می خواهیم «غول» رابكشیم

مكزیك هم مثل بسیاری از تیم های نامدار حاضر در جام جهانی انتظار و توقع دارد كه وقتی در برابر یك تیم فاقد شهرتی همانند خود می ایستد, با یك بازی دفاعی و كاملاً محتاطانه از سوی رقیبش مواجه شود فرض مكزیكی ها این است كه ایران در زمین خود مستقر خواهد شد و دفاع صرف كرده و فقط به ضدحملات چشم خواهد دوخت و گاهی هم توپ هایی بلند را به قصد دایی و هاشمیان خواهد فرستاد و امید خواهد بست كه امثال مهدوی كیا و كریمی بتوانند در كناره های زمین ترازو را به نفع ما سنگین كنند

تردیدی در این وجود ندارد كه مكزیك بالقوه تیم بهتری در قیاس با ایران است، شواهد نیز چنین می گویند:

مكزیك در رده بندی فیفا چهارم و از ایران بسیار جلوتر است.

به لحاظ داشتن ستاره ها نیز مكزیك قدری بر تیم ملی ما می چربد. بورگتی، فونسكا و براوو در خط حمله، پدرو و پرز در خط میانی، سالسیدو و ماركز در خط دفاعی و حتی سانچز درون دروازه مكزیك مهره های آشنا و معروفی هستند كه تائید و تحسین های لازم را نسبت به كار خویش برانگیخته اند.

مكزیك تماشاگران و هواداران بسیار پرشوری دارد و از این بابت از امتیازات فراوانی بهره می برد.

تجربه مكزیك در این سطح از فوتبال جهان بسیار بیشتر از ایران است.

در دور مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۶ نیز بیشترین گل را تیم مكزیك به ثمر رساند.

با اوصاف فوق مكزیك باید لابد برنده دیدارش با ایران در روز ۲۱ خرداد باشد، اما حسن فوتبال در این است كه بازی ها و رقابت ها در داخل میدان انجام می شوند و نه بر روی كاغذ و بنابراین هر رویایی تحت شرایطی قابل دستیابی خواهد بود و به هر نتیجه ای می توان رسید.

برای اینكه ببینیم این رویا و بهتر بگوییم تقابلی هر چه بهتر با مكزیك چگونه امكان پذیر است، بهتر است آمار و نتایج كار تیم ملی مكزیك طی ۱۹ بازی این تیم در دور مقدماتی جام جهانی ،۲۰۰۶ پیكارهای گلدكاپ ۲۰۰۵ و مسابقات جام كنفدراسیون های ۲۰۰۵ را مورد بررسی قرار دهیم و آمار موجود را جمع بندی كنیم و به نتیجه گیری بپردازیم.

اگر چنین كنیم، می توانیم نقاط قوت و ضعف تیم مكزیك را بشناسیم و مهم تر اینكه دریابیم چگونه می توان با این تیم بازی كرد. بررسی ها این نكته كلیدی را به ما گوشزد می كند كه حریف ما از هر جهت تیم توانایی است و اصلاً نباید رویارویی با آن را آسان شمرد. در عین حال بارها پیش آمده است كه یك تیم بر روی كاغذ قوی تر از رقیب خود نشان داده ولی این مسئله باعث پیروزی اش نشده است. مسائل روحی هم در فوتبال از نهایت اهمیت برخوردارند. به علاوه باید حریف تان را بشناسند و براساس اطلاعات حاصله و شناختی كه به وجود می آید تصمیم گیری و اقدام و مقابل آن صف آرایی كنید. در مسابقات ملی حتی فضا و اتمسفر محل برگزاری بازی هم مهم است زیرا روی ورزشكاران اثر می گذرد و به تبع آن نتایج حاصله را هم تعیین می كند. به خاطر همین مسائل است كه باید تمام وجوه بازی مكزیك را بشناسیم و از هیچ چیز غافل نمانیم تا بتوانیم تیمی را ببریم كه در قیاس با ما می تواند یك «قدرت» بزرگ تلقی و توصیف شود و حریفی را بكشیم كه به گونه ای یك «غول» است.

● توقع مكزیك

مكزیك هم مثل بسیاری از تیم های نامدار حاضر در جام جهانی انتظار و توقع دارد كه وقتی در برابر یك تیم فاقد شهرتی همانند خود می ایستد، با یك بازی دفاعی و كاملاً محتاطانه از سوی رقیبش مواجه شود. فرض مكزیكی ها این است كه ایران در زمین خود مستقر خواهد شد و دفاع صرف كرده و فقط به ضدحملات چشم خواهد دوخت و گاهی هم توپ هایی بلند را به قصد دایی و هاشمیان خواهد فرستاد و امید خواهد بست كه امثال مهدوی كیا و كریمی بتوانند در كناره های زمین ترازو را به نفع ما سنگین كنند.

