نگرانی برای رونالدینیو

هنوز به آن سطح نرسیده ایم اما نمی دانم این چه حسی است كه به من می گوید، به زودی به آن سطح ناب فوتبال برزیل خواهیم رسید. مانند انگلستان ما دو بازی نخست را با دو پیروزی متوالی پشت سر گذاشتیم، بدون آنكه گلی دریافت كنیم. به رغم شروع ناامید كننده و نه چندان دلچسب برزیل، احساس می كنم این تیم كم كم در ادامه مسابقات از نظر فنی بازی اش بهبود می یابد و ضعف ها و مشكلات اولیه اش نیز مرتفع می گردد. بازی در برابر استرالیا بسیار شبیه به بازی ای بود كه در برابر كرواسی انجام دادیم.

در این بازی «نیز» در مالكیت توپ چندان قابل قبول نشان ندادیم و هرگاه توپ در اختیار داشتیم و می خواستیم به دفاع آنها نفوذ كنیم با ۸ و یا ۹ مدافع كه برای خنثی كردن حملات خطرناك سلسائو ماموریت داشتند مواجه می شدیم. این همواره یكی از مشكلات و ضعف های قدیمی و سنتی برزیل است. و اصلاً مهم نیست كه كدام تیم برابر ما قرار می گیرد. بدون شك و تردید ما در این دو بازی نشان دادیم كه در محوطه جریمه حریف از آن ظرافت و هماهنگی برزیل كه در گذشته از آن می دیدیم خبری نیست.

بازیكنان تهاجمی برزیل با كندی و تنبلی خاصی حركت می كردند. از استارت های انفجاری و حركات های تند و برق آسا خبری نبود. و كم كم چنین خصیصه ای در میان بقیه بازیكنان تیم سرایت كرد. در یك كلام، باید بگویم كه برزیل برای موفقیت در جام جهانی، نیاز دارد تا تیمش را بار دیگر سازماندهی كند. طرز فكر جدید و نیز برنامه هایی دقیق تر...

به خوبی می دانم كه مهمترین نكته قابل بحث، چه در اینجا و چه در برهه ای كه به برزیل بازگردیم، مسئله رونالدو و نمایش های متوالی و ضعیفش در این جام جهانی است. اعتقاد دارم اینكه كارلوس آلبرتو پریرا در این بازی دوباره به رونالدو مجال دیگری برای خودنمایی داد، تصمیم عاقلانه و منطقی بود. نمی دانم ولی گمان می كنم كه پریرا در بازی سوم این مرحله در برابر ژاپن نیز قصد دارد به او میدان بدهد. اما ایده من این است كه شاید این مسابقه بی اهمیت و تشریفاتی ما با ژاپن بستر مناسبی برای تمرین كردن برنامه ای است كه به آن «طرح ۲» می گویند!

آنچه كه آشكار است عدم آمادگی اوست. حركات كند و غیرعادی اش، كه حكایت از اوضاع آشفته بدنی اش دارد. همه مشاهده كردیم، كه حتی، رونالدوی كاملاً نیمه آماده می تواند به آدریانو پاس گل هوشمندانه ای بدهد و خود را در چند شرایط ایده آل گلزنی قرار دهد. اگر او بتواند فرم و شرایط آرمانی اش را در تمرینات به دست بیاورد، آنگاه رونالدو تا انتهای مسابقات نقش بسیار پررنگی در موفقیت این تیم خواهد داشت. معتقدم، اكنون كه صعود ما به دور یك شانزدهم نهایی مسجل شده، چرا از «طرح ۲» استفاده نكنیم؟!

وقتی روبینیو به زمین آمد، به یك باره برزیل از منظر حركتی و سرعت پیشرفت كرد. او با سرعت فوق العاده اش و حركات با توپش به هنگام مواجهه با مدافعان، بعد دیگری از فوتبال را به مجموعه برزیل می بخشید. حال ما می توانیم او را انتخاب نخست در دیدار با ژاپن بنامیم. آنچه كه مورد پسند من است، تماشای بازی هافبك پرقدرت لیون یعنی جونینیو پرنام بوكانو در یك خط میانی ۵نفره متشكل از زی روبرتو و گیلبرتو سیلوا و یا امرسون است.

ما در این شرایط تنها به یك مهاجم نیاز خواهیم داشت كه این ممكن است رونالدو باشد، یا آدریانو و یا روبینیو... اما می توانیم در كنار این مهاجم «تنها» از یك مهاجم كاذب، مثلاً كاكا و یا رونالدینیو نیز استفاده كنیم زیرا در این شرایط این بازیكنان با آزادی و فضای بیشتری به قلب دفاع حریف حمله می كنند و نیز به برنامه های هجومی تیم سیمایی دیگر می بخشند. رونالدینیو دغدغه دیگر من در این جام جهانی است.

۴ سال پیش در كره و ژاپن او تقریباً یك فوتبالیست ناشناخته بود. اما اكنون فشار زیادی بر او برای راضی كردن انتظارات تماشاگران قرار دارد... اما در این دو مسابقه حتی نیمی از توانایی ها و هنر رونالدینیو را مشاهده نكرده ایم. و این نمی تواند خبر خوبی نه فقط برای مردم این كشور كه برای فوتبال دنیا باشد. دوست دارم به عنوان یك عاشق فوتبال همان رونالدینیویی را ببینم كه دو سه سالی است با مشاهده نبوغش به وجد می آیم. در بازی او، آن طور به نظر می رسد كه از انجام حركات انفرادی و ویرانگر واهمه دارد. او باید كمی نیز شجاعت به خرج دهد و همان نقشی را ایفا كند كه در بارسلونا آن را نمایش می دهد. البته باید به یك نكته دیگر نیز اشاره كنم. اینكه شروع ناامیدكننده برزیل در این تورنمنت را نباید به گردن امثال رونالدینیو و یا رونالدو انداخت. به خط دفاعی بنگرید.

مدافعان ما هم در برابر كرواسی و نیز استرالیا متزلزل نشان دادند و خط میانی ما نیز ارتباط مناسبی با خط حمله ندارد. هافبك های ما باید فضای های خالی در خط میانی را از آن خود كنند و در كارهای تهاجمی نیز با دقت و ظرافت بیشتری عمل كنند. اعتقاد دارم وقتی مسابقات به مراحل حساس خود برسد و برزیل در برابر تیم های بزرگ و مدعی كه مانند تیم های «درجه دو» فوتبال، آنگونه در دفاع كردن از تمام نیرویشان استفاده نمی كنند شانس بهتری برای موفقیت دارد. چون در آن صورت فضا، خود به خود، در اختیار هافبك ها و مهاجمان این تیم قرار خواهد گرفت.

با تمام نكته ها و ضعف هایی كه باید از آنها در صورت مرتفع نشدنشان بیم داشت، یك اعتقاد قلبی در تمامی ما نهفته است كه می گوید: «می دانیم كه بهتر می شویم. می دانیم كه قهرمان جهان خواهیم شد.»

لئوناردو

ستاره اسبق برزیل و میلان

ترجمه: سهیل نوری پناه