اسطوره های آتزوری ها در ۲۰ سال اخیر

آتزوری ها در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان با غلبه بر غنا, آمریکا, چک, استرالیا, اوکراین, آلمان و فرانسه, برای چهارمین بار قهرمان جهان شدند

آتزوری‌ها در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان با غلبه بر غنا، آمریکا، چک، استرالیا، اوکراین، آلمان و فرانسه، برای چهارمین بار قهرمان جهان شدند.

ایتالیایی‌ها در یورو ۲۰۰۰ نیز در آستانه فتح جام قرار گرفتند؛ آنها در فینال ابتدا با گل مارکو دل وکیو، یک بر صفر از فرانسه پیش افتادند اما سیلوین ویلتورد در چهارمین دقیقه از وقت‌های تلف شده گل تساوی را وارد دروازه تولدو کرد و این دیوید ترزگه بود که در وقت‌های اضافه با گل طلایی، ایتالیا را از رسیدن به جام محروم کرد. «لا نازیوناله» در جام جهانی ۲۰۰۲ و یورو ۲۰۰۴ به نحو تحقیرآمیزی حذف شد و سرانجام در یورو ۲۰۰۸، ایتالیا به سختی به مرحله یک چهارم نهایی رسید اما در ضربات پنالتی، مقابل اسپانیا که در نهایت قهرمان شد، شکست خورد. بهترین‌های تیم ملی ایتالیا در دهه اخیر انتخاب شده‌اند.

● جیان لوئیجی بوفون (...-۱۹۹۷)

او اولین بازی ملی‌اش را در ۱۹ سالگی در شب برفی مسکو مقابل روسیه انجام داد. او در یورو ۲۰۰۰ نیز دروازه‌بان اول تیم ملی ایتالیا بود اما به دلیل مصدومیت بازی‌ها را از دست داد. او در همه رقابت‌هایی که تاکنون شرکت کرده، درخشیده است و یکی از ارکان اصلی تیم ایتالیا در جام جهانی ۲۰۰۶ بود. در آن بازی ها او تنها دو گل دریافت کرد که اولی یک گل به خودی و دومی یک ضربه پنالتی بود. او اکنون تنها پنج بازی تا ورود به باشگاه صدتایی‌ها فاصله دارد و مطمئنا زمانی که دستکش‌ها را بیاویزد، رکورددار بیشترین بازی ملی در ایتالیا خواهد بود. او به خاطر جایگیری‌های فوق‌العاده، تصمیم‌گیری‌های هوشمندانه و تسلط در غالب شرایط – البته به جز ضربات پنالتی - به عنوان یکی از بهترین‌های تاریخ در یادها خواهد ماند.

● جیان لوکا زامبروتا (...-۱۹۹۹)

زامبروتا که در دهه اخیر یکی از چهره‌های ثابت تیم ملی ایتالیا بوده، در سال ۱۹۹۹ اولین بازی ملی‌اش را انجام داد. او بازی در تیم ملی ایتالیا را در پست مدافع راست و همین طور بال راست آغاز کرد و در یورو ۲۰۰۰ و جام جهانی ۲۰۰۲ در این پست برای تیم ملی ایتالیا بازی کرد. در یورو ۲۰۰۰ او بازی‌های جانانه‌ای به نمایش گذاشت؛ هرچند بازی فینال را به دلیل اخراج در بازی نیمه نهایی مقابل هلند که ایتالیا در یک بازی حماسی به پیروزی رسید، از دست داد. در کره و ژاپن، که ایتالیا در مرحله دوم در مقابل کره شکست خفت باری را متحمل شد، او به شدت آسیب دید. بعد از اینکه در تیم باشگاهی‌اش در پست دفاع آخر به کار گرفته شد، در تیم ملی نیز در همین پست جای گرفت. بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۶ او یکی از بهترین مدافعان آخر دنیا بود و در جام جهانی آلمان فوق‌العاده ظاهر شد و از جناح راست تیمش بارها حریفان را به زحمت انداخت و در مرحله یک چهارم نهایی نیز یک گل انفرادی زیبا مقابل اوکراین به ثمر رساند.

● الساندرو نستا (۲۰۰۶-۱۹۹۶)

نستا در کنار بازیکنانی مانند گائتانو شیره آ، کلودیو جنتیله، فرانکوبارسی و الساندرو کاستاکورتا، یکی دیگر از مدافعان در کلاس جهانی تیم ملی ایتالیاست. این مدافع اهل رم بهترین مدافع نسل خود است. او ترکیبی از دوندگی، قدرت بدنی، تسلط در بازی‌های هوایی، دانش تاکتیکی، قدرت بازی خوانی بالا، قابلیت دور کردن توپ از محوطه خطر و آغازکننده حرکات هجومی است. نستا که در کنار فابیو کاناوارو و لیلیان تورام یکی از نامزدهای عنوان بهترین مدافع ۱۰ سال اخیر است، در یورو ۲۰۰۰ غیر قابل نفوذ نشان داد اما در اکثر رقابت‌های پس از آن، از جمله در جام جهانی ۲۰۰۶ که بازی‌های بعد از مرحله گروهی را از دست داد، به دلیل مصدومیت دور از میادین بود. همین مساله موجب شد تا او تصمیم بگیرد که بعد از جام جهانی ۲۰۰۶ و تنها با ۷۸ بازی ملی، از تیم ملی کناره گیری کند.

