خداحافظ دیوید

۴ سال گذشت, سال ۲۰۰۲, ورزشگاه واكرز در لستر میزبانی مسابقه دوستانه تیم ملی انگلستان با صربستان و مونته نگرو را برعهده داشت

● تری ونبلز در كنار مك لارن

۴ سال گذشت، سال ۲۰۰۲، ورزشگاه واكرز در لستر میزبانی مسابقه دوستانه تیم ملی انگلستان با صربستان و مونته نگرو را برعهده داشت. حتی رویاپردازترین تماشاگر استادیوم واكرز نیز تصورش را نمی كرد كه آن پسر لاغراندام شماره ۱۶ با آن چهره خاص كه نگاه و سیمایش «استنلی لورل» كمدین مشهور را فریاد می آورد روزی در این زمان فرمانده نخست «سه شیرها» شود.

جان تری جویای نام دیروز و JT بزرگ امروز، پس از نمایش های درخشانش در چلسی آن زمان كلودیو رانیری، توانست نگاه اسون گوران اریكسون را به خویش جلب كند. در آن مسابقه، انگلستان با یك نمایش قاطع، سه بر صفر حریف بالكانی خود را شكست داد و آنچه عجیب و طعنه آمیز جلب نظر می كرد، نه نمایش امیدواركننده این تیم نه چندان كامل بلكه دست به دست شدن چهار باره بازوبند كاپیتانی بود كه در نبود دیوید بكام صورت گرفت. مایكل اوون از ابتدا آن بازوبند مشهور منقش به «سه شیر» را بر بازو بست.

به بیرون رفت و آن را به فیل نویل سپرد. نویل كوچك نیز تا انتهای مسابقه در میدان نماند و با خروجش آن بازوبند را به امیل هسكی واگذار كرد. هسكی نیز، بسان نویل نتوانست چندان مزه فرمانده بودن را بچشد و با رفتن از میدان مسابقه بالاخره آن را به آخرین مرد خوشبخت آن شب یعنی جیمی كاراگر سپرد تا سرانجام این بازوبند آشنا كه به گونه ای چرخ و فلك وار، سرگردان بازو به بازو در حال حركت بود بر بازوی كاراگر آرامش همیشگی نصیبش شود. پس از آن دیگر چنین سیرك مسخره ای البته به تلقی نویسندگان و منتقدان فوتبال این كشور تكرار نشد. آن منتقدانی كه می پنداشتند با چنین رفتاری از سوی اریكسون در آن مسابقه، او به بدترین شكل ممكن آن بازوبند مقدس را به سخره گرفته است.

اما امروز و پس از وداع قریب الوقوع بكام از تیم ملی انگلستان و البته اعلام رسمی پیشتر او مبنی بر واگذاری آن بازوبندی كه حدود ۶ سال مالك آن بود، این جان تری است كه توانست در نبرد دواسبه اش با استیون جرارد نبردی كه در بازی كامیونیتی شیلد نیز البته در میدان تكرار خواهد شد او را پشت سر بگذارد و خود را در قامت فرمانده جدید «سه شیرها» به تصویر بكشد و دیوید بكام كه در دو جام جهانی و یك جام ملت های اروپا، بازوبندی را كه او از آلن شیرر به ارث برده بود بر بازوی خود در این مدت می بست دیروز با تصمیم جدید مك لارن مبنی بر كنارگذاشتن احتمالی اش از تیم ملی انگلستان، فوتبال این كشور را وارد عصر تازه ای از دوران حیاتش كرد. آنچه مترادف است با خروج او از پیكره تیم و میدان دادن به جوانی همچون آیرون لنن در سمت راست خط میانی.

