پاداش کدام سکوت

اگرچه, داستان تلخی برای فیلمش انتخاب کرده, اما همین, نگاه متفاوت او را برایت یادآوری می کند و البته یک نکته که چرا او از بین همه نویسندگان دفاع مقدس, احمد دهقان و از بین تمام داستان های او «من قاتل پسرتان هستم» را انتخاب کرده است که پاسخ این سوال تکلیف خیلی از ژست های طرفداران مازیار میری را روشن می کند

در مورد پاداش سکوت حرف زیاد شنیدی، از کتاب احمد دهقان گرفته که فیلم اقتباسی از هفتمین داستان آن است تا کارگردان جوان فیلم، مازیار میری.

مصاحبه هایش را خوانده ای، گفته دغدغه جنگ دارد وآدم های جنگ و اینکه نباید فراموش شوند و اگر فیلمی ساخته به خاطر این هدف بوده و از همه مهمتر او تنها نسل سومی است که وارد حوزه دفاع مقدس شده.

اگرچه، داستان تلخی برای فیلمش انتخاب کرده، اما همین، نگاه متفاوت او را برایت یادآوری می کند و البته یک نکته که چرا او از بین همه نویسندگان دفاع مقدس، احمد دهقان و از بین تمام داستان های او «من قاتل پسرتان هستم» را انتخاب کرده است که پاسخ این سوال تکلیف خیلی از ژست های طرفداران مازیار میری را روشن می کند.

فیلم شروع می شود... فیلم تمام می شود.

تقریباً مچاله ای، حرصت گرفته اصلاً آن چیزی نبود که انتظار داشتی، داستان احمد دهقان را دوست نداشتی اما فیلم حتی خود داستان نه چندان دوست داشتنی احمد دهقان را هم به درستی تصویر نکرده بود. حالم از زن هایی که در فیلم بودند به هم می خورد. گلچهره سجادیه: خسته، منزوی، تکیده، حتی نکرده بود یک چادر سرش کند. خانم منشی با آن صدای چندش آور و ادایی که با ادای کلمه سلام علیکم درمی آورد و چادری که سرش بود!خواهر اکبر با آن طرز برخوردش با برادر، با آن چادر رنگ و رو رفته ای که سرش بود!

زن ساجدی با آن دماغش و خوش و بشش با انصاریان، مثلاً می خواست بگوید خیلی فوتبال سرش می شود، با آن داد و هوارهای غیر آدمیزادیش.

وای که چقدر غر می زنم! زن های داستان هم به اندازه مردهای داستان بد و خوب بودند. برای چه اینقدر شاکی هستی؟ (این را من درونی ام می پرسد، جمله قبلی را هم او می گوید!)

چون همه چیز مثل همیشه بود، همان داستان تکراری. آدم هایی که بعد از جنگ عوض شده اند اما باز هم مثل همیشه یک روایت ناقص. فقط آنهایی که داغی، دردی، زخمی از جنگ دارند به ارزش هایشان پایبند مانده اند و آنانکه جان سالمی به دربرده اند، حالا به نان و نوایی رسیده اند و بی خیال همه گذشته شان شده اند.

خب درست فکر کرده اند، با آرمان که نمی شود زندگی کرد! «آرمان و آدم های آرمانی فقط مال گذشته اند نه دوره ما». از این دسته بندی ناقص آدم ها حالم بهم می خورد. کی گفته آدم های جنگ به همین ها خلاصه می شوند. جای آدم هایی مثل پدرم و دوستانش و پدر دوستانم، خالی است. آدم هایی که سالم برگشتند، نه داغی، نه ترکشی، نه گاز خردلی. اما یادشان هم نرفت که بودند. در گذشته زندگی نمی کنند اما گذشته را پاره نکرده اند بریزند دور. گذشته را دارند چون برایشان عزیز است و هیچ آینده ای بدون گذشته ساخته نمی شود. مثل همه آدم های معمولی زندگی کردند، بچه هایشان را تربیت کردند و مشکلی را که حاج کاظم با پسرش یا چه می دانم در به نام پدر، دختر با پدرش داشت را ندارند. بچه هایی بزرگ کردند که آنها هم سعی می کنند به آن ارزش هایی که پدرانشان برای آن جنگیده اند، پایبند باشند و آنها را حفظ کنند. شاید این فیلم پاداش سکوت من است که خود ساکتیم و دیگران برایمان فریاد می کشند...

چقدر دلم پر است از دست مازیار میری هایی که می گویند دغدغه جنگ دارند، دغدغه فراموشی آدم های جنگ ولی در فیلم هاشان اولین متهم این فراموش کاری ها منم، نسل من. نسلی که در بسیاری از این فیلم ها فقط معترضینش نشان داده شده اند. من هیچ وقت دوستانم را در این فیلم ها ندیده ام. اصلاً می دانید چیست ما هیچ وقت در این فیلم ها نقشی نداشته ایم، اگرچه دغدغه عظیمی برای حفظ همه آن روزها داریم.

می دانم حرف هایم هیچ ربطی به پاداش سکوت ندارند که در فیلم اصلاً نسل من نقشی ندارد. اما هر وقت فیلم مثلاً جنگی می بینم داغ دلم تازه می شود.

بعد از هر فیلم جنگی که نشان می دهند و از نسل من مایه می گذارند برای جذابیت فیلمشان، برای روایت مثلاً واقعیت، همیشه این سوال در ذهنم متولد می شود که پس ما به عنوان جزء قابل ملاحظه ای از این واقعیت در کجای این فیلم هاییم؟ هیچ جا!پاداش سکوت هم فیلمی بود که باز هم آدم های بعد از جنگ را روایت می کرد و باز هم ناقص. مازیار میری هم آمد تا مثل همه تنها بخشی از همه واقعیتی که خودش دوست دارد را روایت کند، نه واقعیتی که هست و باید روایت شود! که جنگ ما جنگ نبود، دفاعی مقدس بود ولی میری و میری ها، می خواهند یقه پاره کنند که جنگ ما هم جنگ بود؛ با تمام مختصات خشن اش؛ همین! قرار بود نقد فیلم بنویسم، نمی دانم چرا اینطوری شد...