گفتمان برتر

انقلاب اسلامی ایران با ایدئولوژی اسلامی بر گفتمان های حاکم بر عصر خود غلبه یافت و گفتمان های مارکسیسم و امپریالیسم را که در شرق و غرب دنیا جولان می داد به چالش کشاند

انقلاب اسلامی ایران با ایدئولوژی اسلامی بر گفتمان های حاکم بر عصر خود غلبه یافت و گفتمان های مارکسیسم و امپریالیسم را- که در شرق و غرب دنیا جولان می داد- به چالش کشاند. این اتفاق بزرگ که نامعادله سلطه گران را به هم ریخته و ادامه زیادی خواهی و افزون طلبی آنان را با مانع جدی روبرو کرده بود به طور طبیعی و قابل انتظاری تقابل آنان با «گفتمان دین مدار» را درپی داشت. این مقابله ابتدا با اهرم های نظامی و اقتصادی آغاز شد و نظام سلطه بین المللی بعد از ناکامی در مقابله نظامی به پروژه مسخ «گفتمان دین مدار» و آنچه امروزه به جنگ نرم معروف است روی آورد. در آوردگاه جدید، جنگ دو گفتمان بالا گرفت، گفتمانی براساس مادیت، جاهلیت و غارت در برابر گفتمانی بر پایه معنویت، عقلانیت و عدالت.

گفتمان انقلاب اسلامی با تأکید بر حضور دین در اجتماع و سیاست، پارادایم موقتی بشر یعنی توجه به «سکولاریزم» و بازنشستگی دین در عصر حاضر را به محاق برد و پس از گذشت سه دهه از عمر انقلاب اسلامی با اندک تأملی رویکرد ملت های مسلمان به این گفتمان و دوری پرشتاب آنها از نسخه های غربی را به وضوح می توان دید و در همان حال، ناتوانی همراه با آشفتگی آمریکا و متحدانش از میدان داری گفتمان دین مدارانه قابل انکار نیست. دشمن اما، هیچگاه از تلاش خصمانه دست برنداشت و هر روز ترفند تازه ای از آستین بیرون آورده و ساز بدصدای جدیدی ساز کرد.

در سوی دیگر این میدان، جمهوری اسلامی ایران در میانه این امواج طوفانی و تحرکات شیطانی بر گفتمان انقلابی خود پای فشرد و ایستاد و نه تنها به حیاتش ادامه داد، بلکه دستاوردهای قابل توجهی- حتی به اعتراف دشمنان- در حوزه های مختلف علمی، صنعتی، سیاسی و دفاعی کسب کرد.

مقارن با تلاش های دشمنان تابلودار نظام طی ۳۰ سال گذشته همواره کسانی در داخل موذیانه در مسیر خواسته های آنها گام برداشتند و یا دست کم در برابر خواسته های قدرت های غربی سستی به خرج داده و پای پس کشیدند و تازه با ژست روشنفکری- انگار فقط اینها می فهمند- بر طبل گفتمان و نظریات غربی کوبیدند آنچنان که برخی از این دنباله های داخلی کاسه داغ تر از آش شدند و بر پویایی و مانایی گفتمان های غربی حکم راندند! یک روز طوق سوسیال دمکرات را بر گردن آویختند و به آن مباهات می کردند و روز دیگر از لیبرال دمکراسی به عنوان نسخه نجات بخش نام می بردند! و اما شگفتی و تعجب آن که در عین حال داعیه دار آرمان های انقلاب و خط امام(ره) نیز بودند و برخی از آنها هنوز هم هستند! آیا براستی گفتمان هویت بخش انقلاب و امام(ره) با گفتمان های عاریتی غربی قابل جمع است؟ آیا مسیر حرکت کشور را در راستای گفتمان های به دور از معنویت و عقلانیت، هدایت کردن و رجز پیشرفت و توسعه خواندن با مبانی امام راحل و انقلاب سر سازگاری دارد؟

گذر از گردنه های سخت و پر پیچ وخم در این سه دهه براساس کدام گفتمان و بینش و منش حاصل شده است؟

گفتمان پویای انقلابی یا گفتمان ایستا و منفعلانه خودباختگی و غربزدگی؟ امروز قدرت های غربی و استثماری در مواجهه با دو رویکرد اومانیستی و خدامحوری راه اول را برگزیده اند و جهت گیری و برنامه ریزی هایشان را نیز بر این پایه بنا نهاده اند؛ اما تفکر انقلاب اسلامی با احیاء گفتمان دینی مسیر تازه و فصل جدیدی را بر روی بشریت گشوده است و پس از سه دهه ایستادگی، می رود تا دهه چهارم را دهه پیشرفت و عدالت رقم بزند تا طعم حیات شرافتمندانه توأم با شأن و منزلت را بر کام ها ساری و جاری سازد.