مت دیكینسون سردبیر بخش فوتبال روزنامه تایمز در تحلیل خود در خصوص تازه ترین تصمیم استیو مك لارن مبنی بر انتخاب جان تری به عنوان كاپیتان نخست تیم ملی انگلستان و كنار گذاشتن دیوید بكام از اولین دیدار رسمی این كشور پس از جام جهانی كه قرار است چهارشنبه شب در برابر یونان صورت گیرد می نویسد: «دیگر باید دیوید بكام را پس از چنین تصمیمی از سوی مك لارن یك تمام شده در مجموعه فوتبال این مملكت تلقی كنیم.

سرمربی جدید انگلستان در آستانه ورودش به Soho square با سه تصمیم حیاتی اش، نظر خیلی ها را به سوی خویش جلب كرد. در آغاز، فراخواندن تری ونبلز كهنه كار به تیم فنی اش و سپس آن بود كه جان تری را رهبر مجموعه اش نامید و در ماموریت بعدی نیز به گونه ای نه مستقیم خبر از كنارگذاشتن دیوید بكام در بازی دوستانه در برابر یونان داد. بله در چنین قابی دیوید بكام كه با ۹۴ بازی ملی پس از جام جهانی و اشك ریزان، از دنیای پرجاذبه فرماندهی در تیم ملی انگلستان كناره گیری كرده بود و در حالی كه تنها هدف غایی اش دستیابی به ركورد صدتایی در عرصه بازی های ملی بود، كم كم باید خود را برای یك وداع شكوهمندانه از عرصه ملی مهیا سازد.»

مك لارن مردی كه همیشه تصویرمان از او بیشتر به «نفر دوم بودن» نزدیك تر است تا «اول بودن» تنها یك هفته پس از حضور رسمی در اتحادیه فوتبال انگلستان با سه انتخاب مهم و جنجال برانگیزش كه البته با واكنش امیدواركننده مطبوعات و رسانه های بریتانیا نیز مواجه شد ورودش را به عنوان مرد اول رهبری انگلستان اعلام كرد. پروژه نخست او حتی بسیار پیشتر از جام جهانی شروع شد. فراخوانی تری ونبلز پیرمرد كهنه كار فوتبال جزیره به محدوده فنی تیم ملی انگلستان كه البته با استقبال بسیار وسیع و مثبت رسانه های انگلستان و قدیمی های فوتبال این كشور همچنین روبه رو شد.

هر چند مك لارن، روی تجربه و هوش آلن شیرر حساب ویژه ای باز كرده بود اما بهترین گلزن تاریخ لیگ برتر، ماندن در شبكه BBC به عنوان كارشناس فنی فوتبال را بهترین تصمیم آنی خود پنداشت. اما می رسیم به مهمترین بخش فعالیت مك لارن تا به امروز. تصمیمی كه به نقل از شخص او مهمترین و حیاتی ترین انتخاب دوران كاری اش در فوتبال بود.

یعنی برگزیدن كاپیتان و فرمانده جدید برای كشوری كه از دیرباز بزرگانی چون استنلی ماتیوز و بابی مور را در قامت یك فرمانده به خود می دید. اما دو نامزد نخست مك لارن برای اهدای این بازوبند اغواكننده، جان تری و البته استیون جرارد بود. البته این جان تری ملقب به JT موفق شد كه گوی سبقت را از دوست قدیمی اش برباید و حالا در سن ۲۵سالگی باید خود را برای فرماندهی در دو جبهه، یعنی چلسی و البته تیم ملی كشورش آماده كند. استیو مك لارن پس از این تصمیم گفت: «امروز،بزرگترین لحظه زندگی كاری ام تا به امروز نام می گیرد وقتی كه رسما «جان» را به عنوان كاپیتان اول انگلستان برگزیدم.

معتقدم جان آن قدر سزاوار و با قابلیت هست كه بتواند حتی خود را به عنوان بهترین كاپیتان تاریخ تیم ملی انگلستان تثبیت سازد. او خود را در هیبت یكی از بهترین مدافعان حال حاضر دنیا به تصویر كشیده و استمرارش در موفقیت در فصول اخیر قابل تمجید است. البته در سه فصل اخیر در موفقیت های چلسی نقش غیرقابل انكاری داشت.»

