آنان غروب را نمی بینند

شناسنامه كشتی ایران زمین خیلی چیزهاست نسل های با انگیزه و باقدرتی كه از گذشته هایی دور تا به امروز شاهدان روشنی بر پهلوانی های همیشه زنده در عمیق ترین لایه های فرهنگی و تاریخی ما داشته و دارند, تا سرداران و دلاورانی كه با كسب افتخارات فراوان, همواره به ما احساس بودن و ماندن را داده اند

«كشتی دارای شناسنامه نیست»؛ این جمله را از استاد ابوالقاسم رایگان نقل می كنند و برای ما ایرانی ها كه در همه عصر و زمان ها كشتی وجود داشته و ریشه در پوست وخون مان دوانده، هضم این سخن استاد با تأمل بسیاری همراه است.

شناسنامه كشتی ایران زمین خیلی چیزهاست؛ نسل های با انگیزه و باقدرتی كه از گذشته هایی دور تا به امروز شاهدان روشنی بر پهلوانی های همیشه زنده در عمیق ترین لایه های فرهنگی و تاریخی ما داشته و دارند، تا سرداران و دلاورانی كه با كسب افتخارات فراوان، همواره به ما احساس بودن و ماندن را داده اند.

اما در پس این حقیقت با شكوه و این همه اقتدار و عظمت، همیشه كسانی بوده اند كه باورهای اولیه را در دل قهرمانان ما كاشته اند؛ مربیان پرشور و سازنده ای كه كشتی برایشان نوعی زندگی است، هنر سازندگی شان منحصر به فرد است، كشتی را خوب می بینند و خلق ستارگان فروزان كشتی از روی دانش و فكر آنهاست. شناسنامه های حقیقی كشتی اینها هستند؛ همان مربیانی كه به قول یكی از آنها ذهن شان آنقدر به تولد ستاره ها و شكوفایی غنچه ها مشغول است كه خیلی از روزها غروب خورشید را نمی بینند.

سخنان چند تن از این عاشقان سینه چاك كشتی را می خوانیم، با این امید كه مدیران كشتی ما و همه كسانی كه دل در گرو این ورزش پهلوانی دارند، حمایت خود را از این گروه دریغ نكنند. مدیریت یكسان

نادر ناظری، یكی از مربیان سازنده در كشتی مازندان است. او می گوید: برای درست شدن وضعیت كشتی كشور باید سیستم و ساختار این ورزش را از پایه درست كرد. ناظری می افزاید: كشتی ما دارای ساختاری است كه فونداسیون آن از ابتدا درست ریخته نشده و هر كس خواسته به طور صحیح كار كند، با مشكلاتی مواجه شده تا عطای كار را به لقایش ببخشد؛ همانند امیررضا خادم كه مسئولان در مورد او صبور نبودند.

ناظری به ایجاد مدیریت و هماهنگی در كشتی اشاره كرده و می گوید: باید سیستمی در كشتی ایجاد شود كه در همه جا مدیریت به یك شكل صحیح باشد و مربیان كشور از یك برنامه مدون پیروی كنند، اما متأسفانه ما هنوز سبك مدونی نداریم كه مربیان و مدیران بر اساس آن كار كنند و در ساختار كشتی، جایگاه ها مشخص نیست كه همین موضوع باعث می شود كارها سلیقه ای انجام شود.

این مربی مازندرانی به كارهای مقطعی در كشتی هم اشاره ای داشته و معتقد است: در برخی مواقع، به دلیل كارهای مقطعی، خوب نتیجه گرفته ایم، اما پس از آن افت كرده ایم. امسال هم مشخص نیست كه در مسابقات جهانی نتیجه بگیریم كه مقصر آن كادرهای فنی امروز و گذشته نمی تواند باشد، بلكه باید مدیران ورزشی فكری به حال آن بكنند. در حال حاضر كشتی از بی پولی رنج می برد و فوتبال از پولداری؛ به طوری كه پول توجیبی بازیكنان تیم ملی در آلمان به اندازه بودجه شش ماه كشتی ایران بود.

ناظری نقش انستیتو كشتی در توسعه این ورزش را مهم دانسته و می گوید: باید گروه های پژوهشی متشكل از مربیان با دانش و با تجربه تشكیل شود تا چگونگی بدنسازی، آموزش فنی و تاكتیك و هماهنگی با قانون جدید را مشخص كنند، تا دیگر سلیقه ها به كشتی لطمه نزنند. سازمان تربیت بدنی نیز معاونت پژوهشی دارد و باید در هر رشته با استفاده از كارشناسان مجرب به تحقیق پرداخت.

