خوزه پکرمن در رویای قهرمانی آرژانتین

او پیش از این یك بار از قبول سرمربیگری تیم ملی آرژانتین سر باز زده بود، پس از جام جهانی ۱۹۹۸ پیشنهاد شد تا مربیگری آرژانتین را قبول كند ولی ترجیح داد به كارش با تیم جوانان این كشور ادامه دهد. هرچند این بار و پس از اینكه مارچلو بیلسا (Marcelo Bielsa) تیم فوتبال آرژانتین را به مقام قهرمانی المپیك رساند، سكان هدایت این تیم را در دست گرفت تا آنها را به افتخاری باشکوهتر در رقابتی بزرگتر در فوتبال جهان برساند و این شغل جدید به عقیده خود او باعث شده تا به فوتبال اروپا نزدیك تر شود و این رقابت ها را با دقت بیشتری دنبال كند. آنچه در ادامه میخوانید گفتگوی او با خبرنگار مجله یوفا (UEFA Magazine) است.

كدام تیم و بازیكن اروپایی بوده كه اخیراً تاثیر زیادی روی شما گذاشته و فکرتان به خود مشغول کرده؟ و چرا؟

واقعاً از شیوه بازی آرسنال لذت می برم. آنها حقیقتا" تماشایی بازی می كنند. تیری آنری ((Thierry Henry یك بازیكن استثنایی و فوق العاده است. درست مانند پاتریك ویرا (Patrick Vierra) و روبرت پیرس (Robert Pires).

همچنین معتقدم فرانك لمپارد Frank Lampard)) از چلسی یك پدیده است و از آن دسته بازیكنانی است كه این روزها به ندرت دیده می شوند. بازی تیم میلان را دوست دارم و همین طور بازیكنانی نظیر آندری شوچنكو (Andriy Shevchenko) ، كاكا (( Kak?، كلارنس سیدورف Clarence Seedorf) ) و پائولو مالدینی (Paolo Maldini). در ضمن نمی توانم موناكو (Monaco) را برای رسیدن به مرحله نهایی لیگ قهرمانان تمجید نكنم و باید به اینها اضافه كنم بازی آرژانتینی هایی نظیر پابلو آیمار (Pablo Aimar) ، روبرتو آیالا Roberto Ayala)) و هرنان كرسپو ( (Hern?n Crespoرا كه عملكردشان برایم بسیار مهم است به دقت دنبال می كنم.

به نظرتان تفاوت های فوتبال آمریكای جنوبی و اروپا را در چیست و آیامی شود مقایسه ای بین استانداردهای فوتبال در این دو قاره کرد؟

در طول سالهای سال آمریكای جنوبی همواره بازیكنان بزرگی به جهان فوتبال معرفی کرده، اگرچه اینها در رده تیمی چندان موفق نیستند و بازیكنان به ندرت به اندازه كافی در تیم های آمریكای جنوبی باقی می مانند. اما در اروپا وضعیت اینگونه نیست. اروپایی ها به دلیل ساختار درست اقتصادی شان قادرند تیم های خوبی بسازند. آنها می توانند سال به سال پیشرفت كنند و خودشان را ارتقا دهند. در کل در اروپا اختلاف بین تیم ها بیشتر است. معمولاً چهار تیم هستند كه برای قهرمانی مبارزه می كنند. چهار تیم برای حفظ موقعیتشان در جدول تلاش می كنند و چهار تیم هم هستند كه برای فرار از سقوط می جنگند. اما مثلاً وضعیت در آرژانتین اینگونه نیست و بوكاجونیورز Boca Juniors) )و ریورپلات (River Plate ) كه قوی ترین تیم های كشور هستند، معمولاً برنده عنوانی نمی شوند.

از دست دادن این بازیكنان بزرگ چه تاثیری بر فوتبال آرژانتین می گذارد؟

بیشترین تاثیری كه این قضیه بر بازی های ما می گذارد از نظر اقتصادی است. این مساله خیلی اهمیت زیادی دارد، چرا كه وجود پول باعث می شود بازیكنان بیشتری به وجود آیند و توانایی هایشان گسترش یابد.

فراموش نكنیم اینجا بازیكنان به آن شكلی كه در اروپا وجود دارد، تربیت ورزشی نمی شوند. باشگاه ها باید مراقب همه چیز باشند. غذا، تربیت، خواب و راحت بگویم همه چیز. تمامی این مسائل خوب است، اما نكته منفی اینجاست كه بازیكنان زودتر از آنچه باید، آمریكای جنوبی را ترك می كنند و به اروپا می روند. به نظر من بازیكنان نباید در سنین كمتر از ۲۳ یا ۲۴ سال به اروپا بروند و باید كاملاً بالغ شوند. توانایی هایشان را گسترش دهند و سابقه بازی در بالاترین سطح فوتبال كشور را داشته باشند، بعد راهی اروپا شوند.

اما اكنون آنها تقریباً در ۲۰ سالگی به اروپا می روند و این خیلی بد است. چرا كه باشگاه ها نمی توانند آن طور كه باید از بازیكنانشان استفاده كنند و تا بازیكنان نامی برای خود دست و پا می كنند، تیمشان را ترك می كنند.

در پایان شما هم فكر می كنید فوتبال دنیا تدافعی تر شده؟

این قضیه را می توان از ابعاد مختلفی بررسی كرد و در نهایت نگرش هر کسی به اینماجرا فرق میکند.