و صبر به تنگی نشان خردمندی است.

عاشورا ، دهم ماه محرم ، روزپیروزی خون برشمشیر است. غلبه فریاد مظلوم بر عربده کشی ظالم تا بن دندان مسلح پیروزی و نصرتی که هلهله کنان کوفی و شامی آن را با چشمان بسته به آفتاب خود ندیدندو از بالای نیزه بردن آفتاب شادمان و خرسند شدند، درحالی که نمی دانستند باخود رایت پیروزی حسین شهید (ع) را به دوش می کشند و با هلهله خویش کوس رسوایی خود رابر کوی و برزن می زنند.

امروز ، تاریخ پیروزی حسین بن علی (ع) را به گواهی نشسته است، پیروزی ای که از بستر جهاد و متن خون شکوفا شد و آرمانهای والای اورا با جریان تاریخ نسل به نسل بشری واگویه کرد.

حماسه‌ عاشورا سر فصل عشق و شور و عرفان بزرگ مردان الهی و نشان آفرینش عزت و اقتدار و آرمان گرایی بزرگ زنانی است که حیات اسلام ناب محمدی (ص) و آزادگی و آزادی را امداد جاودانه پایمردی و استقامت خود ساخته اند، نهضت حسینی و انقلاب فیاض و جوشان عاشورا یک بعثت بدون وحی و شکفتن گلبانگ توحید در چکاچک شمشیر بر بلندای سر نیزه هاست،‌کربلا عرصه انفجار نور و ظهور حماسه از یک سو و تبلور قساوت و حد اعلای فاجعه از طرف دیگر است و نینوا سرزمینی بی مانند برای نمایش تمامی عشق بر پرده هستی است،‌ واضح است که دایره آفرینش را بی کربلا وجودی نیست منظومه معارف عارفان و سیر سالکان الی الله و جهاد مجاهدین فی الله و مجاهده عالمان فی سبیل الله را بی حسین (ع) و زینب در باغ خاطر نمی توان گذراند.

به راستی اگر معمار ازل در خزانه خارج از وصف آفرینش، گوهری چون حسین (ع) و مرواریدی چون زینب‌(س) نداشت، کار کدامین نبی به کمال می رسید و راه کدامین رسول به نهایت پیوند می خورد؟ حسین و عاشورا و زینب ناموس دهر و باعث بقای هستی و تداوم راه پاکان و صالحان برای همیشه تاریخ بشر هستند، از پیامبران اولوالعزم تا مردمان عادی همه در جستجو و رهپوی مردان و زنان روزگار و سرزمینی هستند که پرچم هدایتشان در دستهای استوار زینب (س) و نهال آرزویشان در چشمه سار همیشه جوشان حسین (ع) استقرار یافته و نور خود را در چهره‌ گلگون عاشورا به نظاره می نشینند.

«عاشورا»در متن زندگی شیعه و در عمق باورهای پاک او جریان داشته و«نهضت کربلا»،در طول چهارده قرن،با کوثری زلال و عمیق،سیراب کننده‌جانها بوده است.

هم اکنون نیز عاشورا،کانونی است که میلیونها دایره ریز و درشت از ارزشها،احساسها، عاطفه‌ها،خردها و اراده‌ها بر گرد آن می‌چرخد و پرگاری است که‌عشق را ترسیم می‌کند.

بی شک،محتوای آن حماسه عظیم و انگیزه‌ها و اهداف و درسهایش یک‌«فرهنگ‌»غنی و ناب و الهام بخش را تشکیل می‌دهد و در حوزه وسیع تشیع ودلباختگان اهل بیت،کوچک و بزرگ و عالم و عامی،همواره با«فرهنگ عاشورا»زیسته،رشد کرده و برای آن جان باخته‌اند،تا آنجا که در آغاز تولد،کام نوزاد را باتربت‌سید الشهدا«ع‌»و آب فرات بر می‌دارند و هنگام خاکسپاری،تربت کربلاهمراه مرده می‌گذارند و در فاصله ولادت تا مرگ هم به حسین بن علی‌«ع‌»عشق‌می‌ورزند و برای شهادتش اشک می‌ریزند و این مهر مقدس،با شیر وارد جان‌می‌شود و با جان به در می‌رود. ضرورت کار در باره نهضت کربلا،تاکنون بسیار نوشته،سروده و تحقیق شده است وصاحبان فکر و قلم از زوایای مختلف و با دیدهای گونه‌گون به این حماسه‌نگریسته‌اند،به گونه‌ای که مجموعه آثار مربوط به قیام کربلا و مسائل جنبی آن،کتابخانه عظیمی را تشکیل می‌دهد،اما...همچنان زمینه و میدان برای‌پژوهش و عرضه‌های جدید در این باره باز است.به قول‌«صائب‌»:

