ضعف های استقلال و پرسپولیس این گونه بود

دربی حساس تهران با تمام حرف و حدیث ها و حواشی جذاب آن به پایان رسید برای آشنایی هرچه بیشتر مخاطبان با شیوه بازی ۲ تیم و تفکرات مربیان آنها به آنالیز بازی و تحلیل فنی این دیدار پرداخته ایم که در پی می آید

دربی حساس تهران با تمام حرف و حدیث ها و حواشی جذاب آن به پایان رسید. برای آشنایی هرچه بیشتر مخاطبان با شیوه بازی ۲ تیم و تفکرات مربیان آنها به آنالیز بازی و تحلیل فنی این دیدار پرداخته ایم که در پی می آید.

● پرسپولیس

تیم پرسپولیس با سیستم همیشگی ۱-۳-۲-۴ بازی کرد که ضعف دفاع در آن بسیار فاحش بود. افشین قطبی که سابقه همکاری با مربی های بزرگ را دارد باید این را بهتر از هر کسی بداند که در لیگ برتر فوتبال ما و با توجه به پتانسیل بالای تیمش نیازی به استفاده از ۲ هافبک دفاعی همزمان ندارد، اگر او از نیروهای موجود در تیمش به درستی استفاده کند به سیستم ۲-۴-۴ شیک و مدرنی برمی گردد که اکثر تیم های بزرگ از آن استفاده می کنند. کمااینکه اگر قطبی شجاع تر بود و با ۲ مهاجم بازی می کرد هم استرس کمتری را تحمل می کرد و هم اینکه زودتر احتمال به گل رسیدن داشت و شاید هم برنده دربی می بود.

پترویچ بی دلیل بیرون نشست و قربانی سیستم ۱-۳-۲-۴ شد در صورتی که اگر ۲-۴-۴ بازی می کردند پترویچ با توجه به توانایی بازی در تمامی زنجیره وسط جز هافبک دفاعی، قدرت مدیریت خط میانی را داشت. پرسپولیس با آوردن باقری به عنوان هافبک نفوذی می تواند از پترویچ به عنوان مدیر و نظم دهنده استفاده کند تا از توانایی های هر دو به بهترین وجه استفاده کند. در فاز دفاعی، پرسپولیس از شروع لیگ تا به حال با مشکل مواجه بوده است، یکی از دلایل این ضعف دفاعی پرسپولیس، ناهماهنگی آتسو، حیدری و شیری است که هر ۳ تازه به تیم اضافه شده اند و تجربه بازی در کنار هم را نداشته اند، نتیجه این ناهماهنگی فشار مضاعفی است که به سپهر حیدری و مهدی واعظی وارد می آید. این در صورتی است که سپهر حیدری این روزها پخته تر از همیشه بازی می کند و اگر مکمل خوبی در کنار داشته باشد می تواند مشکل پرسپولیس را در این ناحیه مرتفع کند.

قطبی که به گفته خودش آنالیزور نبوده و همکار مربیانی فوتبال فهم و بازیخوان بوده، باید بسیار زودتر از اینها می فهمید که خط دفاع اش مشکل دارد، در کناره ها ناهماهنگ هستند و در مقابل پاس های تودر ضعف دارند. مازیار زارع و پژمان نوری به دلیل تداخل در وظایف، «در»ها را خوب پوشش نمی دهند، به همین دلیل تیم باهوش استقلال (البته فقط در نیمه اول و تا به ثمر رسیدن گل برهانی) چندین بار از این فضا استفاده کرد و به خوبی به قطبی نشان داد ضعف دفاعی تیمش کجاست. اما این بازی با تمام سروصداهایش تمام شد و قطبی باید آسیایی فکر کند، زیرا در آن بازی ها تیم هایی مانند کروفچی اگر ۵ موقعیت گل به دست بیاورند ۴ تای آن را به گل تبدیل می کنند و مثل برهانی موقعیت ها را از دست نمی دهند. اگر پرسپولیس همین ضعف را همراه داشته باشد و در پی برطرف کردن آن نباشد، به احتمال فراوان خاطره بازی سایپا- کروفچی تکرار خواهد شد. در کل تیم پرسپولیس در نیمه اول یک بازی پایاپای با استقلال انجام داد اما در نیمه دوم به دلیل گل زودهنگامی که دریافت کرد بی محابا حمله کرد. بازی استقلال در نیمه دوم و نوع حملات پرسپولیس این تصور را در ذهن بیننده تداعی می کرد که پرسپولیس بسیار بهتر از استقلال است، در صورتی که اگر پرسپولیس منطق را چاشنی بازی اش می کرد ۳ امتیاز دور از دسترس آنها نبود.

