او استثنای تاریخ فوتبال ایران است

بار اول که نام علی دایی را شنیدم زمانی بود که تیم ملی عمان در مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۴ باید با تیم ملی فوتبال ایران بازی می کرد

بار اول که نام علی دایی را شنیدم زمانی بود که تیم ملی عمان در مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۴ باید با تیم ملی فوتبال ایران بازی می‌کرد. فکر می‌کنم سال ۱۹۹۲ بود. من آن موقع سرمربی تیم ملی عمان بودم و باید برای بازی به ورزشگاه آزادی می‌آمدم که دلم نیامد مقابل تیم ملی کشورم بازی کنم و دستیارانم را که الان تیم ملی سنگاپور را هدایت می‌کنند به ورزشگاه فرستادم. هم رئیس فدراسیون (ناصر نوآموز) و هم سرمربی تیم ملی (علی پروین) از دوستانم بودند و تیم حریف ما هم تیم ملی ایران بود. این شد که با همه علاقه‌ای که به ورزشگاه آزادی داشتم،‌ به این ورزشگاه نرفتم.

پروین، ۱۵ دقیقه آخر بازی با عمان، علی دایی را به زمین فرستاد. علی در ۱۵ دقیقه‌ای که مقابل عمان بازی کرد گل نزد ولی خوب و مفید بازی کرد و یک ضربه سر او هم به تیر دروازه عمان خورد. یک روز بعد از بازی به علی پروین زنگ زدم و درباره این بازیکن تازه پرسیدم. او هم گفت که در هیچ رده سنی برای تیم‌های ایران بازی نکرده ولی خوب بازی می‌کند و به همین خاطر دعوتش کرده. من در همان گفتگوی تلفنی به پروین گفتم این پسر بازیکن بزرگی می‌شود.

هفته بعد باید بازی‌های برگشت را در سوریه برگزار می‌کردیم. این بار همراه تیم عمان به سوریه رفتم و آنجا بود که علی دایی را دیدم. به او گفتم «۲۶ بازیکن همراه تیم ملی به سوریه آمده‌اند ولی فکر می‌کنم تو بازیکن بزرگی می‌شوی. دلم هم می‌خواهد هدیه‌ای به تو بدهم» هدیه من به او یک جفت کفش بود.

بعد از آن مسابقات دیگر از دایی خبر نداشتم تا سال ۱۹۹۴ که تیم ملی ایران باید در هیروشیما بازی می‌کرد. آن زمان امیر عابدینی رئیس فدراسیون شده بود و استانکو هم تیم ملی ما را هدایت می‌کرد. بعد از بازی با بحرین که دروازه‌بان بحرین طحال علی را پاره کرد به بیمارستان رفتم و دوباره او را دیدم. آنجا دوباره حرفی را که دو سال پیش به او زده بودم تکرار کردم.

چند سال بعد تیم ملی به جام جهانی رفت و علی دایی هم راهی اروپا شد. او خیلی خوب پله‌های ترقی را طی کرد و در همه موقعیت‌های کاری‌اش موفق عمل کرد. او در آرمینیا آنقدر خوب بود که به بایرن رفت و به عنوان اولین آسیایی، فینال لیگ قهرمانان اروپا را تجربه کرد. بعد در هرتا برلین به موفقیت‌های تازه‌ای رسید و در لیگ قهرمانان به چلسی و میلان گل زد. آن موقع بازی کردن مقابل این تیمها هم برای آسیایی‌ها رویا بود ولی این پسر به این تیمها گل زد تا نشان دهد چقدر برای رسیدن به افتخار، انگیزه دارد.

به نظر من علی دایی در زمان بازی به هر چه که می‌خواست رسید. او خیلی دیر به تیم ملی رسید ولی با این وجود آنقدر انگیزه داشت که خودش را در این تیم تثبیت کند. شاید اگر ۵ سال زودتر به فوتبال ما معرفی می‌شد می‌توانست کارهای بزرگتری بکند اما من معتقدم این تقدیر فوتبال ما بود تا دایی به جوانان ایران درس بدهد که اگر بخواهند در هر سنی می‌توانند کارهای بزرگ بکنند. دایی از این نظر یک استثنا در فوتبال دنیا محسوب می‌شود. استثنایی که همه چیز را فقط به دلیل میل بالا برای رسیدن به قله‌های دست نیافته به دست آورد.

او بازیکنی متعصب، با غیرت بالای ملی و بااراده بود که در زمان بازی به هر افتخاری که دلش می‌خواست رسید و بهترین گلزن ملی دنیا شد. در زمان مربیگری هم به بزرگترین افتخار یک مربی یعنی سرمربیگری تیم ملی کشورش رسیده. این، افتخار بزرگی برای هر فردی است که بتواند سرمربی تیم ملی کشورش بشود. دایی حالا فقط یک هدف دست نیافته دارد و آن هم رسیدن به جام جهانی با این تیم است که فکر می‌کنم به این افتخار بزرگ هم برسد تا کلکسیون افتخارات شخصی‌اش را با آن کامل کند.

من به اینکه برخی مواقع در ورزشگاه‌ها به دایی بی‌مهری ‌می‌شود کاری ندارم و به خاطر آن متاسفم ولی به طور قطع او شناسنامه این فوتبال است. من در طول سال‌های اخیر که به دلیل حضور در کنار تیم‌های ملی مختلف باید به کشورهای آسیایی می‌رفتم این را حس کردم که همه دنیا ایران را با نام دایی می‌شناسند. فرقی نمی‌کرد در کدام کشور هستم. فقط کافی بود خودم را به عنوان یک ایرانی معرفی می‌کردم. بلافاصله نام دایی به زبان مردم آن کشور می‌آمد. دایی یک نام بین‌المللی برای فوتبال ماست و حالا به عنوان سرمربی تیم ملی برای حضور ما در جام جهانی تلاش می‌کند. تیم ملی حالا متعلق به دایی نیست که افتخارات و شکست‌هایش را از خودمان منها کنیم. هم برد تیم ملی متعلق به همه ماست و هم ناکامی‌اش.

اگر تیم ملی موفق شود همه ما در کنار دایی خوشحال می‌شویم و امیدوارم این را همه اهالی فوتبال خوب بدانند. البته این حرف را به این دلیل نمی‌زنم که نگران بازی با عربستان باشم. من الان فوق‌العاده راحتم چون نسبت به این بازی خوشبینم. ما در هر ۱۱ پست زمین و در هر ۴ خط از عربستان برتریم و دلیلی ندارد که در ورزشگاه آزادی به این تیم امتیاز بدهیم.

به عنوان یک ایرانی که قدمی برای فوتبال این کشور برداشته‌ام از همه ایرانی‌ها می‌خواهم تیم ملی را در بازی با عربستان تنها نگذارند.

حشمت مهاجرانی