«باجو» ستاره ای درخشان در آسمان فوتبال

روبرتوباجو، اسطوره ای است كه هرگز فراموش نخواهد شد. این بازیكن استثنایی فوتبال ایتالیا یكی از اعجوبه های لاجوردی پوشان درجهان فوتبال به حساب می آمد كه همیشه باعث افتخار برای فوتبال جهان بود و هواداران زیادی داشت.

این چهره درخشان فوتبال در بسیاری از تیم های بزرگ ایتالیا سابقه حضور دارد و به نوعی از پرافتخارترین های سری A به حساب می آید. این افسانه فوتبال در ۱۸ فوریه سال ۱۹۶۷ در «كالدوگنو» یك شهر كوچك در شمال ویچنزا متولد شد.

روبرتو بعد از ۵ فرزند خانواده؛ جیانا، والتر، كارلا، جیورجیو و آنه ماریا، ششمین بچه ای بود كه در این خانواده به دنیا آمد؛ كسی كه از همان كودكی عاشق فوتبال بود؛ كسی كه همیشه به فوتبال فكر می كرد و زندگی بدون فوتبال را نمی خواست. «روبی» ۹ ساله بود كه كارش را آغاز كرد و تصمیم بزرگی در زندگی خود گرفت.

در پایان یك بازی، «آنتونیو مورا» او را دید و برای ملحق شدن به تیم ویچنزا در سری c از روبرتو دعوت كرد تا امیدهای باجو برای رسیدن به اهداف بزرگش بیشتر شود. بازی های خوب باجو در ویچنزا بسیاری از مسؤولان این تیم را تحت تأثیر قرار داد.

او با درخشش در این تیم به تیم ملی زیر ۱۶ سال ایتالیا دعوت شد تا در رده ملی هم خودش را مطرح كند؛ بازیكنی كه فقط به موفقیت فكر می كرد. بازی های خوب باجو در فصل ۱۹۸۵-۱۹۸۴ در سری c باعث شد ویچنزا به سری B صعود كند. روبرتو در آن فصل در ۲۹ بازی ۱۲ گل به ثمر رساند تا نشان دهد گلزنی قهار است.

صعود آنها به سری B باعث اتصال باجو به سری A همراه با تیمی همچون فیورنتینا شد؛ بدین ترتیب او به آرزوهای دوران كودكی اش نزدیك گردید. او اولین فصل حضورش در فیورنتینا را به آرامی سپری كرد اما در ۲۱ سپتامبر ۱۹۸۶ اتفاقی تلخ برای باجو رخ داد؛ او در بازی مقابل سامپدوریا از ناحیه زانو مصدوم شد تا بازی ها را از دست بدهد. بعد از به دست آوردن شانسی بزرگ برای نشان دادن استعدادهایش او مصدوم شد تا نتواند بازی كند.

باجو اولین گل خود را در سری A در ۱۰ می سال ۱۹۸۷ مقابل ناپولی به ثمر رساند تا با روحیه ای بهتر به كار خود ادامه دهد.همه چیز خوب پیش می رفت تا روبرتودر فصل بعدی ۹ گل به ثمر برساند. او در نوامبر ۱۹۸۸ به تیم ملی ایتالیا دعوت شد تا در رم مقابل هلند به میدان برود. این در حالی بود كه به زودی ازدواج می كرد.

باجو قرار بود یك یا ۲ هفته بعد از پایان فصل، جشن عروسی خود با آندرینا را برگزار كند اما این پایان كار باجو نبود؛ او در دنباله فصل ۱۷ گل در ۳۲ مسابقه به ثمر رساند. فیورنتینا با بدشانسی محض نتوانست در آن سال به بازی های جام یوفا راه یابد تا باجو در حسرت بازی های اروپایی بماند اما مهمترین حادثه زندگی وی شكل گرفت؛ انتقال روبرتو به یوونتوس( باشگاه بزرگ ایتالیایی) در ازای ۵/۷ میلیون پوند كه مبلغی بی سابقه به حساب می آمد، باعث خشم هواداران فلورانس شد تا آنها به خاطر از دست دادن باجو راهپیمایی عظیمی در خیابان ها برگزار كنند. حضور وی در جام جهانی ۹۰ افتخاری دیگر برای او به حساب می آمد.

بعد از نتایج ضعیف ایتالیا در دیدارهای ابتدایی، سرمربی لاجوردی پوشان تصمیم گرفت از زوج اسكیلاچی- باجو استفاده كند. این ۲ مهاجم مقابل چكسلواكی در تركیب ثابت قرار گرفتند تا باجو بهترین گل را در این مسابقات به ثمر برساند. ایتالیا در نیمه نهایی به مصاف آرژانتین، یكی دیگر از تیم های مدعی جام رفت، اما در این بازی باجو از ابتدا در تركیب ایتالیا قرار نگرفت.

سرمربی لاجوردی پوشان خستگی روبرتو را یكی از دلایل نیمكت نشینی او اعلام كرد. این در حالی بود كه ایتالیا با شكست در ضربات پنالتی مقابل آرژانتین، در نهایت به مقام سوم رسید. باجو بعد از فراموشی خاطرات تلخ جام جهانی، شروع خوبی را با یوونتوس تجربه كرد؛ ۱۴ گل در ۳۳ مسابقه. باجو در آن سال با تولد اولین فرزندش در دومین روز دسامبر، فصل خاطره انگیزی راپشت سر گذاشت.

