اول, ایران

پیروزی انقلا ب اسلا می ایران واقعیت جدیدی را در معرض قضاوت جهانیان قرار داد و ثابت کرد که جلب حمایت مردمی و به صحنه کشاندن مردم, یکی از مهم ترین عوامل اقتدار در دنیای کنونی است البته پس از آن نیز حوادثی به وقوع پیوست که نشان داد راه تجلی این اقتدار, وجود حکومت هماهنگ با مردم برای پیاده کردن ایده های مردمی است

پیروزی انقلا‌ب اسلا‌می ایران واقعیت جدیدی را در معرض قضاوت جهانیان قرار داد و ثابت کرد که جلب حمایت مردمی و به صحنه کشاندن مردم، یکی از مهم‌ترین عوامل اقتدار در دنیای کنونی است. البته پس از آن نیز حوادثی به وقوع پیوست که نشان داد راه تجلی این اقتدار، وجود حکومت هماهنگ با مردم برای پیاده کردن ایده‌های مردمی است.

برهمین اساس، رهبر فقید انقلا‌ب موضوع رفراندوم برای تعیین نظام حکومتی ایران را مطرح و علیرغم مخالفت بعضی از نیروهای انقلا‌بی، آن راکمتر از دو ماه پس از پیروزی انقلا‌ب اسلا‌می، اجرا نمود. سرنگونی یک رژیم ثروتمند و قدرتمند - به لحاظ نظامی - توسط ملت ایران و انتقال مبانی قدرت آن نظام به مردم، رهبران فکری انقلا‌ب اسلا‌می را بر آن داشت تا همین تجربه را برای موضوع فلسطین نیز توصیه کنند ولذا درنخستین ماه رمضان پس از پیروزی انقلا‌ب اسلا‌می، نامگذاری آخرین جمعه از این ماه به نام <روز قدس> و برگزاری راهپیمایی سراسری در حمایت از آرمان فلسطین پیشنهاد شد. این پیشنهاد با سرعتی مطلوب مورد پذیرش گروههایی از مردم در کشورهای اسلا‌می قرار گرفت و حتی مسلمانان ساکن در برخی کشورهای اروپایی برای همراهی با این ایده، در آخرین یکشنبه‌ ماه رمضان راهپیمایی‌هایی برگزار کرده و می‌کنند.

در نقطه مقابل، حامیان اسرائیل نیز بیکار نماندند. آنها ابتدا تلا‌ش کردند تا حتی‌الا‌مکان از انعکاس اخبار مربوط به روز قدس و جلب همراهی سایر ملت‌ها با آن جلوگیری کنند. اما به هر حال در عصر کنونی، محدودسازی اخبار و اطلا‌عاتتا حدود زیادی کارآیی خود را از دست داده و علیرغم تلا‌ش حامیان اسرائیل، گروههایی از حامیان فلسطین در سراسر جهان، هماهنگی خود را با ایده روز قدس به نمایش گذاردند. این هماهنگی، مخالفان این ایده را به فکر تدابیر جدید انداخت که تجلی مهم‌ترین این تدابیر ، به صورت ایجاد تردید نسبت به انگیزه‌های ایران در حمایت از فلسطین آشکار گردید. البته ایجاد تردید توسط قدرت‌های غربی، به ویژه قدرت‌هایی که تشت رسوایی آنها در حمایت بی چون و چرا از اسرائیل، قبلا‌ً از بام افتاده بود، چندان موثر به نظر نمی‌رسید ولذا تلا‌ش گسترده‌ای توسط غربی‌ها آغاز شد تا هر اقدام ایران در این زمینه را تلا‌ش برای افزایش نفوذ خود در منطقه و استفاده ابزاری از تحولات منطقه‌ای - به ویژه در فلسطین - برای پیشبرد ایده‌های انقلا‌ب شیعی ایران معرفی کنند. آنها از یکسو در میان ملت‌های منطقه ادعاهایی در خصوص حمایت غیر متعارف دولت ایران از شیعیان در برابر سایر فرقه‌های اسلا‌می مطرح و از سوی دیگر سعی کردند تا ایران را خطری برای برخی از حاکمان منطقه معرفی نمایند. همزمان با این تلا‌ش‌های دوگانه برای عدم همراهی سایر ملت‌ها با ایده روز قدس و نیز زیر سوال بردن انگیزه‌های ایران در حمایت از فلسطین، برنامه‌ریزیهایی انجام شد که هدف از آن تضعیف مبانی قدرت سیاسی و اقتصادی ایران بود. مخالفان ایران با این سه اقدام می‌خواستند جایگاه ایران در تحولا‌ت جهانی و منطقه‌ای را به ضعیف‌ترین وضع ممکن برسانند.