بنابراین مكزیك خواهد كوشید كه وجوه و حالات فوق را در تیم ایران خنثی كند. هیچ چیز به جز پیروزی نمی تواند مكزیكی ها را راضی كند و آنها را به این باور برساند كه به حق شان رسیده اند. این بدان معنا است كه فشار روحی و روانی نه بر روی دوش ما بلكه بر روی تیم مكزیك خواهد بود.كافی است بازی در نیمه اول بدون گل تمام شود و آنگاه مكزیك فشار روحی و بار توقع را بر روی شانه های خود بیش از پیش حس خواهد كرد. به عبارت بهتر عامل گذشت زمان و فاكتور وقت همان طور كه به ضرر مكزیك عمل می كند، به سود ما كار خواهد كرد. به واقع ایران باید كاری كند كه مكزیك مضطرب و بیش از حد شتاب زده شود و در آن صورت بازی حریف نظم و آهنگ خود را از دست خواهد داد و نمی تواند آن طور ظاهر شود كه خود می خواهد و برایش برنامه ریزی كرده و در توانش هست.

در عین حال وادار كردن مكزیك به شتاب و اشتباه نیز شاید برای شكست دادن این رقیب اكتفا نكند. بهتر بگوییم قابلیت های بازی نفرات مكزیك به خصوص وقتی كه مثلث ها و مربع هایی را با یكدیگر تشكیل می دهند، در سطح بالایی است و برای تقابل با آن باید سختكوش بود و بازی شان و نحوه كار آنان را شناخت.

در این راه باید فضای حركت را از مكزیكی ها گرفت تا نتوانند فرصت و امكان انجام كارهای فوق را داشته باشند. اگر ما مكزیكی ها را به خوبی می شناسیم و از نفرات نامدار آنها اطلاعات لازم را داریم، برعكس مكزیكی ها فاقد چنین اطلاعات و برداشت هایی هستند و احتمالاً فقط تك ستاره های ما مثل دایی، كریمی و مهدوی كیا را می شناسند، همین مسئله یك امتیاز خاص را به تیم ما می بخشد تا برای حریفش غافلگیری هایی را ایجاد كند. اولین سئوالی كه مكزیكی ها از خود می كنند، این است كه چگونه دایی و ضربات سر او را مهار كنند. آیا رافا ماركز بارسلونیایی را مامور خنثی سازی او خواهند كرد؟ ماركز با ۸۲/۱ متر قد و قوه لازم برای زدن ضربات سر برای این مهم بدون قابلیت های لازم نیست اما آیا ریكاردو لاوولپه مربی مكزیك حاضر است یكی از كلیدی ترین مهره های تیمش را از این طریق از جریان بازی خارج كند؟

● كندی در خط دفاع ایران

شاید قابل باور نباشد، اما این یك حقیقت است كه ایران در زمینه داشتن هافبك ها و مهاجمان برجسته و كلاس جهانی چندان از مكزیك عقب نیست. آنچه لاوولپه به آن امید دارد، استفاده از عنصر و خصلت كندی در خط دفاعی ایران است. با این حال تیم مكزیك هم فاقد مشكل نیست و اگر بخواهیم به عمده ترین آنها اشاره كنیم، مسائل حاشیه ای و روحی- روانی است. لاوولپه در حالی از هر بازیكن خارجی تبار چون «گی یرمو فرانكو»ی آرژانتینی به اردوی مكزیك دعوت به عمل آورده كه یكی از پرطرفدارترین فوتبالیست های این كشور همچون كاتیموك بلانكو را نادیده گرفته و حذف كرده است و این مسئله اعتراضات شدیدی را در جامعه فوتبال مكزیك ایجاد نموده است. چه این دعواها پابرجا بماند و چه خیر مكزیك مهاجمانی دارد كه باید از آنها بر حذر باشیم و جملگی سریع و گلزن اند. با این حال مكزیك با روش ۲-۴-۴ بازی می كند و در نتیجه حریفان این تیم در هر بازی فقط با دو نفر از این چهار مهاجم تقابل و رویارویی خواهند داشت.

تجربه نشان می دهد كه لاوولپه ترجیح می دهد در برابر تیم هایی كه شهرت و اعتبار تیم وی را ندارند، بیشتر از تركیب بورگتی و فونسكا و از چنین زوجی در خط حمله تیمش استفاده كند. تخصص بورگتی زدن توپ و سانترهای كوتاهی است كه از جناحین به روی دروازه فرستاده می شود و تحت هیچ شرایطی نباید گذاشت كه او پا به توپ با یك تك مدافع حریف رو دررو شود زیرا هنر عبور از آن مدافع را دارد. فونسكا هم از سلاح سرعت به بهترین نحو سود می جوید. براوو، پاردو و اریلانو هم مهاجمان خطرناكی هستند كه عامل سرعت را به خوبی به خدمت گرفته اند. تمامی آنها قادرند روی كرنرهایی كه كوتاه و بریده روی دروازه حریفان فرستاده می شود، به سرعت تاثیر گذار باشند.