● فابیو کاناوارو (...-۱۹۹۷)

آیا در دهه اخیر زوج بهتری از کاناوارو و نستا در قلب دفاع تیمی وجود داشت؟ این دو مکمل‌های خوبی برای یکدیگر بودند و در چهار تورنمنت دیوار دفاعی تیم ملی ایتالیا را تشکیل دادند. کاناوارو در جام جهانی ۲۰۰۶ در اوج قرار داشت و بدون شک بهترین بازیکن رقابت‌ها و نماد تیم ایتالیا بود. پس از صعود از مرحله گروهی، کاناوارو دیگر نستا را در کنار خود نمی‌دید اما قدرت رهبری او از مارکو ماتاراتزی نیز یک مدافع در کلاس جهانی ساخت. پس از غلبه بر فرانسه در ضربات پنالتی، کاپیتان کاناوارو در صدمین بازی ملی، جام قهرمانی را بالای سر برد و همچنان نیز در پی شکستن رکورد بازی‌های ملی پائولو مالدینی است.

● پائولو مالدینی (۲۰۰۲-۱۹۸۸)

مالدینی سرانجام در پایان فصل گذشته پس از ۲۵ سال دوران غیر قابل تکرار از میادین خداحافظی کرد، هرچند نام او به عنوان یکی از بهترین بازیکنان و البته مدافعان چپ همه دوران، در کتاب تاریخ باقی خواهد ماند. او ۱۲۶ بازی ملی برای ایتالیا انجام داد و پیش از بازنشسته شدن، تنها در دو تورنمنت در دهه اخیر، یورو ۲۰۰۰ و جام جهانی ۲۰۰۲، برای ایتالیا به میدان رفت. در یورو ۲۰۰۰ او بازی‌هایی به یاد ماندنی از خود به نمایش گذاشت و چیزی نمانده بود که تیمش را در آن رقابت‌ها به قهرمانی برساند. دو سال بعد دوران حضور مالدینی در تیم ملی در شرایط اسفباری به پایان رسید. آن یون هوانگ، مهاجم تیم ملی کره، بالاتر از او و با ضربه سر دروازه ایتالیا را باز کرد تا یکی از تاریک ترین روزهای فوتبال ایتالیا رقم بخورد. مالدینی دعوت مارچلو لیپی به تیم ملی ایتالیا برای جام جهانی ۲۰۰۶ را نپذیرفت و اینگونه بزرگترین عنوانی که می‌توانست در دوران بازی‌اش به دست آورد را از دست داد.

● فابیو گروسو (...- ۲۰۰۳)

گروسو زمانی که برای حضور در جام جهانی آلمان به ترکیب تیم ملی ایتالیا فراخوانده شد، هنوز بازیکن نه چندان معروف تیم کوچک پالرمو بود اما به ستاره غیر منتظره ایتالیا در آن رقابت ها تبدیل شد. او آن پنالتی معروف و جنجالی بازی با استرالیا را از حریف گرفت، سپس در نیمه نهایی با آن ضربه مواج در دقیقه ۱۱۸، زمینه ساز پیروزی حماسی ایتالیا مقابل آلمان میزبان شد و در نهایت آخرین پنالتی و ضربه پیروزی ایتالیا را مقابل فرانسه به ثمر رساند. تا سال ۲۰۰۹ او همچنان بازیکن ثابت تیم ملی ایتالیا در سمت چپ خط دفاعی است و به ندرت بازی‌های بدی از خود به نمایش می‌گذارد. او یکی از بهترین بازیکن ایتالیا در یورو ۲۰۰۸ و جام کنفدراسیون‌های ۲۰۰۹ نیز بود.

● آندرآ پیرلو (....- ۲۰۰۲)

او بهترین بازیساز دهه اخیر ایتالیاست. اگرچه او از سال ۲۰۰۲ در ترکیب میلان می‌درخشد اما تا زمانی که مارچلو لیپی هدایت تیم ملی ایتالیا را به عهده نگرفته بود، به عنوان یکی از بازیکنان ثابت تیم ملی ایتالیا شناخته نمی‌شد. جیووانی تراپاتونی با آن افکار عجیب و غریبش کریستیانو زانتی و سیمونه پروتا را به او ترجیح می‌داد و نتیجه آن تورنمنت کابوس وار یورو ۲۰۰۴ بود. با این وجود، پیرلو یکی از ارکان تیم ملی ایتالیا در جام جهانی ۲۰۰۶ بود. اولین گل ایتالیا در این مسابقات را مقابل غنا به ثمر رساند و سه پاس گل، از جمله گل ماتراتزی مقابل فرانسه در فینال، نیز برای همبازیانش فراهم ساخت. او در یورو ۲۰۰۸ نیز نمایش خوبی داشت و بسیاری غیبت او در مقابل اسپانیا در مرحله یک چهارم نهایی را دلیل حذف ایتالیا می‌دانند. او در ارسال پاس و خلق موقعیت، فوق العاده است.

