چالش در فرهنگ نقل و انتقالات

فوتبال ایران پس از همه اتفاقاتی که برای تعلیق و منع حضورش در جوامع و میادین ورزشی جهان رخ داد, همچنان با نقصان های عدیده ای روبروست که هر کدام در جای خود قابل بحث و بررسی است

فوتبال ایران پس از همه اتفاقاتی که برای تعلیق و منع حضورش در جوامع و میادین ورزشی جهان رخ داد، همچنان با نقصان‌های عدیده‌ای روبروست که هر کدام در جای خود قابل بحث و بررسی است.

در اینکه در شرایط حاکم بر آن هم هر کسی به طریقی منافع خود را پیگیری می‌کند و یا حداقل کمتر به فکر منافع فوتبال است هم می‌توان باب بحث و نقادی را باز کرد اما چیزی که در این میان به چشم می‌خورد و آزاردهنده به نظر می‌رسد همین مبحث فرهنگ در سایر اجزا و لینک‌های فوتبال ماست که تاکنون خیلی چیزها را زیرسؤال برده و منشأ بسیاری از عقب‌افتادگی‌ها و حتی فاصله فوتبال ما با جهان شده است.

بحث فرهنگی از هواداران تا بازی‌کردن بازیکنان با رقم‌های بالا قابل انتقاد است اما اکنون و در برهه کنونی که همه نگاه‌ها پیش از شروع لیگ برتر به بازار نقل و انتقالات است فقدان فرهنگ لازم هم در این زمینه شدیداً به چشم می‌آید.

لابد شنیده‌ و دیده‌اید که بازیکنی امروز با فلان باشگاه مذاکره و اقدام به عقد قرارداد داخلی می‌کند و پس از اینکه عکسش در حال این امضای بی‌‌اعتبار- البته در فوتبال ایران- در روزنامه‌ها چاپ شد به سراغ دیگر باشگاه‌ها می‌رود چرا که به‌هر حال او دیگر یک بازیکن عادی نیست و می‌تواند طلب پول بیشتری را از تیم‌های جدید طرف حساب خود بکند.

اینکه باشگاه جدید هم روی به انعقاد قرارداد جدید با این قبیل بازیکنان می‌آورد در مجالی دیگر قابل انتقاد بوده و حتی نکوهیده است اما با همه این تفاصیل نبود فرهنگ نقل و انتقالات موضوعی به مراتب بغرنج‌تر است که چنین سرنوشتی را برای فوتبال بی‌دروپیکر ما فراهم آورده است.

عدم پایبندی بازیکنان به اصول انعقاد قرارداد با باشگاه‌های موردنظر در مذاکرات اولیه و ثانویه تا پیش از ثبت قرارداد چهره این فصل پرافت و خیز را مخدوش کرده و حتی به اعتبار مردان بزرگ فوتبال ایران چون علی پروین که صادقانه با بازیکنان آزاد مذاکره می‌کنند نیز ضربه زده است. به این موضوع اشاره شد و بد نیست که سرنوشت بازیکنانی چون ابراهیم تقی‌پور و مرتضی ابراهیمی را پیگیری کنید و به صحت گفته‌های ما پی ببرید و مشاهده کنید بازیکنانی که هرگز چنین انتظاری از آنان نمی‌رود چطور وقیحانه به تعهدات اولیه خود پشت می‌کنند و راهی تیمی می‌شوند که دارای ریالی بالاتر است.

اندر حکایات فقدان فرهنگ در فصل نقل و انتقالات می‌توان کتاب نوشت چرا که هرگوشه آن را که می‌نگریم به نکات جدیدی برمی‌خوریم که در دل خود نکات فراوانی را نهفته دارد. جابجایی بازیکنان هم به دست افراد متخصص و مجوزدار آن صورت نمی‌گیرد و اکنون غالب نقل و انتقالات توسط واسطه‌هایی صورت می‌گیرد که تنها رابطه‌های قوی دارا هستند و به اصطلاح از همین راه هم نان می‌خورند.

در مثالی گذرا عنوان می‌کنیم که برای خرید و فروش ماشین یا مسکن، نقل و انتقالات در بنگاه‌ها انجام می‌شود و با مجوزهای لازم این کار صورت می‌پذیرد اما در بحث فوتبال تنها جایی که این اتفاقات رخ نمی‌دهد در بنگاه‌های بازیکن است چرا که اصلاً وجود خارجی ندارد و ثانیاً افراد دارای این مدرک را هم در کشورمان کم داریم.

البته شاید عدم فعالیت چشمگیر افراد دارای مجوز یا همان ای‌جنت‌های فیفا به‌علت همین موضوع عدم وجود فرهنگ لازم باشد اما جایگزینان آنها در فوتبال امروز کشورمان کسانی هستند که فقط به دریافت پورسانت فکر می‌کنند و به هر شرایطی سعی در قالب کردن یک بازیکن از یک باشگاه به باشگاهی دیگر دارند.

در این شرایط جدید هم که برای بازیکن رخ می‌دهد، به قیمت دریافت دستمزد بیشتر فوتبال این افراد بنا به شرایط آب و هوایی تیم جدید در شهر جدید، نوع نگرش سرمربی جدید و... تحت تغییرات و نوسانات کلی و جزیی قرار می‌گیرد که در این بین سرمایه و پتانسیل یک فوتبالیست که می‌توانسته روزی به ستاره‌‌ای در قالب تیم‌ملی کشورش درآید به هدر می‌رود چرا که نبود این فرهنگ ضربه‌ای ریشه‌ای به فوتبال ایران زده است.

در خصوص عدم پایبندی برخی بازیکنان به مبحث قرارداد داخلی اشاره کردیم و بد نیست که بدانید برخی بازیکنان حتی پس از عقد قرارداد هم از این قبیل کارها می‌کنند و با دادن درصدی از قرارداد میلیونی خود به زبده‌ترین وکلای حقوقی، قرارداد خود را به ترفندهای مختلف نقض می‌کنند تا شرایطشان برای پیوستن به تیم جدید فراهم شود.

به‌هر حال امیدواریم این چالش کهنه فوتبال ایران هرچه زودتر برطرف شود و با رعایت اصول تحت نظارتی مستقیم خود را به استانداردهای روز دنیا نزدیک کنیم تا اگر هم بازیکنی از فلان کشور خارجی برای عقد قرارداد به کشورمان سفر می‌کند اسیر ترفندهای بعضاً غیرفرهنگی برخی باشگاه‌ها نشود.