این جزیره دور افتاده دیگر به درد قاره سبز نمی خورد

نیو ومبلی نمی توانست در بارانی شدید, مردان مک کلارن را خوب تماشا کند او در هوای مه آلود جزیره, تا آخرین لحظه این تحقیر را به حساب خطای دید گذاشته بود

این مقاله یک روز پس از دیدار انگلستان و کرواسی در مرحله مقدماتی جام ملت های اروپا نوشته شده است. دیداری که پایانش ناکامی بزرگ انگلیس پرادعا را به دنبال داشت.

وقتی تابستان بیاید و یورو ۲۰۰۸ شروع شود اما بریتانیا در آن نباشد، ما برای چه روی زمین هستیم

زمان را متوقف کنید، تلفن ها را قطع کنید، پرچم سنت جورج را روی صورت خود بکشید و سکوت کنید؛ حتی دیگر سرود ملی را هم از یاد خود پاک کنید. فوتبال تا اطلاع ثانوی مرد!

در چهارشنبه شب گذشته، انگلستان مقابل کرواسی تن به شکست ۳ - ۲ داد و از یورو ۲۰۰۸ خداحافظی کرد.

نیو ومبلی نمی توانست در بارانی شدید، مردان مک کلارن را خوب تماشا کند. او در هوای مه آلود جزیره، تا آخرین لحظه این تحقیر را به حساب خطای دید گذاشته بود.

البته اخبار بد در همین جا تمام نمی شدند چرا که سایر بریتانیایی ها نیز مثل مهد فوتبال جهان، از حضور در یورو ۲۰۰۸ محروم مانده بودند. ایرلند جنوبی و شمالی، اسکاتلند و ولز نیز به جمع شرمساران پیوسته بودند.

هیچ نماینده ای از جزیره در سوییس و اتریش حضور ندارد؛ هیچ پوستری و هیچ پروازی از بریتیش ایر ویز و هیچ تولید پوشاکی که سرمایه داخلی را گسترش بدهد.

خبری از پرچم های پلاستیکی نیست تا روی شیشه ماشین ها نصب شوند. دیگر خبری از تظاهرات مخالفان جنگ جهانی دوم و هولیگان های دوست داشتنی نیست. فوتبال تا اطلاع ثانوی تعطیل است و انگلستان این همه را از دست داده است. اکنون این پرسش مطرح است که آیا واقعاً اتفاق خاصی افتاده است جواب این است: بله؛ افتاده است.

کدامیک بیش از همه غیر قابل تحمل است شکست سال ۹۶ مقابل دانمارک یا کارت قرمز دیوید بکام در ۱۹۹۸ یا کارت قرمز رونی در ۲۰۰۶ یا تحقیر مقابل برزیل ۲۰۰۲ نمی دانم اما هیچ یک به پای شکست بزرگ در نیو ومبلی نمی رسد. هر بار تلویزیون نقش خود را بازی می کرد و به نوعی مردم راضی می شدند اما این بار چه می شد گفت و نشان داد؛ به غیر اشک کودکان جزیره و چهره درهم مردم متعصبی که تا مدت ها نمی دانند چرا به زندگی خود ادامه می دهند. این را خواننده ای می فهمد که فوتبال در انگلستان را می شناسد و می داند که مردم جزیره با این رشته زندگی می کنند و زندگی، قسمتی از فوتبال آنها است.

حالا باید با تمام خاطره ها خداحافظی کرد؛ حتی با تمام ادعاها، دیگر حرفی برای گفتن نیست. اینجا شباهتی به مهد فوتبال جهان ندارد.

اقتصاد انگلستان در سطح مرگ حرکت می کند و سایر کشورها به بهانه یورو ۲۰۰۸ به سطح مورد انتظار صادرات محصولات خود دست پیدا می کنند. سایمون چادویک، پروفسور در زمینه اقتصاد در ورزش و استراتژی تجارت ورزشی اعتقاد دارد که صعود به یورو ۲۰۰۸ می توانست ۲ بیلیون پوند سود خالص به همراه داشته باشد.

وقت صحبت کردن از این چیزها نیست. مردم بریتانیا حاضرند ده ها برابر این هزینه را بپردازند اما پرچم سنت جورج را در ورزشگاه های سوییس و اتریش تماشا کنند. حالا باید خوش بین بود؛ این هم از آن جمله ها است که این روزها نباید مقابل مردم بگویی!

حیف نیست! تابستان آینده دیگر صورت برافروخته انگلیسی ها را نمی بینید. می توانم تصور کنم قطاری را که از سوییس به نروژ می رود. اتو کشیده های مودب که با دوربین های دیجیتالی از طبیعت زیبا عکس می گیرند و گاهی یک بازی از موبایل خود را انتخاب کرده و بی صدا، خود را سرگرم می کنند.

حیف! دیگر قطارها با صدای هولیگان ها تکان نمی خورند و کسی از شدت غم یا شادی بی هوش نمی شود.

سینز بری هم برای چند ماه آینده شکلات های ۳ شیر بریتانیای خود را به انبار می فرستد چرا که دیگر خریداری برای آنها نیست.

ملیت و هویت ما نیز تحت الشعاع این ناکامی قرار گرفته است. انگار ما جزو اروپا نیستیم. این جزیره دور افتاده دیگر به درد قاره سبز نمی خورد. کودکان انگلیسی شاید پیراهن پرتغال یا اسپانیا را بر تن کنند.

این یک خبر خوب برای اروپا بود چرا که حالا تمام صندلی های پلاستیکی سالم می مانند و فرودگاه ها در امنیت کامل به سر می برند. نگران چه هستیم اشک هایی که قرار بود در مرحله نیمه نهایی ریخته شود حالا ریخته شد. پرچم هایی که باید در یک شب تلخ نرسیده به دیدار نهایی روی صورت های قرمز بریتانیایی کشیده می شد همین حالا کشیده شد.

حالا دل می بندیم به ویمبلدون، المپیک چین و جام جهانی آفریقا. چه می دانم؛ هر چیزی که بشود با آن فریاد زد و دوباره اشک ریخت.

خوش به حال هواداران منچستر یونایتد که دلشان را به لیگ قهرمانان خوش می کنند و باز هم بهانه ای برای زندگی دارند. آنها می توانند پرتغال را تشویق کنند. آنها رونالدو را دارند. به هواداران چلسی پیشنهاد می کنیم بلیت رفت و برگشت ساحل عاج را خریداری کنند تا بازیهای دروگبا را از نزدیک ببینند. راستی، ۲۵ ژوئن می شود برای تماشای تخم گذاری لاک پشت ها به سواحل ایرلند رفت؛ البته باید وقت خود را طوری تنظیم کنید که ۲۸ ژوئن به کنسرت بزرگی که برای جشن تولد ۹۰ سالگی نلسون ماندلا ترتیب داده اند، برسید.

پاتریک بارکام - گاردین