برنامه ریزی در ورزش

در حوزه شنا به دلیل نیاز به ابزار خاص لازم است آن را از سایر ورزش ها جدا دید و نسبت آن را با سایر رشته ها مثل فوتبال و والیبال و بسكتبال و بسیار متفاوت دانست و نسبت آن بسیار كمتر از سایر رشته هاست

در حوزه شنا به دلیل نیاز به ابزار خاص لازم است آن را از سایر ورزش ها جدا دید و نسبت آن را با سایر رشته ها مثل فوتبال و والیبال و بسكتبال و... بسیار متفاوت دانست و نسبت آن بسیار كمتر از سایر رشته هاست. اما با همین تعداد استخرهای منطقه ای و محلی، شاید ناجیان غریق و مربی ها بتوانند باعث شكوفایی استعداد شوند. متاسفانه این بخش اكنون بسیار بی تفاوت عمل می كند و بیشتر حقوق بگیرند! باید بپذیریم امروزه ورزش محلات از دست رفته و ورزش خانواده جای آن را گرفته است. حال اگر خانواده به این موضوع توجه كرد زمینه ها قابل پیشرفت است در غیر این صورت خیر. متاسفانه گرایش خانواده به ورزش نسبت به سایر رشته ها مثل زبان و هنر و غیره بسیار كم است! باید طوری برنامه ریزی كرد كه خانواده ها را تشویق كرد و شرایطی را فراهم كرد كه ورزش رایگان را به خانواده ها مرتبط ساخت.

مثالی می زنم؛ سال ۱۳۶۹ من به همراه تیم واترپلو به مركز رومانی، بخارست، رفتم. باید بگویم كه من خسته شدم از بس استادیوم ورزشی و زمین ورزشی دیدم. اینها را باید در كشور ایجاد كرد. تا زمانی كه استادیوم ها درگیر تامین بودجه برای تعمیرات و یا نگهداری هستند، ورزش همین خواهد بود كه هست. ورزش نیاز به طرح انقلابی دارد. سازمان تربیت بدنی باید كار ستادی كند. شاید باید امكانات ورزشی امروز را به باشگاه های فرهنگی - ورزشی داد تا هم هزینه ها را تامین كنند و هم رونق ورزش را در این اماكن ایجاد كنند و هم مربیان را گردهم آورند و در نتیجه شرایط ارتقای ورزش در كشور فراهم شود.این نوع كارها در همه كشورها وجود دارد و باشگاه داری خود یك صنعت فعال هم از حیث رونق ورزش عمومی و هم قهرمانی و هم اقتصادی محسوب می شود.

البته این نوع كار نیاز به بسترسازی دارد و باید به شكل ستادی شرایط آن را فراهم كرد. به جای بحث و انرژی بر سر بركناری فلان رئیس فدراسیون و یا دبیر و... به موضوع باشگاه ها بپردازد و امكانات را برای آنها فراهم كند تا اثرات آن برای همه جامعه ورزش دیده شود.

در دنیای امروز، ورزش به دو شكل دولتی و خصوصی وجود دارد؛ در حوزه دولتی تشكیلاتی و ستادی عمل می كنند و در حوزه خصوصی اجرایی عمل می شود. باید بخش خصوصی را در ورزش وارد كرد. با واگذاری اماكن و تشكیلات ورزش به بخش خصوصی خود به خود ورزش محلات و ناحیه ای هم رونق خواهد گرفت. البته باید اضافه كنم ساخت اماكنی مثل ۵۰۰ زمین چمن در ۵۰۰ محله تهران به طور حتم هر قدر هم كوچك باشد، اما اثر خود را می گذارد. ولی فقط ایجاد اماكن ورزشی، دلیلی برای ورزش كردن افراد در محله ها نمی شود.

من می توانم زمینی را در امیرآباد به شما نشان دهم كه حصاربندی هم شده است و زمین بزرگی هم هست و میز پینگ پنگ و امكانات والیبال و بسكتبال دارد، اما متاسفانه كسی از آن استفاده نمی كند. در حقیقت ورزش محلات نیازمند افراد دلسوز و علاقه مندی است كه استعدادیابی كند و بچه ها را جمع جور و فعال كند. این برنامه ها باید سازماندهی شود تا نتایج بسیار بیشتری در پی داشته باشد.

مصاحبه بابهرام توكلی ای