سلامت روانی مربیان ورزش

در پژوهشی در ایران شیوع عوامل استرس زای شغلی در بین مربیان دانشگاه ها بیش از حد متوسط بوده است از بین عوامل استرس زا, عامل های رشد و پیشرفت شغلی, کیفیت و حساسیت کار, فشار زمان, کمیت یا حجم کار و تکنولوژی شغل از دیدگاه مربیان به ترتیب شایع ترین عوامل بوده است

سلامت روانی و کیفیت زندگی مربیان ورزش کشور در تحقیقی توسط صادق نصری و سیدکاظم واعظ موسوی بررسی شد.

در این تحقیق آمده است: مربیان و مدرسان ورزش، بخش عظیمی از بنیه علمی و عملی سازمان تربیت بدنی را تشکیل می دهند. مسلم است که بدون فعالیت و اهتمام مربیان، چرخ ورزش چه در بعد سالم سازی افراد جامعه و چه در بعد قهرمانی به خوبی حرکت نخواهد کرد.

این عقیده مورد تأکید قرار گرفته است که به طور کلی مربیگری به خاطر فشار موفقیت و شرایط آن می تواند تنش زا باشد. خوشبختانه آگاهی روبه رشدی در زمینه سلامت روانی مربیان حرفه ای و مربیان غیر حرفه ای وجود دارد. به دلیل شرایط سخت کاری و فرسودگی شغلی برخی از مربیان تصمیم به ترک آن می گیرند. اگرچه برخی مطالعات حاکی از آن بوده که مربیان در مقایسه با افراد سایر حرفه ها استرس کمتری را تجربه می کنند. ولی مشخص شده است که آنها در معرض سه گروه از عوامل استرس زا هستند:

الف) شخصی، مانند فقدان تجربه، تردید درمورد خود، حفظ سلامت بدنی و مهارت های مربیگری ناکافی، ب) اجتماعی، مانند تعاملات ضعیف با ورزشکاران، اعضای باشگاه و سایر افراد.

ج) سازمانی، شامل ساعات کاری طولانی، نبود حمایت سازمان، مسؤولیت های سنگین، مشکلات مدیریتی و مشکلات مالی و فشار زمانی.

در پژوهشی در ایران شیوع عوامل استرس زای شغلی در بین مربیان دانشگاه ها بیش از حد متوسط بوده است. از بین عوامل استرس زا، عامل های رشد و پیشرفت شغلی، کیفیت و حساسیت کار، فشار زمان، کمیت یا حجم کار و تکنولوژی شغل از دیدگاه مربیان به ترتیب شایع ترین عوامل بوده است. مربیان زن، مربیان با تحصیلات تربیت بدنی و مربیان متاهل در وضعیت بهتری قرار داشتند. به طور کلی نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد مربیان کشور از نظر روابط خانوادگی و اجتماعی نسبت به گروه های دیگر، وضعیت بهتری دارند و در مقایسه با سایر اقشار و مشاغل جامعه شرایط کنونی امیدوارکننده تر است. از جنبه شرایط شغلی، ویژگی های شغلی و میزان رضایت، با تأکید بر جنبه های غیر مادی شغل نیز وضعیت مربیان جالب توجه است. هر چند تفاوت های زیادی بین مربیان و استان های مختلف در این خصوص وجود دارد.

مطالعه وضعیت سلامت روانی نشان داد که در مجموع شرایط مربیان مناسب است. مربیان نسبت به بیشتر افراد و مشاغل موجود در جامعه سلامت روانی بهتر و مشکلات روانی کمتری دارند. میزان سلامت روانی کمتر در بین تعدادی از مربیان به بافت و شرایط خاص برخی از استان ها مربوط است. یافته مربوط به تفاوت مربیان زن و مرد از لحاظ برخی از جنبه های سلامت روانی و شرایط شغلی نشان دهنده تفاوت های فردی دو جنس از نظر تفکرات، نگرش ها، مسؤولیت ها و شرایط زندگی است. مردان بیشتر در معرض استرس های درونی و بیرونی هستند.

به خاطر ماهیت شغلی مربیگری و فعالیت در حوزه ورزش، مربیان کشور در مقایسه با بیشتر افراد جامعه از نظر روابط خانوادگی، شرایط وپ ویژگی های شغلی و سلامت روانی وضعیت بهتری دارند. تلاش سازمان تربیت بدنی برای آموزش مهارت های اجتماعی و روانشناسی به مربیان می تواند میزان موفقیت آنها را در حرفه مربیگری افزایش دهد. ضمن اینکه برنامه ریزی آموزش های پیشگیرانه به ویژه در زمینه بهداشت روانی نیز باید مورد تأکید باشد. شناسایی متغیرهای مهم موجود در مربیان موفق تر و استان های دارای شرایط مطلوب تر می تواند در تعیین برنامه ها مفید باشد. ضمن اینکه نتایج نشان داد مربیان برخی از استان ها به خدمات مشاوره ای و آموزشی بیشتری نیاز دارند.