یک عمر می‌توان سخن از زلف یار گفت

در بند آن مباش که مضمون نمانده است‌

● و بانوی بانوان

اهل بیت عصمت‌علیهم السلام و خاندان پیغمبر خدا، همراه یاران اندک و خدا باوران قلیل،بر عقیده خویش پای فشرده و «اسلام ناب محمدی»‌ را از گزند نامحرمان حفظ نمودند، البته‌جان بر سر عقیده گذاشته و تاوان بس سنگینی پرداختند که حماسه پرسوز و گداز حسینی درایام عاشورا از همان گونه‌هاست.

دگر اندیشان می‌خواستند از «جدید الاسلام»‌ بودن مردم سود جسته و با نقاب «خلیفه‌رسول الله»‌ و بهره‌گیری از «بیعت ناس‌»، فرهنگ وحی را درپس پرده ظلمانی باقیمانده ازجاهلیت استتار کنند تا آن جا که تدوین سنت نبوی را نیز گناهی نابخشودنی و عملی حرام‌جلوه دادند، ولکن حرکت‌سنجیده و عقلایی اهل بیت‌علیهم السلام این خواسته آنان را باناکامی‌مواجه ساخت.

زینب کبری، در برهه‌ای از زمان - در حالی که غل و زنجیر بر تن داشت و در مجموعه‌ای‌از اسرا قرار گرفته بود - رهبری این حرکت را به عهده گرفت و به تصدیق دوست و دشمن‌توانست‌به خوبی از عهده برآید و رسالت‌خویش را به پایان برد.

ستاره درخشانی در آسمان تقوا طلوع کرد; گوهر گران‌بهایی در معدن فضیلت و انسانیت‌تکون یافت و در اصلاب شامخه وارحام مطهره نگه‌داری شد. نوگلی بویا در گلستان شرافت‌و بزرگواری نمو یافت; نوزادی از مقدس‌ترین پستان‌ها شیر خورد و در آغوش پاکیزه‌ترین‌مادران چشم گشود. کودکی در دامان با فضیلت‌ترین بانوی عالم پرورش یافت.

دختری که‌دانشمندترین اساتید به تربیتش همت گمارد. دوشیزه‌ای که در ساده‌ترین و بی‌آلایش‌ترین‌زندگی‌ها رشد کرد و در تمام شئون زندگی، پیوسته با واقعیت و حقیقت‌سروکار داشت وهرگز با زندگی خیالی و پنداری ارتباطی حاصل نکرد و در مکتب مقدسی‌که در جهان بشری‌نظیر نداشت، عالی‌ترین تعلیمات را فراگرفت و مورد عنایت مخصوص موجد مکتب واستادان بزرگ آن که بزرگ‌ترین مربیان بشر بوده‌اند قرار داشت و هر روز درس جدیدی ازدانش و بینش و تقوا و فضیلت می‌آموخت و با هوش سرشار و استعداد فوق‌العاده، همه آن‌تعلیمات مقدس را در خزینه دل می‌اندوخت و پیاپی، خود را برای گرفتن درس‌های بالاتر،آماده می‌نمود; شاگردی که در محیط تحصیلی خود هیچ‌گونه رادع و مانعی نداشت و هر روزبهتر از دی، بر نردبان ترقی و تعالی صعود می‌کرد.

خردمند بانویی که از آغاز عمر در مرکزحوادث بزرگ و پیش‌آمدهایی که در تحولات زندگی بشر، دارای بزرگ‌ترین تاثیر بوده،جای داشت و از نزدیک، با هوشی سرشار و نظری دقیق به‌حقیقت آن حوادث پی‌می‌برد وموقعیت‌شخصیت‌های رحمانی و شیطانی را، که در برابر یک‌دیگر قرار گرفته بود; تشخیص‌می‌داد و تاثیر هرکدام را به خوبی درک می‌کرد و از راز پیروزی این و رمز شکست آن آگاه بودو موفقیت‌های ابدی را که در آغاز با شکست صوری جلوه‌گر می‌شد، از شکست قطعی، که‌در ابتدا با موفقیت پنداری همراه بود، تمیز می‌داد.

یکتا زنی که نه تنها در زنان، بلکه در مردان عالم، کمتر نظیرش را می‌توان دید. توانابانویی‌که عالی‌ترین نمونه‌ای از شهامت و دلیری، دانش و بینش، کفایت و خردمندی، قدرت‌روحی و تشخیص موقعیت‌بوده وهر وظیفه‌ای از وظایف گوناگون اجتماعی را که به‌عهده‌گرفت، به خوبی انجام داد.

