مختصری از تاریخچه کاراته

عموماً بر این باورند که هنر کاراته دو به شش قرن پیش در چین باز می گردد, آنجا در استان ام تی سانگ هُنان, داروما تایشی, بنیانگذار ذن یک فرقه بودائی , یک حکم شرعی یا مجموعه ای از احکام را برای ترقی دادن و پیشرفت حرکات فیزیکی راهبان و مبلغان مذهبی ابداع کرد تا آنان به کمک آن در برابر راهزنان و جنایتکاران از خود محافظت کنند

عموماً بر این باورند که هنر کاراته‌دو به شش قرن پیش در چین باز می‌گردد، آنجا در استان " ام تی " سانگ هُنان، داروما تایشی، بنیانگذار ذن"یک فرقه بودائی"، یک حکم شرعی یا مجموعه‌ای از احکام را برای ترقی دادن و پیشرفت حرکات فیزیکی راهبان و مبلغان مذهبی ابداع کرد تا آنان به کمک آن در برابر راهزنان و جنایتکاران از خود محافظت کنند.

به این حکم که به وسیله داروما گسترش داده شد، " اِکین کیو " گفته می‌شود، برخی بر این باورند که این حکم به معبد شائولین راه پیدا کرد، متاسفانه در این بُعد زمانی در تاریخ کاراته‌دو اطلاعات زیادی در دست نیست و از رابطه کاراته‌دو با شائولین کنپو نیز اطلاعات مبهمی باقی مانده است.

در گذشته قانونی مبتنی بر منع مسلح شدن اشخاص وجود نداشت. استفاده از اسلحه در هنگام نزاع و درگیری رایج و معمول بود و اکثر فرهنگ‌ها سیستم نزاع با شمشیر مخصوص به خود را داشتند. ژاپن بخاطر فرهنگ سامورائی‌اش در طبقه فئودالها شهرت و آوازه داشت، قانون سامورائی‌ها در قرن هجدهم توسعه یافت. استفاده از شمشیر برای یک جنگجو امری ضروری بود. سامورائی‌ها با شمشیر تمرین می‌کردند و آن را به عنوان سمبل و نشانه طبقه خود در کار و زندگی روزمره با خود بهمراه داشتند.

در اواخر قرن چهاردهم، نفوذ تکنیک‌های چینی روی توسعه و گسترش کاراته آشکارتر گشت و تحت فرمانروائی پادشاه " چوزانِ اوکیناوا "، پادشاه هاسی، سیاستی مبنی بر منع حمل اسلحه طرح شد.

در قرن شانزدهم، اکثر قبایل جنوبی ژاپن، به خصوص قبیله قدرتمند ساتسوما، اُکیناوا را مورد تاخت و تاز قرار دادند. آنها، اُکیناوا را به منظور استفاده به عنوان یک موضع تجاری به استعمار خود در آوردند. همچنین آنها مالیات‌هایی را بر کالاها بستند. این وقایع مردم اُکیناوا را بر آن داشت تا برای دفاع در برابر متجاوزان بطور مخفیانه سیستم به اصطلاح " ته " را گسترش دهند. علاوه بر شیوه های نزاع بدون اسلحه، اُکیناوایی‌ها از ابزار‌آلات کشاورزی برای دفاع و گسترش سیستم جنگی استفاده می‌کردند، از این سیستم‌ها با عنوان " ته " یاد می‌شود به معنای دستها، تکنیک‌ها و شیوه‌ها، در ترکیب با نفوذ تکنیک‌های چینی آن را اغلب " کارا " می‌خواندند که به " تنگ دینستی " چین اشاره داشت.

در سال ۱۸۶۸ استقرار خاندان می‌جی به سیستم فئودالی ژاپن خاتمه داد. ژاپن تجارت آزاد را با کشورهای غربی آغاز کرد. فرهنگ غرب، شیوه‌های صنعتی و سیستم تحصیلی آنها در اواخر قرن هجدهم و اوایل قرن نوزدهم وارد ژاپن شد. استقرار خاندان می‌جی در ژاپن باعث نفوذ قوانین و ارزشهای غربی در ژاپن شد. این اصلاحات عظیم با براندازی سیستم فئودالی سامورائی‌ها و تاسیس یک سیستم حکومتی متمرکز همراه بود. در مدت زمان کوتاهی قوانین و سنت‌های جدید در جهت براندازی سنت‌های قدیمی خصوصا حمل شمشیر توسط ‌سامورائی‌ها مورد استفاده قرار گرفت. مدل موها نیز به مانند مدل‌های غربی تغییر یافت، ژاپنی‌ها دیگر گره‌های سامورائی‌ها "کاکل" را به سر خود نمی‌بستند و به پوشیدن لباسهای غربی هم تشویق شده بودند.

چوجون میاگی، شاگرد ارشد کانریو هیگااونـّا ابتدا بر چسبی با عنوان گوجوریو ( شیوه سخت و نرم ) بر شیوه خود زد. کنوا مابونی نیز شیوه خود را شیتوریو نام نهاد. این دو، دوستان بسیار نزدیکی بودند و اکثر پایه‌های تکنیکی کاراته امروز توسط این دونفر گسترش یافته است.

شکل کومیته که در کاراته امروز تمرین می‌شود از سایر فنون رزمی ژاپن تاثیر گرفته مثل جوجیتسو، جودو و کندو. تا اواخر دهه سوم قرن نوزدهم کاراته فقط با تاکید بر روی کاتا تمرین می‌شد. کلمه کاراته‌دو نیز از مذهب بودائی ذن ژاپن تاثیر گرفته و به صورت " کارا "( خالی ) و " ته " ( دست ) و " دو " ( راه و روش )، در آمده است. دکتر جیگورو کانو، بنیانگذار جودو در طول این عصر سیستم رایج کمربند را ابداع کرد. جودو ترکیبی از دایتو ریو و جوجیتسو بود. دکتر کانو، جو ( نرم ) و دو ( راه و روش ) را از نام جوجیتسو گرفته و پایه گذاری کرد. آنها تنها شیوه‌هایی برای گسترش مهارتهای تکنیکی نبودند بلکه برای گسترش فرهنگ ژاپنی نیز بود.

گیچین فوناکوشی تصمیم گرفت تنها به دانشجویان و کسانی که برای رهبری احزاب و گروه‌های سیاسی کاندید می‌شوند آموزش دهد. فوناکوشی دوست نداشت که شاگردانش در مسابقات قهرمانی شرکت کنند. همان گروه جوان ژاپنی و نه اساتید کاراته مقیم اُکیناوا، شیوه‌های مبارزه امروزی را گسترش دادند و بعدها پایه و اساس سیستم مسابقات قهرمانی را گسترش دادند. اساتید اُکیناوایی هرگز تصور رقابت با یکدیگر تحت قوانین ثبت شده را نمی‌کردند. آنها فکر می‌کردند که تکنیک‌های کاراته آنقدر فناپذیر است که حتی امکان اجرای مسابقات وجود ندارد. اولین سری مسابقات کاراته در اواخر دهه پنجم قرن نوزدهم در ژاپن برگزار شد و مسابقات کاراته دانشگاه‌ها، اولین سری مسابقات قهرمانی بود که در ژاپن و اُکیناوا برگزار می‌شد و این امر به منظور گسترش جهانی کاراته‌دو ادامه یافت.

http://tansaz.blogsky.com