حال با طلیعه دهه چهارم انقلاب به نام پیشرفت و عدالت ذکر نکاتی خالی از فایده نیست.

۱) در مسیر پیشرفت و عدالت همچنان که رهبر بصیر انقلاب تأکید دارند، اولاً سند چشم انداز نقشه راه پیشرفت است و لذا جهت گیری تمام برنامه ریزی ها و تلاش ها می بایست در راستای حرکت به سوی آن باشد تا در سال ۱۴۰۴ ایران بر فراز قله های پیشرفت مشاهده شود. ثانیاً پیشرفت باید به موازات عدالت باشد، چرا که هریک مکمل دیگری است و در صورتی که صرفاً بر تک گزینه پیشرفت و یا عدالت پافشاری شود آن وقت است که هر دو به نحوی قربانی می شوند. مقام معظم رهبری در فروردین امسال در حرم رضوی علیه السلام در همین باره می فرمایند: «عدالت بدون پیشرفت منجر به برابری در فقر خواهد شد و پیشرفت بدون عدالت هم هرگز مطلوب نخواهد بود زیرا در کنار رفاه و پیشرفت جامعه باید فواصل طبقاتی کم شود و همه کسانی که استعداد تحرک، کار و تولید دارند از فرصت های برابر برخوردار شوند». حضرت آقا در شروع به کار مجلس هشتم نیز طی پیامی بر مسیر عدالت و پیشرفت تأکید می کنند و بالاخره در دیدار با رئیس جمهور و هیئت دولت بار دیگر بر این هشدار اصرار ورزیدند که دهه چهارم انقلاب باید حرکت در مسیر پیشرفت و عدالت باشد.

از سویی دیگر عدالت هم بنا بر فرموده «آقا» با دو رکن معنویت و عقلانیت متحقق خواهد شد.

۲) اما این پیشرفت و عدالت باید به موجب کدام اندیشه و گفتمان طراحی شود؟ آیا نظامی که براساس مبانی دینی عینیت یافته است و خود دین در تمامی عرصه ها دارای عقیده و برنامه است، باید از نظریات و گفتمان های غیردینی تغذیه کند؟ به یقین خواست آحاد مردمی که انقلاب را به ثمر نشاندند و امروز الگوی انقلاب اسلامی را به فراتر از مرزهای کشورشان صادر کرده اند تمکین در برابر گفتمان های غیربومی و غیردینی نیست. و پرسش این است که آیا گفتمان ها و نظریات غربی در اداره امور موفق بوده اند؟ و این که امروزه بحران هویت، فروپاشیدگی نظام خانواده و حتی بحران های اقتصادی و مالی ناشی از چیست؟ آیا راه پیشرفت و عدالت جز بر پایه گفتمان انقلاب و امام(ره) میسر خواهد بود؟

قطعاً و یقیناً مولد پیشرفت و عدالت گفتمانی است که منجر به خودباختگی و خودبیگانگی نشود؛ گفتمانی که حاکمیت ظالمانه زر و زور و تزویر را می شکافد و عدالت خواهی و حقانیت آن گروندگان فراوانی از میان ملت های به گرو گرفته از سوی قدرت های استکباری دارد.

۳) از جلوه های برجسته «گفتمان انقلاب و امام(ره) خودباوری و ایستادگی در برابر زورگویان و زیاده خواهان و روحیه تهاجمی- و نه منفعلانه- در برابر آنهاست و امروز ایران اسلامی با معیار قرار دادن این گفتمان در سطح سیاست خارجی در رویارویی با نظام سلطه به موفقیت های کم نظیری- اگر نگوییم بی نظیر- نائل شده است و سبب اصلی و علت غایی پیشرفت ها و دستاوردهای کسب شده نیز در همین امر نهفته است. به طوری که این موج مبارزه با زور و ظلم در بسیاری از نقاط عالم فراگیر شده است و قدرت های جاه طلب را در عملی کردن خواسته هایشان به استیصال کشانده است تا آنجا که امروزه نهضت بیداری اسلامی خرده گفتمان های مادی گرایانه را به حاشیه رانده و قدرت های استکباری را در چالش با این الگوی برتر و پیام پرمخاطب اگر نگوئیم به بن بست رسانده، دستکم می توان گفت که با دشواری های فراوان روبرو کرده است. خدا بر درجات امام راحل عظیم الشأن بیفزاید که می فرمود؛ «این قرن، قرن غلبه مستضعفین بر مستکبرین است» و نشانه های آن به وضوح قابل دیدن است.

حسام الدین برومند