اهمیت استعدادیابی در بدنسازی ایران

در ورزش حرفه ای همانند رشته های هنری مهم آن است که افراد خیلی مستعدی که کشف و شناسایی میشوند, در سنین اولیه و پایین انتخاب شوند و دائما تحت نظر مربیان متبحر بدنسازی و نیز متخصصان تغذیه باشند تا بتوانند در آینده به مدال آوران و افتخار آفرینان نام آور تبدیل شوند

فرایند شناسایی ورزشکاران مستعد و پرورش آنها با استفاده از برنامه تمرینی منسجم باید در سرلوحه کارهای دست اندرکاران بدنسازی ایران قرار گیرد . در ورزش حرفه ای همانند رشته های هنری مهم آن است که افراد خیلی مستعدی که کشف و شناسایی میشوند ، در سنین اولیه و پایین انتخاب شوند و دائما تحت نظر مربیان متبحر بدنسازی و نیز متخصصان تغذیه باشند تا بتوانند در آینده به مدال آوران و افتخار آفرینان نام آور تبدیل شوند .

در گذشته و حتی امروزه در کشور ما رفتن یک ورزشکار به یک رشته ورزشی بر اساس سنت ، ایده آلها و آرمان ها بوده و شرکت یک ورزشکار در هر رشته ای براساس عوام پسندی ، فشار والدین ، تشخیص معلمان و نزدیک بودن باشگاهای ورزشی خاص به محل سکونت صورت می پذیرد .

اگر هدف کسب موفقیت در سطح جهانی و مدال آوری در حد ملی است ، هزینه ها و وقت مربیان نخبه باید تنها صرف کسانی شود که دارای توانایی بالقوه باشند . در غیر این صورت استعداد ، وقت و تلاش مربی و هزینه های ملی به هدر خواهد رفت . بنابراین هدف اساسی از کشف استعداد ها ، شناسایی و انتخاب ورزشکارانی است که بیشترین توانایی و استعداد را برای ورزش بدنسازی دارا باشند.

در عالم ورزش شناسایی استعداد مفهوم جدیدی نیست ، اما بطور کلی حتی در کشور های غربی هم این کار بصورت تمام و کمال انجام نمی شود . در اواخر دهه ۱۹۶۰ و اوایل دهه ۱۹۷۰ در کشورهای اروپای شرقی روش های ویژه ای برای شناسایی ورزشکارانی که دارای توانایی و استعداد بالقوه بودند صورت گرفت . نتایج حاصل غیر قابل باور بود . بیشتر مدال آوران این کشورها در المپیک ۱۹۷۲ از افرادی بودند که بصورت علمی و با تست های استعدادیابی انتخاب شده بودند و همین روند نیز در المپیک ۱۹۷۶ تکرار شد و جالب آنکه ۸۰ درصد مدال آوران از افراد انتخاب شده بودند .

متخصصان و مربیان ورزش باید فرآیند شناسایی استعداد ها را با توجه به مقیاس های بیولوژیکی و روانی افراد در سنین پایین انجام دهند زیرا این بهترین معییار انتخاب افراد مستعد برای تبدیل شدن به یک ورزشکار تمام عیار است.

بطور کلی می توان فواید کشف استعدادها و کار بر روی آنها را در سنین کودکی را به پنج حالت تقسیم کرد.

۱) استفاده از روشهای علمی استعداد یابی زمان مورد نیاز برای رسیدن به عملکرد حرفه ای ورزشکار را بطور چشمگیری کاهش می دهد

۲) استفاده از روشهای علمی استعداد یابی کارایی و شدت و مهارت مربیان را افزایش می دهد و از اتلاف وقت ، انرژی و استعداد مربی جلوگیری می کند

۳) استفاده از روشهای علمی استعداد یابی باعث می شود تا در ورزش های تیمی ورزشکاران از نظر بدنی و حتی روحی روانی یکدست بوده و این انسجام باعث عملکرد بهتر ورزشکاران در تمرینات و مسابقات می شود

۴) استفاده از روشهای علمی استعداد یابی اعتماد به نفس ورزشکاران و مربیان را افزایش داده و دلیل آن هم پیشرفت بهتر و سریعتر ورزشکار به نسبت سایر افراد همطراز اوست

۵) استفاده از روشهای علمی استعداد یابی در شناسایی استعداد های جوان بطور مستقیم کاربرد تمرینات علمی را عملی می سازد و به همین دلیل متخصصان و کارشناسان با انگیزه بیشتری به کار خود ادامه خواهند داد.