اما عده ای از نویسندگان و مربیان نزدیك به فوتبال این كشور، چون گراهام تایلور، كلودیو رانیری از میان مربیان و مت دیكینسون و كوین مك كارا از سوی نویسندگان، از انتخاب تری به عنوان فرمانده تیم ملی انگلستان، احساس خرسندی می كنند اما توده ای دیگر از تحلیلگران فوتبال این كشور چون راب اسمیت از گاردین و تیم ریچ از دیلی تلگراف، چندان این بازوبند را در مقایسه با استیون جرارد برازنده پسر سابقا شرور نمی دانند و جرارد را از این منظر محق و سزاوار می انگارند. راب اسمیت معتقد است: «البته انتخاب یك مدافع به عنوان رهبر مجموعه نمی تواند چندان غیرمعقولانه و منطقی بنماید. خصوصا وقتی این نكته را مدنظر قرار دهیم كه او در عقب ترین بخش زمین تصویری ملموس تر و شفاف تر نسبت به مثلا یك هافبك میانی و یا یك مهاجم از شمای كلی حركتی مجموعه اش دارد. اما این تنها یك بعد ماجراست.

تنها چنین امتیازی كه متعلق به یك مدافع است برای اهدای چنین مقامی به او كافی نیست. به رویدادهای زندگی شخصی تری توجه كنید. روابط نامشروع، كتك كاری در باشگاه های تفریحی شبانه و... به نظر شما این پیشینه قابل توجهی از یك كاپیتان كشور است به استیون جرارد بنگرید كه هیچ گاه خبرساز نیست و یك فرمانده و فوتبالیست به معنای واقعی كلمه است شخصا معتقدم او بود كه می بایست رهبر فوتبال این كشور می شد.»

دیدگاه كلی آن عده از منتقدین انتخاب اخیر مك لارن در خصوص گزینش جان تری برای فرماندهی فوتبال ملی این كشور به نقطه ای بازمی گردد كه این عده، نمی توانند به سادگی آن جنجال ها، درگیری ها و داستان های رنگارنگی كه حدود ۴ ، ۵ سال پیش خوراك روزنامه های عامه پسندی بسان سان و دیلی استار بود فراموش كنند.

اینكه جان تری، به رغم فرم باثبات و ایده آلش در فصول اخیر اما از منظر اخلاقی، چندان سابقه روشنی ندارد و بنا بر همین نكته نمی تواند چندان انتخاب اطمینان آمیزی برای چنین پستی باشد. این عده، نمی توانند افتضاحی كه او در سال ۲۰۰۲ در هتل Heathrow در نیویورك به بار آورده بود را از ذهن بزدایند.

او كه در آن سفر به همراه فرانك لمپارد و جودی موریس هم باشگاهی هایش به یكی از بارهای آن هتل برای صرف نوشیدنی رفته بود، آنچنان در نوشیدن مشروبات الكلی افراط كرد تا در رفتاری نه چندان هشیارانه آمریكایی های حاضر در آن بار را عصبانی سازد و متعاقبا شعله درگیری شدیدی میان او و یكی از مشتریان آن مكان پدید آورد و سپس از سوی اتحادیه فوتبال انگلستان به بهانه آن رسوایی محروم شد و فرصت حضور در جام جهانی ۲۰۰۲ را نیز از دست داد. هر چند سپس در دادگاه فرجام خواهی تبرئه شد.

شكوه و بهانه جویی های آن منتقدین به این داستان خلاصه نمی شود وقتی كه به یاد آوریم او سابقه بسیار سیاهی در روابط زناشویی، بی وفایی و البته چند افتضاحی دیگر كه نام او بدل شده بود به تیتر نخست مطبوعات عامه پسند این كشور دارد.