یک تیم سالم از یک مربی بیمار

آرسن وانژه مربی فرانسوی آرسنال می گوید عاشق و بهتر بگوییم معتاد به کارش است و شاید به رکورد ۲۲ سال زمامداری پیوسته الکسی فرگوسون اسکاتلندی در منچستریونایتد نرسد, اما خیال ندارد فعلاً لندن را رها کند و کارش را در آرسنال نیمه تمام بگذارد

آرسن وانژه مربی فرانسوی آرسنال می گوید عاشق و بهتر بگوییم معتاد به کارش است و شاید به رکورد ۲۲ سال زمامداری پیوسته الکسی فرگوسون اسکاتلندی در منچستریونایتد نرسد، اما خیال ندارد فعلاً لندن را رها کند و کارش را در آرسنال نیمه تمام بگذارد.

بازی دوشنبه شب آرسنال با ردینگ در هفته سیزدهم لیگ برتر انگلیس ششصد و سی و پنجمین مسابقه رسمی ای بود که آرسنال تحت هدایت وانژه از اوایل پائیز ۱۹۹۶ به این سو انجام می داد و این درحالی است که مربی سابق موناکو قراردادش را با باشگاه لندنی تا تابستان ۲۰۱۰ تمدید کرده است و شاید بسیار بیشتر از این نیز برای او در جمع توپچی ها امکانپذیر باشد.

● سیاست گذاری در تعطیلات

وانژه که بشدت سرگرم و مصروف کارش است و با آن زندگی می کند، معترف است که از تعطیلات و زمان هایی که باید دور از فوتبال بگذراند، لذت نمی برد و بواقع از آن نفرت دارد (!) و معمولاً راضی به این کار نیست و به همین سبب در تعطیلات تابستانی که لب دریا به سر می برد. موبایل خود را نیز همراه می برد تا در آن جا در جریان مذاکرات و اقدام های جاری بر سر استخدام نفرات جدید و سیاست گذاری های خرد وکلان باشگاه باشد و فرامین لازم را به وابستگان خود صادر کند و بارها رخ داده است که با شاگردانش در همان محل دیدار کرده است، زیرا آنها هم فصل تعطیلات خود را می گذرانده اند و سری به آن جا زده اند!

«راستش را بخواهید، خودم به آنها تلفن زدم تا بیایند و در ساحل ملاقات شان کنم!

می خواستم ببینم که چگونه اند. اصل قضیه این است که من کلاً به استراحت نیاز ندارم و برعکس مثل یک دونده ماراتن هستم که آن قدر می دود که اگر روزی ندود، می میرد! سر من همیشه شلوغ است. وقتی تمرین و بازی داریم بدیهی است که سرم به این امور گرم باشد و وقتی مسابقه هم نیست باید کارهایی را انجام بدهم که در زمان برپایی بازی ها وقت رسیدگی به آنها را ندارم. بنابراین همیشه کاری هست تا انجام بدهم. خودم نیز شخصاً عاشق کار و تلاش هستم و هر وقت به یک روز تعطیل می رسیم. ناراحت می شوم(!) و نمی دانم چه بکنم. البته خوشبختانه تعطیلات ۸۰ روزه تابستانی هم مختص تلاش و کنکاش برای یافتن نفرات جدید و تازه برای تیم و رتق و فتق امور باشگاه برای فصل آینده است و آن موقع هم بیکار نمی مانم، ولی به هر حال زمانی است که با خلق و خوی من و میل و رغبت فراوانم به کار و کوشش، همخوانی و همسویی ندارد.»

● ماشین تعیین ویرانی!

با این اوصاف وانژه نمی داند که از طریق این همه کار و پرداختن به تلاش شبانه روزی چقدر به سلامتی خود در درازمدت لطمه خواهد زد و برآورد وی در این خصوص روشن نیست. تیم او با شکست نخوردن در هیچ یک از ۱۸ مسابقه نخست خود در این فصل و عدم قبول باخت در ۲۶ بازی متوالی اش از آخرین هفته های فصل پیش تا به حال، کارنامه ای عالی را به جای نهاده، اما وانژه شاید غرامت سنگینی را در این خصوص بپردازد و در آینده نه چندان دور متوجه شودکه تا چه حد بیمار گشته است.

خودش می گوید: «تا به حال ماشینی را اختراع نکرده اند که نشان بدهد این گونه فشارها چقدر بر مردم اثر ویران کننده دارد و این ، شامل من نیز می شود و در نتیجه من هم نمی دانم که قضیه از چه قرار است و کار به کجا می کشد و راهی هم برای قیاس وجود ندارد. خیلی ها می گویند فشار روحی وحشتناکی به من وارد می شود که خودم متوجه آن نیستم و شاید همین طور باشد، ولی خودم آن را چندان حس نکرده ام و همان طور که گفتم سنگ محکی در این خصوص وجود ندارد و لزوماً نمی توانم خودم را نیز با سایرین مقایسه کنم و در این قیاس بفهمم که چقدر آسیب دیده ام.»

● ایرادی ندارد

وانژه مدعی است که کارهایی را هم برای بی اثر کردن فشار وارده به وی و مسائلی که گفتیم صورت می دهد. به سالن بدنسازی و همچنین شنا می روم و هر روز مقداری هم می دوم و دو کار نخست را هم در اکثر روزها انجام می دهم اما ته دلم فکر می کنم که اگر هم به این کارها دست نزنم، ایرادی ندارد زیرا از صبح تا شب در محیط ورزشی هستم و پا به پای بازیکنان در تمرینات حضور دارم و در حال تلاش و فعالیتم و امکان ندارد که یک آدم با چنین وضعی، دچار بیماری های برخاسته از عدم تحرک و یا حتی پرکاری شود، زیرا در چنین حالتی شما با ورزش زندگی می کنید.

اگر از فشارهای شدید فیزیکی صحبت می کنید، باید متذکر شوم که این عارضه ابتدا متوجه بازیکنان تیم من می شود. بنابراین چیزی که بیشتر به من وارد و شاید باعث تضعیف من شود، استرس و فشار فکری و روحی است. با این حال ابا و ترسی از این مسأله ندارم و قطعاً در صحنه می مانم و خودم را کنار نمی کشم، زیرا خواست و هدفم ماندن در بین بچه ها و بازیکنان تیم و زندگی در معیت آنهاست. اگر می خواهید شرایط تیم تان را بهتر دریابید و تصمیم گیرنده مناسب تری درباره مشکلات آن باشید، باید راه مرا طی کنید و با تیم تان زندگی کنید. کنار کشیدن از زندگی روزمره تیم به بهانه کاستن از استرس و پرهیز از بیماری های روحی و کسالت های فیزیکی، کار مربیان اصیل نیست. شما نمی توانید در حرفه مربیگری باشید و در عین حال از این گونه مسائل خودتان را کنار بکشید. برعکس باید وارد معرکه شوید و هرچه دارید، رو کنید تا تیم تان نتیجه بگیرد.»

وصال روحانی ‎

منبع: Observer