●قهرمانان كجایید؟

علی حق وردی سال های سال است كه در شهر بزرگ تهران به امر آموزش جوانان در كشتی مشغول است و بسیاری از شاگردان و دست پروردگان او هم به مدارج بالایی در این ورزش رسیده اند. حق وردی درباره كشتی ایران، سخنانش را اینگونه آغاز می كند: متأسفانه كشتی ایران دیمی است و هرازچندگاهی بارانی می بارد و استعدادی به وجود می آید. كاشتی نداریم و تنها منتظر هستیم تا از سر خرمن درو كنیم. زمانی كه یك استعداد پیدا می شود، همه می خواهند آن را به خود نسبت دهند و به حساب خودشان بگذارند. ما زمانی می توانیم بگوییم آموزش صحیحی داشته ایم كه مثل روس ها در مدال آوری تداوم داشته باشیم.

او ادامه می دهد: در كار آموزش مشكل داریم. سال ها به فدراسیون نامه می دادم كه در مسابقات نونهالان، وزن كشی نیم ساعت پیش از مسابقه انجام شود تا كشتی گیر وزن كم نكند. این كار تازه امسال در هیأت كشتی تهران انجام می شود. در همین مسابقات انتخابی اخیر، بسیاری از چهره های شناخته شده ما در همان دور اول شكست خوردند كه دلیل آن، همین وزن كم كردن های بی رویه است و كشتی، تاوان این موضوع را می دهد.

حق وردی به دوری قهرمانان و مدال دارها از باشگاه های كشتی اشاره كرده و می گوید: مربیان سازنده با این امكانات و حقوق ناچیز كار می كنند، اما بعضی ها كه مدال جهانی دارند از سازنده ها انتقاد می كنند. این در حالی است كه تا به حال هیچ شاگردی تحویل كشتی نداده اند. آنها اگر زیاد نگران هستند چرا به باشگاه ها نمی روند تا آموزش دهند!؟ جز اكبر فلاح كه قهرمان بوده و در باشگاه كارگران فعالیت می كند، هیچ قهرمان دیگری به كار سازندگی نمی پردازد و كشتی گیر تربیت نمی كند. در گذشته افرادی نظیر خجسته پور، گیوه چی، حاج حسین فعلی، حسن سعدیان و غفوریان مربیانی بودند كه قهرمانان بزرگی را تحویل دادند، اما امروز هیچ قهرمانی به سمت باشگاه ها نمی آید.

تغییر قوانین هم نكته دیگری است كه مورد توجه این مربی خوشنام تهرانی قرار گرفته و می گوید: در گذشته كشتی ۳ تایم ۳دقیقه ای بود و امتیازات منفی هم در سرنوشت كشتی دخیل بود كه این باعث می شد كشتی گیر تا آخرین لحظه حمله كند اما الان یك كشتی گیر در شرایط مساوی دستش بالا می رود و فقط بردن ملاك شده كه این موضوع باعث می شود برخی مربیان و كشتی گیران در هر شرایطی به دنبال پیروزی باشند. البته با این شیوه تنها بردهای مقطعی به دست می آید و كشتی گیر در مراحل بالاتر نتیجه نمی گیرد.

●برنامه بنیادین

تورج ظفری،مربی دیگری در كشتی ایران است كه در شهرستان نهاوند به امر سازندگی در كشتی مشغول است. او هم معتقد است كه برنامه بنیادین برای این ورزش نداشته ایم. ظفری پیشنهادی سازنده را ارائه كرده و می گوید: قهرمانان مدال دار نمی آیند از پایه كشتی گیر بسازند، چرا كه خون دل خوردن های بسیاری دارد. كشتی ما به برزگرها و مهدی زاده ها احتیاج دارد، اما باید به مربیان سازنده كه امتحان پس داده اند نیز میدان دهیم. نمی گوییم تیم ملی را به ما بسپارند، بلكه در كنار سر مربی تیم، مربیان سازنده را قرار دهند تا پس از بازگشت به باشگاه خود، انگیزه بیشتری پیدا كنند و با تجاربی كه به دست می آورند، كارایی شان بیشتر شود. گناه برخی مربیان سازنده این است كه مدال جهانی و المپیكی ندارند، اما هنوز برخی از این مربیان، غروب خورشید را ندیده اند، چرا كه تا شب در سالن باشگاه ها مشغول آموزش دادن هستند.

ظفری تغییر مقررات در كشتی را این چنین توضیح می دهد: تغییر مقررات از سوی فیلا و كاهش زمان باعث شده تا كشتی، روح واقعی خود را از دست بدهد و كشتی گیری كه زیر می گیرد، به جای اجرای فن مثلاً «درخت كن»، حریف را به بیرون از تشك مسابقه هل می دهد و امتیاز می گیرد. به همین دلیل كل كشتی دنیا افت كرده است.

این مربی به مشكل دیگری هم اشاره كرده و می افزاید: در اكثر شهرستان ها كشتی به صورت سنتی آموزش داده می شود. ما زمانی سیر صعودی خواهیم داشت كه یك هماهنگی بین تمرینات كل كشتی كشور ایجاد شود و با برنامه ای كه توسط نخبگان تدوین می شود، كشتی از حالت سنتی و سلیقه ای خارج شود.