او در فصل بعدی نیز در۳۲ بازی ۱۸ گل برای یوونتوسی ها به ثمر رساند تا قدرت گلزنی خود را به همه نشان دهد. فصل ۱۹۹۳-۱۹۹۲ بهترین فصل حضور باجو در یوونتوس بود. او همراه یووه توانست در بازی های اروپایی شركت كند و در ۹ مسابقه ۶ گل به ثمر برساند تا برای اولین بار همراه با یوونتوس قهرمانی در جام باشگاه های اروپا را تجربه كند، افتخاری بزرگ برای بازیكن افسانه ای ایتالیا. باجو توانست به ركورد ۱۰۰ گل در سری A دست یابد تا در همان سال از سوی فیفا به عنوان برترین فوتبالیست جهان انتخاب شود و برنده توپ طلا باشد.

وی قبل از آغاز جام جهانی ۱۹۹۴ در ماه می با تولد دومین فرزندش جشن دیگری را گرفت تا روزهای خوبش در فوتبال جهان به یادماندنی تر از قبل شود. «ماتیا» فرزند دوم باجو زمانی به دنیا آمد كه پدرش بهترین بازیكن فوتبال جهان شناخته شده بود.

در جام جهانی ۱۹۹۴ گل های زیبای باجو و موهای دم اسبی اش حامیان زیادی را برایش به ارمغان آورد اما او در بازی نیمه نهایی آسیب جدی دید تا پزشكان به او اجازه بازی در فینال مقابل برزیل را ندهند. او این را قبول نكرد تا برای بار دیگر آسیب دیدگی اش را نادیده بگیرد و در آخرین دیدار جام جهانی حاضر شود اما این تلخترین حادثه زندگی فوتبال باجو بود؛ ضربه پنالتی او به بالای دروازه برزیل رفت تا باجو بدترین لحظات زندگی اش را تجربه كند.

همین كافی بود تا برزیل قهرمان جام جهانی ۱۹۹۴ شود. (باجو سال ها بعد در مورد آن ضربه پنالتی به خبرنگاران گفت:آن توپی كه من به بالای دروازه زدم دیگر هیچ وقت بازنگشت!) اما این پایان ناكامی های او نبود تا باجو در یوونتوس نیز با بی مهری های مسؤولان این باشگاه روبرو شود. ۸ گل در ۱۷ مسابقه مقامات یووه را به فكر رفتن به سوی «الساندرو دل پیه رو» جوان و آینده دار یوونتوس انداخت اما رابی تصمیم دیگری گرفت.

او مایل بود به یكی از تیم های اینتر یا میلان ملحق شود. سرانجام باجو در ۶ ژانویه به جمع میلانی ها ملحق شد و حالا به فكر تجربه ای جدید در كنار میلان بود اما این انتخاب بسیار بد بود؛ زیرا او در ذهن «فابیو كاپلو» سرمربی میلان، تنها یك بازیكن جانشین بود. رابی در ۲۸ بازی لیگ تنها ۷ گل به ثمر رساند و خیلی كمتر از گذشته بازی كرد تا بعد از جام جهانی روزهای سختی را پشت سر بگذارد. باجو در آغاز فصل بعدی كمی امیدوارتر از گذشته شد اما در همان هنگام با بازگشت ساچی به میلان تصمیم گرفت این تیم را ترك كند.

او برای اثبات توانایی هایش در ۱۸ جولای ۱۹۹۷ به تیم نه چندان مطرح بولونیا منتقل شود و به كمك همتیمی هایش كنت اندرسون سوئدی، ایگور كولیوانوو روسی و فونتولان ایتالیایی توانست بار دیگر به روزهای اوجش بازگردد. او در سال ۱۹۹۸ قصد داشت دوباره به سن سیرو بازگردد اما این بار به تیم رقیب اینتر ملحق شد.

بازیكنان بزرگی همچون رونالدو، باجو، ونتولا و زامورانو نتوانستند اینتر را به جایگاهی بالاتر از هشتمی برسانند. در شروع فصل ۲۰۰۰-۱۹۹۹ با پیوستن كریستین ویه ری به اینتر، باجو امیدوار شد تا زوج خوبی را در كنار این بازیكن پدیده تشكیل دهد. سرانجام باجو بعد از گذراندن دوران نه چندان درخشان همراه با اینتر به تیم بره شا پیوست تا سال های پایانی فوتبالش را در آنجا سپری كند؛ جایی كه نزدیك به خانه اش ویچنزا بود.

بازی های درخشان باجو همراه با این تیم ركوردی جدید را برای بره شا به وجود آورد؛ حضور در سری A برای ۲ فصل متوالی. او در ۱۴ مارس ۲۰۰۴ دویستمین گل خود را در سری A مقابل پارما به ثمر رساند تا ركورد جدیدی را به دست آورد. (ركوردی كه در این فصل توسط الكس شكسته شد.) باجو در فصل ۲۰۰۴-۲۰۰۳ به عنوان بزرگترین بازیكن ایتالیایی لقب گرفت تا هیچ گاه نامش از ذهن هوادارانش نرود. باجو در ۱۶ می ۲۰۰۴ آخرین مسابقه خود را مقابل میلان بازی كرد. او مقابل دیده هزاران هوادار، بازیكن و مربی از دنیای فوتبال خداحافظی كرد اما باجو افسانه ای همیشه در قلب هواداران فوتبال زندگی خواهد كرد.