● رینو گاتوزو (...-۲۰۰۰)

یک مکمل تمام عیار برای پیرلو در میلان و تیم ملی ایتالیا. البته پیرلو یک بازیساز است و گاتوزو یک تخریبی. او در مرکز میدان برای تیم ملی ایتالیا مانند یک سگ شکاری است و یکی از عناصر اصلی تیم در جام جهانی ۲۰۰۶ نیز بود. او بی‌وقفه در زمین می‌دود و حریفان را مغلوب می‌کند. ایتالیا هیچ وقت بازیکنی مانند گاتوزو نداشت و به دلیل تعصب و جنگندگی‌اش در بین هواداران متعصب ایتالیایی محبوبیت زیادی دارد. اگرچه در ۱۸ ماه اخیر دائما مصدوم بوده اما نمی‌توان تاثیر او در ترکیب تیم ملی ایتالیا را در دهه اخیر کمرنگ جلوه داد. او برای همیشه با ضرباتی که بعد ازسومین پیروزی ایتالیا در مرحله گروهی جام جهانی آلمان در مقابل جمهوری چک به مارچلو لیپی زد، در خاطره‌ها خواهد ماند.

● فرانچسکو توتی (۲۰۰۶-۱۹۹۸)

این عقیده که توتی برای تیم ملی ایتالیا همواره ناامیدکننده بازی کرده است، یکی از افسانه‌های سیاه آتزوری‌هاست. بت تیم رم، برای خیلی ها، بهترین بازیکن یورو ۲۰۰۰ بود. او در آن رقابت‌ها دو گل به ثمر رساند و در مقابل هلند میزبان، در نیمه نهایی و در ضربات پنالتی، آن پنالتی چیپ معروفش را نواخت. در بازی فینال نیز اگرچه ایتالیا مغلوب شد اما او بی تردید بهترین بازیکن زمین بود و روی گل دل وکیو تاثیر به سزایی داشت. در جام جهانی ۲۰۰۲ نیز موقعیت‌های زیادی خلق کرد و در مقابل کره جنوبی یک گل نیز به ثمر رساند که نه تنها به اشتباه پذیرفته نشد بلکه موجب اخراج او از زمین شد. اگرچه در جام جهانی ۲۰۰۶ کاملا آماده نبود اما با این وجود بیش از بقیه موقعیت‌ساز بود و پنالتی حساس مقابل استرالیا را نیز به گل تبدیل کرد. تنها نقطه تاریک کارنامه او، پرتاب آب دهان به صورت کریستین پولسن دانمارکی در یورو ۲۰۰۴ بود.

● کریستین ویری (۲۰۰۵-۱۹۹۷)

ویری ترکیبی از قدرت بدنی، تبحر در بازی هوایی، سرعت ویران کننده و ضربات پای چپ مرگبار بود. در دوران اوج بازی‌اش، بین سال های ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۳، البته اگر رونالدو مصدوم را در نظر نگیریم، او بهترین مهاجم دنیا بود، یک مهاجم گردن کلفت که کابوس هر مدافعی بود. او پنج گل در جام جهانی فرانسه و چهار گل نیز در جام جهانی ۲۰۰۲ به ثمر رساند. دوران بازی او از سال ۲۰۰۴ رو به افول گذاشت. در آن سال در یورو چندان به بازی گرفته نشد و جام جهانی ۲۰۰۶ را نیز به دلیل مصدومیت از دست داد. به‌رغم این مساله، آتزوری‌ها هیچ گاه نتوانستند جای خالی او را پر کنند و مهاجمی با توانایی‌های بیابند.

● پیپو اینزاگی (۲۰۰۷-۱۹۹۷)

روزی که پیپو اینزاگی بازنشسته شود، روز غم انگیزی برای فوتبال ایتالیا خواهد بود. شاید سوپر پیپو مهارت، تکنیک، قدرت بدنی و سرعت بالایی نداشته باشد اما بی تردید او یک مهاجم نابغه در محوطه جریمه است. کمتر مهاجمی را می‌توان یافت که موقعیت سنجی، جابه‌جایی و هوش غریزی اینزاگی را داشته باشد (شاید تنها مهاجمی مانند گرد مولر دارای چنین خصوصیاتی بود). برای هر تیم که به میدان رفت، گل‌های زیادی به ثمر رساند؛ به‌رغم اینکه او کمتر پشت ضربات آزاد یا پنالتی قرار می‌گرفت. او با ۲۵ گل در ۵۷ بازی ملی، پنجمین گلزن تاریخ تیم ملی ایتالیاست. او در یورو ۲۰۰۰ عالی بود و دو گل نیز به ثمر رساند. در جام جهانی ۲۰۰۲ بارها موفق به گلزنی شد اما به دلیل آفسایدهایی که رخ نداده بود، گل هایش پذیرفته نشد. در جام جهانی ۲۰۰۶ تنها یک بار به عنوان بازیکن جانشین در مقابل چک به میدان رفت و البته گلزنی کرد.