تحلیلی بر سی و یکمین جشنواره فیلم فجر

جشنواره سی ویکم از چند جهت جشنواره ای خاص به نظر می رسد جشنواره ای خالی از نام های بیشتر بزرگان سینما، جشنواره ای که به نقل از داورانش "کِز کرده" یا "ترسیده" نام گرفته، جشنواره …

جشنواره سی ویکم از چند جهت جشنواره ای خاص به نظر می رسد جشنواره ای خالی از نام های بیشتر بزرگان سینما، جشنواره ای که به نقل از داورانش "کِز کرده" یا "ترسیده" نام گرفته، جشنواره فیلم اولی ها، جشنواره جوان ها و شاید بتوان چند نام یا صفت دیگر به آن نسبت داد. اما به باور نگارنده این ها همه جلوه هایی از یک موضوع است و آن اینکه این جشنواره آخرین جشنواره دهمی ها است.

برای روشن تر شدن این موضوع به چند سال قبل باز می گردیم زمانی که نهمی ها مصادر امور شدند و همه ی مشکلات فرهنگی را به گردن پیش از خود انداختند و دست به کار تعالی بخشیدن به سینما شدند اما همین دهمی های فعلی منتقدین تندرویی بودند که آن ها را به دنباله روی از سیاست های فرهنگی قبلی ها متهم کردند، نوبت به دهمی ها رسید تصمیم به عوض کردن ریل سینما از ریشه گرفتند فضای بسته نهمی ها را باز کردند فیلم های توقیف شده را به نمایش گذاشتند اما با تند روتر از خودشان روبرو شدند و قدم به قدم عقب نشینی کردند تا کار به جایی رسید که نوروز ۹۱ شاهد آن بودیم.

مدیران با آن همه کانون ها و مراتب ممیزی اکنون متهم به اشاعه بی بند و باری و ضدیت با دین هستند جالب اینجاست که همه ی اینها با ادعای بازگشت به خط اصیل واصلی انقلاب به روی کار آمدند و نقد شدند و رفتند یا می روند وجالب تر اینکه به تازگی به عده دیگری از همین مجموعه الهام شده این آمریکا، انگلیس یا رژیم صهیونیستی نیست که صحنه فرهنگی پیش و پس از انقلاب را می چرخاند بلکه همه چیز بدست فراماسونری اداره می شود و اطمینان دارند همه مدیران – دست کم فرهنگی - بعد از انقلاب ناخود آگاه مجری افکار واراده فراماسون ها بوده اند آن هم بدون مزد ومواجب اما نمی دانند چگونه وچطور! عجب حکایتی شده است این خودی سوزان و سر برآوردن مدعیان جدید از خاکستر قبلی ها.

با این مقدمه اکنون می توان درک کرد چرا این جشنواره چنین شده است؟ دهمی ها در این جشنواره قید همه شعارهای قبلی را زده و می خواهند به سلامت از این گذرگاه پر تهمت گذر کنند به همین دلیل تا آنجا که در توان داشتند از ساخت فیلم هایی که می توانست برای آنها مسئله ساز باشد جلوگیری نمودند و تعدادی دیگر را هم اصلاحیه زدند و بقیه هم خود سانسوری را پیشه نمودند. این چنین شد که جشنواره با صفت "ترسیده" و "کِز کرده" مزین شد. پوران درخشنده به هنگام دریافت جایزه سیمرغ بهترین فیلم از نگاه تماشاگران پرسید: مردم چه چیزی در فیلم من "هیس، دخترها فریاد نمی زنند" دیدند که دیگران ندیدند؟ شاید یک جواب این باشد: پیروزی شجاعت فریاد بر ترس و سکوت. پرسش دیگری که رخ می نماید این است که آیا جشنواره سی و دوم می تواند دنباله رو و متاثر از جشنواره سی و یکم باشد؟ پاسخ را باید در انتخاب یازدهمی ها از سوی مردم دانست.

زهره نبی زاده - کارشناس ارشد سینما

چاپ شده در روزنامه اسرار ۱/۱۲/۱۳۹۱ شماره ۲۲۱۳