●كلید حل مشكلات

مرتضی لطیفی، مربی دیگری است كه در گوشه ای از شهر بزرگ تهران كار آموزش جوانان علاقه مند به كشتی را انجام می دهد. او هم درباره مشكلات موجود كشتی عقایدی این چنین دارد: فراموشی فن بین كشتی گیران تازگی ندارد، بلكه از ۱۵ سال پیش، این جریان شروع شد. در آن زمان كشتی ۳ تایم ۳دقیقه ای بود و كشتی گیران ما در تایم سوم مقابل روس ها و آمریكایی ها از لحاظ بدنی كم می آوردند. پس از آن، همه به دنبال بدنسازی رفتند و فنون كشتی به دو سه مورد خلاصه شد. روس ها «كنده یك چاك» و «فتیله پیچ» ما را اجرا كردند و ما به دنبال بدنسازی بودیم و در حال حاضر افت فنی كشتی ایران به اوج خود رسیده است.

لطیفی به اظهارات برخی مسئولان و افراد دارای سمت در فدراسیون كشتی اشاره كرده و می گوید: بعضی از مسئولین ما كه حرف های بزرگ می زنند و می گویند فن نیست، به فدراسیون چسبیده اند، اما هیچ كس مسیر باشگاه ها را بلد نیست. هیچ كس به باشگاه ها سر نمی زند تا ببیند كه مربی ماهی ۳۰هزار تومان حقوق می گیرد و تشك ها همه پاره هستند. آقایان نباید حرف بزرگ را در آن بالاها بزنند، بلكه باید به این پایین ها بیایند و به وضعیت باشگاه ها رسیدگی كنند.

افرادی كه مدال دارند و مربیان سازنده را مقصر می دانند، لباس گرمكن به تن كنند و در باشگاه ها آموزش دهند تا از كمبود فن ناراحت نشوند. آیا تا به حال این كار را كرده اند؟ زمانی كه مشكل كشتی ما در باشگاه ها حل شود، كار تیم ملی نیز آسان خواهد شد.

لطیفی نقش انستیتو كشتی را هم مهم دانسته و می گوید: قبول دارم كه مربیان باید دانش خود را بالا ببرند اما برای این كار، انستیتو باید روش هماهنگی را به باشگاه ها دیكته كند. سپردن نوجوانان به آموزش و پرورش نیز مقطعی خواهد بود و با آمدن مدیر دیگر بر سر كار، سریعاً این موضوع از بین می رود.

اگر به فكر نباشیم، وضعیت كشتی ما بدتر نیز خواهد شد. باید نوجوانان را آموزش داد و در راه درست قرار داد. راحت ترین فاكتور، بدنسازی است، اما شش ماه زمان می برد تا یك فن در بدن كشتی گیر جا بیفتد. به همین دلیل خیلی ها بدنسازی را پیش می گیرند كه اشتباه است.

این مربی تهرانی تصمیمات مسئولان «فیلا» در كم شدن فنون كشتی را مؤثر دانسته و چنین اظهار نظری دارد: چون كشتی پولساز نیست مسئولان فیلا هر كاری را می كنند تا تماشاگر جذب كنند، اما موفق به انجام این كار نشده اند. با این وجود در دو دقیقه نیز می توان فن اجر كرد، ولی باید برای اجرای آن سخت تلاش كرد و زحمت كشید.

●جدایی از فنون اصلی

مصطفی میرعمادیان، یكی دیگر از مربیان خوش فكر در كشتی مازندران است. او هم معتقد است كه كشتی ایران در سال های اخیر از لحاظ فنی رو به نزول بوده است.

وی می افزاید: زرنگی و امتیازگرفتن از حریف، بخشی از كشتی است، اما كشتی گیران ما از فنون اصلی جدا شده اند كه این، یك معضل است. در كشتی های حساس و برابر، آن فردی پیروز می شود كه فنی باشد و تنها قدرت بدنی داشتن، كشتی گیر را به مدارج بالا نمی رساند.

میرعمادیان از نقش باشگاه ها هم یاد كرده و می گوید: سابقه ندارد كه برنامه ای برای باشگاه ها و شهرستان های كشتی خیز وجود داشته باشد تا آنها از یك روش درست پیروی كنند. برای انجام این كار، انستیتو كشتی باید فعال شود و با استفاده از مربیان خوب و با دانش برای شهرستان ها برنامه ریزی كند. این مربی مازندرانی به آگاه كردن مربیان با علم روز دنیا اشاره كرد و گفت: از وقتی قوانین تغییر كرد، وضعیت كشتی ما روبه نزول رفت كه باید با برگزاری كلاس های مختلف، مربیان را با علم روز آشنا كنیم.

محمدرضا منصوریان