فوتبال و تلویزیون

باشگاه های فوتبال با پشتوانه طرفداران بی شمار خود می توانند منبع خوبی برای کسب درآمد تبلیغاتی شبکه های مختلف تلویزیونی باشند شبکه های تلویزیونی با توجه به حضور بینندگان پرشمار بازی های باشگاه ها می توانند از فروش تبلیغات قبل و بعد بازی درآمد زیادی کسب کنند

باشگاه های فوتبال در ایران دارای ثبات نیستند. دو تیم پرطرفدار پایتخت همواره در تنش های مالی هستند و همانند دیگر تیم ها چشم به کمک های دولتی دارند و اندک تیم های با پشتوانه بخش خصوصی نیز به سختی از پس هزینه ها بر می آیند و برخی تیم ها با مدیریت بخش خصوصی مانند شیرین فراز کرمانشاه حتی تا مرز انحلال هم پیش رفته اند. این در حالیست که باشگاه های فوتبال در دنیا از زمره بنگاه های سودده هستند. اگر نگاهی به درآمد این باشگاه ها بیندازید متوجه خواهید شد که منبع اصلی درآمد این باشگاه ها دریافت حق پخش تلویزیونی و فروش اجناس با آرم باشگاه بوده است.

متاسفانه به دلیل عدم رعایت حق بازرگانی نام باشگاه ها در ایران، امکان کسب درآمد از این راه وجود ندارد. مهمترین منبع درآمد باشگاه ها در دنیا از دریافت حق پخش تلویزیونی تامین می شود و باشگاه ها از رقابت بین شبکه های مختلف تلویزیونی منتفع شده و دارای حق انتخابی می شوند که منتج به درآمدی می شوند که باشگاهداری را سودمند می کند اما در ایران به سبب انحصاری بودن شبکه های تلویزیونی باشگاه ها از این درآمد محروم هستند. یکی از وظایف دولت به رسمیت شناختن این حق است و برای از بین بردن این بی عدالتی باید مداخله نموده و تلویزیون را قانونا مجبور کند که درآمد حاصل از پخش آگهی های قبل و بعد از یک بازی را به آن باشگاه اختصاص دهد.

باشگاه های فوتبال با پشتوانه طرفداران بی شمار خود می توانند منبع خوبی برای کسب درآمد تبلیغاتی شبکه های مختلف تلویزیونی باشند. شبکه های تلویزیونی با توجه به حضور بینندگان پرشمار بازی های باشگاه ها می توانند از فروش تبلیغات قبل و بعد بازی درآمد زیادی کسب کنند. دادن حق قانونی به باشگاه ها برای داشتن اعطای مجوز پخش تلویزیونی بازی های آنها باعث شده است که از شبکه های تلویزیونی بابت پخش بازی هایشان پول هنگفتی طلب کنند که سهم عمده درآمدهای آنها را تشکیل می دهد. وجود کانال های تلویزیونی متعدد باعث رقابت بین آنها برای به دست آوردن حق پخش بازی ها می گردد. مسلما تیم های پرطرفدار از حق پخش بالاتری نیز برخوردار می شوند چراکه می توانند بینندگان بیشتری را پای تلویزیون بکشانند که باعث بالارفتن قیمت درخواستی شبکه های تلویزیونی از شرکت های تجاری برای پخش آگهی های آنها می شود.

از طرف دیگر باشگاه ها با علم به اینکه بهتر بازی کردن تیمشان باعث افزایش بینندگان آن و در نتیجه باعث بالا رفتن درآمدهایشان می گردد انگیزه خواهند داشت که برای بهتر شدن وضعیت تیمشان سرمایه گذاری لازم را انجام دهند. اما متاسفانه بعلت انحصاری بودن شبکه تلویزیونی در ایران و به رسمیت نشناختن حق قانونی باشگاه ها برای اجازه پخش بازیها باعث شده است که باشگاه داری در ایران از حق پخش بازی ها فاقد درآمد باشد و بجای اتکا به درآمد قانونی و با ثبات حق پخش تلویزیونی چشمشان به دریافت کمک های نامطمئن دولتی باشد. در این شرایط با توجه به نامعلوم بودن کمک های اعطایی دولتی در آینده، امکان برنامه ریزی و بلندمدت نگری در سرمایه گذاری در باشگاه ها از بین می رود.

راه برون رفت این مشکل و کمک به رشد و توسعه باشگاه داری در ایران در به رسمیت شناختن حق آنها برای پخش تلویزیونی آنهاست. امکان تاسیس شبکه های تلویزیونی خصوصی صرفا ورزشی می تواند بعنوان راهکاری درازمدت برای کمک به صنعت باشگاهداری باشد.

در کوتاه مدت نیز با توجه به حضور انحصاری صداوسیما، دخالت دولت لازم است تا از راه قانونمند کردن تعلق درآمدهای تبلیغاتی به هنگام انجام بازی ها به باشگاه ها، بخش خصوصی با پشتوانه درآمدی پایدار به ادامه حیات خود مطمئن شده و باشگاه های فوتبال از لحاظ کمی و کیفی توسعه یابند. اما در پایان باید توجه داشت که اکثر تیم ها از دولت پول می گیرند همان طور که تلویزیون پول می گیرد. یعنی هر دو دولتی هستند.

بنابراین صداوسیما که یک سازمان متعلق به بیت المال است، دلیلی ندارد به تیمی که از بیت المال پول و امکانات می گیرد، حق پخش بدهد.

نویسنده : عباس محتشمی