با این حال اگر مایل اید بدانید مكزیك در كدام قسمت از زمین در زمینه كارهای تهاجمی قوی تر است، باید به سمت چپ اشاره كنیم. این بدان معنا است كه حسین كعبی پیستون راست ما در معرض خطراتی پرشمار تر خواهد بود و باید از حالا به فكر كمك رسانی به وی باشیم. البته مكزیك در سمت راست نیز كم ثمر نیست و آنجا هم ابزار مناسبی را در اختیار دارد و خواه ناخواه ایران باید از هافبك هایش بخواهد كه بیش از پیش در كارهای دفاعی مشاركت كنند. هر كس كه مامور مراقبت از بورگتی می شود بهتر است بداند كه تخصص او در موقع نزدیك شدن به خط ۱۸ قدم یك دریبل ریز و سپس شوت زنی با ارتفاع كم اما توان زیاد است. این در حالی است كه فونسكا ترجیح می دهد سرعت بگیرد و در موج سرعتش نفرات تیم حریف را به اشتباه وا دارد و سپس ضربه نهایی را بزند.

● درس های لازم

▪ چه درس هایی از موارد فوق می گیریم؟ توجه كنید:

ـ دفاع ما باید پرتعداد و بسیار كم اشتباه باشد.

ـ بهتر است یارگیری بر روی بورگتی را به یك مدافع فیزیكی مثل رحمان رضایی بسپریم. به كسی كه هم هنر خشونت و محكم بازی كردن را داشته باشد و هم این كار را چنان هنرمندانه انجام بدهد كه بابت هر حركتش اخطار نگیرد. بهتر است كادر فنی ایران در روزها و بهتر بگوییم ساعات بسیار اندك باقی مانده تا شروع مسابقات جام جهانی به فیلم دیدارهای چندی پیش مكزیك در دور مقدماتی جام جهانی توجه و آن را آنالیز كنند.آن فیلم ها به وضوح به ما می گویند وقتی مراقبت فیزیكی و از فاصله كم بر روی بورگتی اعمال شده كارایی او آشكارا كمتر شده است.

▪ بیشتر و مهم تر و حیاتی تر از هر چیزی گرفتن فضای حیاتی از مكزیك است زیرا سرعت سلاح اول این تیم است. اگر این فاكتور از تیم مكزیك گرفته شود، به واقع بسیاری از توانایی های این تیم رنگ خواهد باخت. درست است كه مكزیك ابتدا چند پاس كند و آرام در منطقه دفاعی خود صادر می كند اما بعداً شتاب می گیرد. بنابراین اگر تیم ایران بتواند از زمانی كه توپ وارد زمینش می شود روند شتاب را از بازی حریف بگیرد، می تواند بسیاری از قابلیت های حریف را خنثی كند.

▪ مكزیك برخلاف آنچه گفته شده و تصور می شود، در ضربات آزاد و شروع های مجدد نیز تبحر دارد. بدترین اتفاق این است كه تیم ما در پشت ۱۸ قدم خود بیش از حد به حریف ضربات آزاد بدهد و در آن صورت حتماً مغلوب یكی از این ضربات خواهد شد.

● یك گل خورده در هر بازی

در امر دفاع مكزیك خدشه پذیر می نماید و این چیزی است كه می تواند به تیم ما امید ببخشد. رهبری خط دفاع مكزیك معمولاً با ماركز است و او به لطف بازی در تیم قهرمان اروپا (بارسلونا) به درجات بالایی رسیده است. او قد و وزن لازم را دارد و پخته و مسلط عمل می كند. با این حال در ۱۹ مسابقه ای كه مكزیك در چارچوب سه جام عمده در سال ۲۰۰۵ انجام داد ۱۹ بار پذیرای گل شد و این نشانگر یك گل خورده در هر مسابقه است و تیمی كه این تعداد گل را خورده، نمی تواند در برابر ما تسخیرناپذیر جلوه كند.

در نقطه مقابل مكزیك به رغم بازی كردن در مقابل امثال برزیل، آرژانتین و یونان فقط دو بار در یك مسابقه بیشتر از دو گل خورده است. در همین ارتباط مكزیك در شش بازی از ۱۹ دیدار فوق حتی یك گل هم نخورده است. فراموش نكنیم كه بسیاری از گل های مكزیك فقط با نتایج ۰-۱ و ۱-۲ به دست آمده است.

● بازی هوایی در برابر مكزیك

▪ به دیگر موارد مهم ذیل نیز توجه كنید:

ـ اكثر تیم هایی كه به نتایج خوبی در برابر مكزیك رسیده اند، با سلاح حملات هوایی و توپ های بلند به این تیم تاخته اند. درست است كه از قد بلند و قابلیت های بازی هوایی رافا ماركز حرف زدیم و یكی دو مدافع دیگر مكزیك نیز همین خصائل را دارند، ولی اگر قرار باشد یك راه عمده و موثر برای گلزنی به مكزیك وجود داشته باشد، همان توپ های بلند و سرزنی است.

ـ و حرف آخر؛ تصور نكنید كه مكزیك شكست ناپذیر است. كافی است ایران با فاكتور قدرت و شهامت از آغاز بر مكزیك بتازد و حریف را غافلگیر كند و در آن صورت رقیب را از ریتم دلخواهش خارج خواهد ساخت و آنگاه هر چیزی امكان پذیر است. حتی پیروزی بر تیمی كه اینك در رده بندی فیفا چهارم است.

كاوه محجوب