آقای رضازاده قهرمان بمان

حسین رضازاده را دوست داریم, این دوست داشتن نیز تابع هیچ قید و بندی نیست, مساله ای قلبی است

حسین رضازاده را دوست داریم، این دوست داشتن نیز تابع هیچ قید و بندی نیست، مساله‌ای قلبی است. اصولا مگر می‌توان عاشق ایران بود و حسین را فراموش کرد؛ دلاوری‌اش را، قدرت‌نمایی و خنده‌های نمکین‌اش را در زیر پولاد سرد و هنر و تکنیک نابش را که با برق نگاهش، وزنه ها انگاری از خجالت آب می‌شدند تا یل اردبیلی ایران اسلامی، حضورش در هر میدانی همراه با افتخار و غرور ملی باشد، از بازی‌های آسیایی گرفته تا جهانی و المپیک. با وجود این، همین دوست داشتن و توجه به قهرمان بزرگ کشور باعث می‌شود که نسبت به اخبار مربوط به وی حساس باشیم و با نگاهی متفاوت‌تر نسبت به اوضاع و احوال او بر مسند قضاوت بنشینیم.

بی‌شک رضازاده به واسطه این شهرت و محبوبیت امتیازهای ویژه‌ای را به خود اختصاص داده است، مثل این که یکضرب و با وداع از دنیای قهرمانی، سرمربی و مدیر تیم‌های ملی وزنه‌برداری می‌شود و هنور مهر مسوولیتش خشک نشده با یک جابه‌جایی مدیریتی در ورزش و رفتن افشارزاده رئیس فدراسیون وزنه‌برداری به کمیته ملی المپیک، صندلی ریاست فدراسیون خالی شده و قهرمان را وسوسه کرده است که نامزد ریاست وزنه‌برداری شود.

البته میل به ریاست نیز از سه، چهار سال پیش در وجود رضازاده ریشه دوانده است و خوب به یاد دارم که وقتی چند سال پیش، با قهرمان همکلام شده بودم، بصراحت عنوان کرد که ۲سال دیگر رئیس فدراسیون خواهد شد، آن هم در زمانی که علی مرادی، سکانداری فدراسیون را عهده‌دار بود. دوپینگ ۹ وزنه‌بردار و رسوایی ایجاد شده برای وزنه‌برداری در آستانه بازی‌های آسیایی ۲۰۰۶ قطر به کنار رفتن مرادی انجامید تا با روی کار آمدن افشارزاده، رضازاده هرچه بیشتر به مدیریت فدراسیون نزدیک شده و به نوعی برای خود تمرین مدیریتی کند.

بقیه ماجرا را خودتان بهتر از ما می‌دانید و نیاز به بازگویی ندارد تا امروز اسطوره وزنه‌برداری ایران، خود را در آستانه تحقق رویاهایش ببیند. شک نباید کرد که با کنار رفتن افشارزاده و فراهم شدن زمینه برگزاری انتخابات، حسین رضازاده در صورت نامزدی برای پست ریاست، مثل آب خوردن رئیس فدراسیون خواهد شد.

به هر حال، این نیز حق طبیعی جهان پهلوان ورزش ایران است و نمی‌توان او را از مکنونات قلبی‌اش بازداشت، اما حرف این است که رضازاده باید همواره اسطوره بماند و ذره‌ای به شأن و جایگاهش خدشه‌ وارد نشود.

به هر حال، مدیریت به هیچ کس وفا نکرده و نخواهد کرد، بویژه در ورزش که معمولا عادت کرده‌ایم با یک غوره سردی‌امان شود و با یک مویز، گرمی‌امان. شکست و پیروزی هم که الا ماشاءالله است و هیچ تضمینی به این نیست که یک مدیر ورزشی برای سال‌ها از مسوولیتش جنب نخورد.

به یقین وارد شدن به بازی‌های مدیریتی، تبعات خاص خود را دارد و یک مدیر یا رئیس فدراسیون باید به قول معروف، پیه همه چیز رابه تن بمالد.

آنچه مسلم است، رضازاده با وارد شدن به حوزه ریاست فدراسیون، دست به ریسک بزرگی خواهد زد و به قول ما ورزشی‌ها، خودش را دم تیغ خواهد گذاشت. او تا دیروز فقط وزنه می‌زد و کاری نیز به دیگر مسائل نداشت، اما اگر قرار بر این باشد که خودش پیشقراول شود، شرایط فرق خواهد کرد و خیلی از مسائل غیرقابل پیش‌بینی به وجود خواهد آمد که و چه خوب است قهرمان با برآوردی روشن از آینده به این موضوع اندیشه کند.

حجت‌الله اکبرآبادی