دانشمند بانویی‌که باید مردان جهان از خوان تعلیماتش بهره برگیرند و از خرمن‌کمالاتش خوشه‌ها بچینند.

او بانوی بانوان، زینب، دختر امیرالمومنین بود. تاریخ، خانواده‌ای مانند خانواده کوچک علی‌علیه السلام سراغ ندارد، که تمام افراد آن‌شخصیت‌هایی باشند که در سیر تاریخ تاثیری عمیق داشته و تحولی فوق‌العاده ایجاد کرده‌باشند.

تاریخ به ما چنین نشان می‌دهد که اگر نابغه‌ای بزرگ از خانواده‌ای برخاست، نابغه‌دیگری ازآن کمتر برمی‌خیزد; گویا او همه برجستگی‌ها و شایستگی‌های افرادخانواده رامی‌گیرد و برای دگران چیزی‌نمی‌گذارد.

لذا، او همه چیز می‌شود و افراد دیگر خانواده هیچ...خانواده امیرالمومنین از این قانون‌اجتماعی جداست.

زیرا همه افراد آن از بزرگان جهان می‌باشند: علی‌علیه السلام بزرگ است، زهرا علیها السلام بزرگ است، حسن‌علیه السلام بزرگ است، حسین‌علیه السلام بزرگ است،زینب‌علیها السلام بزرگ است. هر چه رشد فکری بشر بیشتر شود، عظمت اینان آشکارتر و شایستگی‌های آنها نمایان‌تر می‌گردد.

نویسندگان جهان در باره هرکدام، کتاب‌ها نوشته‌اند، ولی هنوز کسی نتوانسته عظمت‌آن ها را، آن طوری که بوده، نشان دهد. اگر اندکی چشم خود را بازتر کنیم و طبقه اعلای این خانواده را بنگریم، بزرگی وعظمتشان، عقل را مات می‌کند.

موسس این خانواده، رسول خداصلی الله علیه وآله وسلم بزرگ‌ترین مرد تاریخ است. مادر زهرا «خدیجه‌»نمونه‌ای از بزرگ‌ترین فداکاری است. پدر علی، ابوطالب، بزرگ‌ترین پشتیبان رسول‌خداصلی الله علیه وآله وسلم و سرور قریش بوده; او کسی است که اسلام بر دوشش پایه‌گذاری شد.

مادر علی‌علیه السلام فاطمه دخت اسد، مهربان‌ترین مادر برای رسول و بهترین پرستارآن‌حضرت بوده است. کسانی‌که در طبقات سه‌گانه این‌خاندان قراردارند، هرچندخودشان در عظمت‌بایک‌دیگر تفاوت دارند، ولی همه آن ها از بزرگ‌ترین عظمای جهان می‌باشند.

جد عظیم است، جده عظیم است.

پدر عظیم است، مادر عظیم است.

پسر عظیم است، دختر عظیم است.

زینب یکی از این عظماست.

من زینبی می‌گویم و شما زینبی می‌شنوید; که نه خود به حقیقت کمالات و فضایل اورسیده‌ام و نه شما می‌توانید به این حقیقت‌عالی برسید.

من از دور ایستاده، آفتاب درخشان فضایل او را می‌نگرم و هنگام مطالعه زندگی پرحادثه‌او از بس فوق‌العادگی از خود نشان داده، در برابر پیشگاه باعظمت او سر فرود می‌آورم.

آری، چنان مادری باید چنین دختری بیاورد. وآن مکتب، باید این شاگرد را تربیت کند.

مکتب مقدسی‌که جدش رسول خداصلی الله علیه وآله وسلم ایجاد کرده، و بزرگانی هم چون پدر و مادر ودو برادرش، اساتید آن مکتب بوده‌اند. شایسته است که نمونه شاگردی آن، زینب دلیر،دانشمند، بزرگ روح، با اراده باشد. آن هم شاگردی‌که، خون اساتیدش در رگ و پوستش‌وجود دارد و خوی آن ها را به‌ارث برده است.

زینب، ماهی است که از پنج‌خورشید تابان کسب‌نور کرده و ازهر کدام به طورشایسته‌ای بهره بر گرفته، و آن گاه جهانی را روشنایی بخشیده است.

خون پاک، ریشه پاک، شیر پاک، ذکاوت سرشار، مربیان بزرگ، شرکت در بزرگ‌ترین‌انقلاب‌های بشری، تجربه حوادث و تحولات بزرگ جهان، زینب را، آن‌طور که شایسته‌بود،پرورش داد و او را نمونه‌ای از عالی‌ترین مراتب انسانیت قرار داد.

الف.رحیمی

---