این كاپیتان ایران است كه شكسته می شود

انگار سرنوشت همین است علی دایی كه روزی بهترین مدافعان فوتبال اروپا با لباس چلسی و میلان هم جلودارش نبودند و نه ایران كه تمام مردم آسیا, به موفقیت هایش می بالیدند, امروز كارش به جایی رسیده كه اینجا, در استادیوم آزادی تهران ۹۰ دقیقه كامل, هو می شود و كك كسی هم نمی گزد راستی چه اتفاقی دارد می افتد

این شخص كه با هر ضربه اش به توپ صدای هو كردن و سوت كشیدن تماشاگران بالا می رود، یك فوتبالیست معمولی نیست، كاپیتان تیم ملی ایران است. پرافتخارترین بازیكن تمام تاریخ این مملكت. در مورد او چه فكر می كردیم و چه شد. به شهادت بیشتر كسانی كه مسافرتی به شهرهای آسیایی داشته اند، هیچ فوتبالیستی در این قاره پهناور پیدا نمی شود كه مثل او سرشناس باشد. نه ناكاتا و ناكامورای ژاپنی، نه پارك جی سونگ كره یی و نه سامی الجابر و الدعایه عربستانی، شهرت هیچ كدامشان قابل مقایسه با ستاره فوتبال ایران نیست. در بسیاری از كشورهای جهان كلمه «ایران» شنونده را قبل از هر چیزی به یاد علی دایی می اندازد.

او بزرگ است. حتی بزرگتر از چارچوب فوتبال آسیا. وقتی هم قرار است در مراسم انتخاب بهترین فوتبالیست های جهان، در شبی به یاد ماندنی، آسیا نماینده یی داشته باشد، به درستی او را انتخاب می كنند تا كنار بكن باوئر، ژرژ وه آ، سپ بلاتر، پلاتینی و دیگر بزرگان دنیای فوتبال بایستد. آن موقعیت دست نیافتنی، جایگاه واقعی دایی است. بازیكنی كه نه فقط به خاطر ویژگی های ذاتی اش، بلكه با تلاش و جدیت فراوان به موفقیت هایی رسیده كه نزدیك شدن به آن برای خیلی از ستاره های فوتبال می تواند رؤیا باشد.

این شناسنامه واقعی علی دایی است و او امروز در آخرین سال های دوران فوتبالش، دچار چالشی باور نكردنی شده است. چالشی كه ادامه اش ممكن است خسارت جبران ناپذیری به اعتبارش بزند.

دایی را یكشنبه گذشته در ورزشگاه آزادی هو كردند. ۹۰ دقیقه تمام. چه اهمیتی دارد به چه دلیل، وقتی این اتفاق در انزلی و احیاناً در جاهای دیگر هم می افتد؟ در بازی تیم ملی مقابل ژاپن زمانی كه او مصدوم می شود، خیلی از طرفداران تیم ملی نمی توانند خوشحالی شان را پنهان كنند، نه به خاطر آنكه با او دشمن هستند یا تصفیه حساب شخصی دارند، فقط به خاطر تیم ملی. و این دردناك است كه آدم نگران تیم ملی باشد و ترجیح بدهد كاپیتانش را مصدوم ببیند.

چه اتفاقی دارد برای علی دایی می افتد؟ برای همه آن اعتبار و افتخاری كه ذره ذره جمع شده بود؟ آیا شایسته است كه او امروز با بازیكنانی دهان به دهان شود كه همه ما می دانیم ظرفیتشان چقدر است و جایگاهشان كجاست؟ اگر قرار بود افتخار فوتبال ایران در پایان دوران بازی اش با چهار نفر بوقچی و تماشاگر معلوم الحال درگیر شود، چه دلیلی داشت او را متمایز از دیگران بدانیم؟

دایی می توانست روز بازی با ژاپن، در جایگاه میهمانان ویژه بنشیند و حتی بیشتر از خیلی از ملی پوشانی كه وسط زمین بودند، مورد توجه دوربین های عكاسی و تلویزیونی قرار بگیرد. او می توانست، همه آن انرژی و نیرویی را كه صرف می كند تا با تن مصدوم به فلان تیم گل بزند و به فلان مربی یا بازیكن منتقدش جواب دندان شكن بدهد، جایی مهمتر صرف كند و دست نیافتنی تر شود.

علی دایی امروز دیگر نیازی به بازی بیشتر و حتی گل زده بیشتر ندارد. وظیفه اش در زمین فوتبال تمام شده اما ما و فوتبال ما هنوز به او نیاز داریم. سزاوار نیست بی تفاوت بنشینیم و خراب شدنش را ببینیم. كاش خودش هم این را درك كند.

ما هیچگاه او را این گونه نخواسته ایم و نمی خواهیم.