البته نباید تصور شود که بسیاری از سران عرب یا مقام‌های نسبتاً متعادل‌تر اروپایی، انگیزه اولیه برای مخالفت با ایران نداشته‌اند امابه فعلیت رسیدن مخالفت‌های بالقوه، نیاز به بعضی محرک‌‌های اضافی و نیز توجیه افکار عمومی در کشورهای عربی و اروپایی داشت که به نظر می رسد بعضی اقدامات و اظهارنظرها در دو سه سال اخیر، تا حدود زیادی رسیدن به سه هدف بیان شده را برای دشمنان ایران و حامیان اسرائیل، سهل‌الوصول کرده است. تکرار برخی مواضع در مورد عراق به خصوص موضوعاتی که حتی نزدیک‌ترین سیاستمداران عراقی به ایران نیز با آن مخالف هستند، پافشاری بر تکذیب هولوکاست علیرغم آنکه حتی گروههای فلسطینی مورد علا‌قه ایران نیز تاکنون به خاطر عدم تحریک کشورهای اروپایی حاضر به طرح آن نشده‌اند، خائن خواندن همه سران کشورهای اسلا‌می که به نحوی درگیر با پروژه صلح خاورمیانه هستند، اعلا‌م آمادگی برای پرکردن خلا‌ء خروج نیروهای امریکایی از عراق توسط ایران، پیشنهاد انتقال اسرائیل به منطقه اروپا و واگذاری بخشی از خاک اروپا برای اسکان ساکنان سرزمین‌های اشغالی و برخی موارد دیگر، نمونه‌هایی است که طرح آنها توسط محققان غیرحکومتی می‌توانست نتایج متفاوتی نسبت به آنچه اکنون با آن مواجه هستیم ایجادکند. اما پافشاری مسئولا‌ن عالیرتبه سیاسی ایران بر هر یک از موارد فوق، نه تنها کمکی به اثبات حقانیت مواضع ایران در میان ملت‌ها و دولت‌ها نکرده است، بلکه کار را به جایی رسانده تا از یکسو شاهد هماهنگی برخی مسئولا‌ن بلندپایه عرب باتندروترین غربی‌ها در برابر برنامه‌ هسته‌ای ایران هستیم و از سوی دیگر برخی سران مرعوب یا وابسته عرب، به بهانه جلوگیری از نفوذ دولت شیعی ایران در میان اعراب، حتی در برابر محاصره غیرانسانی ۵/۱ میلیون ساکن غزه سکوت می‌کنند. این وضعیت کار را به جایی رسانده که حتی کشورهایی همچون سوریه نیز از احتمال شرکت در مذاکرات صلح امریکا- و در واقع به رسمیت شناختن موجودیت نامشروع اسرائیل - سخن می‌گویند. در طرف دیگر ماجرا نیز، همین موضوعات موجب اعمال فشارهای فراوان بر ایران- به ویژه در موضوع پرونده هسته‌ای- شده است که نهایتاً علا‌وه بر تحمیل برخی مشکلا‌ت به دولت و ملت ایران، در آینده باعث سرگرمی بیشتر ایران به مشکلا‌ت داخلی و کاهش اجتناب‌ناپذیر حمایت‌های معنوی ایران از آرمان فلسطین خواهد شد.

نظام جمهوری اسلا‌می ایران، یکبار چنین وضعیتی را تجربه کرده است. سرگرمی بیش از حد برخی سیاستمداران ایرانی به موضوع لبنان و فلسطین در اوج جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، با هشدار به موقع و شدیداللحن رهبر فقید انقلا‌ب خنثی شد. ایشان با طرح شعار <راه قدس از کربلا‌ می‌گذرد> در واقع به مسئولا‌ن هشدار دادند <تا زمانی که تکلیف ایران در جنگ با عراق مشخص نشده است، سرگرمی به هر موضوع دیگر <دسترسی ایران به همه اهداف داخلی و خارجی خود را با مشکل مواجه خواهد کرد> امروز با جرا‡ت می‌توان گفت فشارهای ضدایرانی در میان دولت‌ها و ملت‌ها، دهها برابر بیشتر از زمانی است که امام <ره> شعار <راه قدس از کربلا‌ می‌گذرد> را مطرح کرد. پس مسئولا‌ن موظفند قبل از هر چیز به کاهش دشمنی‌ها علیه ایران بیندیشند و آنگاه در مورد آنچه وظایف بین‌المللی خود می‌دانند برنامه‌ریزی نمایند.