● استقلال

با آرایش ۲-۵-۳ همیشگی به زمین آمدند اما تفاوت آنها با بازی های قبل در این بود که ۲ دفاع کناری آنها به حمله اضافه نمی شدند، در بازی های قبلی منتظری و قربانی مدام در فاز حمله حضور داشتند. تفاوت دیگر اینکه در ۴۵ دقیقه اول کاملاً با ۲ مهاجم بازی کردند. دلیل این امر این بود که در نیمه اول قصد پرس کردن دفاع پرسپولیس را داشته و کمابیش از این کار نتیجه هم گرفته بودند. در مورد تغییر در خط دفاع استقلال نیز باید دید در تفکرات قلعه نویی چه می گذشته است که تیمی که در ۲ بازی گذشته برنده بوده است چرا دچار تغییرات می شود؟ البته مشخص بود که استقلال برای دفاع در مقابل بازیکنان پرسپولیس به دفاع سرزن تری نیاز دارد.

استقلال در نیمه اول مثل پرسپولیس برای برد آمده بود برای همین هم یک ۴۵ دقیقه بسیار زیبا را شاهد بودیم. دیگر ایراد بزرگ استقلال در نیمه اول در فاز حمله این بود که با یک بال حمله می کرد و سمت چپ این تیم قفل شده بود. تعویض بیک زاده در نیمه دوم نشان دهنده تشخیص قلعه نویی بود. استقلال در این بازی نشان داد که به یک چپ پای تخصصی احتیاج دارد. تیمی مثل استقلال که مبنای کارش را بر کناره ها و استفاده از کانال های کناری گذاشته است باید با همان سرعتی که توپ را به کناره ها می برد با همان سرعت نیز توپ ها را ارسال کند و این از عهده بازیکنی که چپ پای تخصصی نیست برنمی آید. استقلال نیمه اول را خوب شروع کرد و در ادامه هم خوب بازی کرد اما مشکلی که بعد از گل برهانی بشدت به چشم می آمد و در بازی قبلی این تیم هم نمود داشت، نبود یک بازیکن مدیر، چیزی مثل امیر قلعه نویی در زمان بازیگری در تیم بود.

استقلال اگر چنین بازیکنی را در ترکیب داشت و ریتم بازی را حفظ می کرد شاید نتیجه بسیار بهتری می گرفت و مجبور نمی شد مانند تیم های ته جدولی فقط و فقط دفاع کند، هر چند تیم های ته جدولی نیز دیگر این کار را نمی کنند. البته تا حدودی این عقب کشیدن از عهده مربی خارج بود و به فوتبال غریزی بازیکنان برمی گشت اما قلعه نویی هم تعویضی در جهت جلو کشیدن تیم و تغییر آهنگ بازی انجام نداد. تعویض کوشکی که برای یارگیری علی کریمی به زمین آمده بود، بدون شناخت از خصوصیات کوشکی از سوی مربیان استقلال انجام شد. کوشکی بازیکنی با توانایی فنی دفاعی بالاست اما اگر ۳ بار پشت سر هم دریبل بخورد در آستانه اخراج قرار می گیرد یا تمرکزش را از دست می دهد به دلیل اینکه زود عصبی می شود، برای همین هم یارگیری کوشکی با کریمی باید با تعمق بیشتری انجام می شد. استقلال با تعویض اکبرپور عملاً نشان داد که قصد حفظ گل را دارد و در ادامه بازی به دفاع مطلق پرداخت. در صورتی که با توجه به فشاری که پرسپولیس آورده بود، اکبرپور می توانست هم به هافبک ها کمک کند و هم در ضدحملات عصای دست استقلال باشد.

آمدن اکبری و کوشکی برای بینندگان تلویزیونی نشان دهنده حفظ نتیجه بود چه برسد به بازیکنان استقلال که با استرس و فشار تماشاچیان در حال بازی بودند و کادر فنی استقلال با این تعویض ها پیام عقب نشینی مطلق را به زمین بازی فرستاد. استقلال ۴۰ دقیقه از نیمه دوم را کاملاً به پرسپولیس داد و اگر پرسپولیس با جابه جایی فراوانش آرایشش را تغییر نمی داد، کار لحظه به لحظه برای استقلال سخت تر می شد. چون پرسپولیس با تعویض هایش که نوری را به دفاع چپ برد، در لحظاتی باقری به عقب برگشت، آتسو و شیری از بازی خارج شدند، منصوری به بازی آمد، پترویچ را در جایی غیر از جای همیشگی اش بازی داد و دوباره در لحظات آخر، باقری را به حمله فرا خواند.

این جابه جایی های فراوان باعث شد که بازیکن ها تمرکز خود را از دست بدهند. در مجموع اولین بار بود که هر ۲ تیم قصد برد داشتند اما بردن دربی نیازمند شوک هایی است، شوک از نظر سیستم، از نظر بازی گرفتن از بازیکنان در پست های غیرمنتظره که بعضاً در دربی های گذشته سابقه داشته است. از همه مهمتر تجهیز روانی این بازی بود که به خوبی انجام گرفته بود. باید به ۲ مربی تبریک گفت که لااقل بردن را دوست داشتند اما موفقیت یک قدم بعد از ترس است. این ترس روی نیمکت هر ۲ تیم مشهود بود.