در ذهن قلعه نوعی چه می گذرد

قهرمانی جام ملت های آسیا, دور افتخار با پرچم ملی ایران, طنین انداز شدن سرود ایران از تریبون استادیوم فینال این جام و همگی جزو آرزوهایی برای تیم ملی ایران شده است که هر ساله اتفاقی مانع از تحقق آن شده است

قهرمانی جام ملت‌های آسیا، دور افتخار با پرچم ملی ایران، طنین‌انداز شدن سرود ایران از تریبون استادیوم فینال این جام و... همگی جزو آرزوهایی برای تیم‌ملی ایران شده است که هر ساله اتفاقی مانع از تحقق آن شده است. یک سال برنامه‌ریزی کامل نبوده، یک سال مربی کاربلد نداشته‌ایم و سال دیگر فدراسیون زمینه ناکامی تیم ما را فراهم آورده که حقیقتاً کسب این جام را تبدیل به یک افسانه دور و دراز برای ایران کرده است.

تیم‌های ‌ملی‌ ما همواره در آستانه اعزام به جام ملت‌ها در طول اعصار گذشته آنقدر با صلابت و پرقدرت به مسابقات اعزام می‌شده‌اند که کمتر کسی انتظار حذف آنان را داشته و امسال هم بنا به عادت می‌ترسیم که این اتفاق تلخ مجدداً رخ بدهد و شروع به شناسایی متهم و یا متهمان این رخداد کنیم.

مربیان زیادی را هم در اعزام تیم خود به جام ملت‌ها دیده‌ایم؛ از وطنخواه، دهداری، پروین، یاوری، ابراهیمی گرفته تا امروز که امیر قلعه‌نوعی به‌دنبال سنت‌شکنی است و عزم خود را برای خلق شگفتی جزم کرده است. البته او هم با کمی مرور خاطرات این جام قول قهرمانی نداده و همه چیز بسته به شرایط حاکم بر مسابقات دانسته است. اگر اشتباه نکنیم قلعه‌نوعی جوان‌ترین مربی سابقه ملی فوتبال ما در جام ملت‌ها محسوب می‌شود که برخواسته از دل لیگ برتر است و جوانانی را در اختیار دارد که هر کدام در عصر خود یکی از چهره‌های نامدار فوتبال ملی ما محسوب می‌شوند.

این موضوع از دو جنبه قابل بحث است چرا که از یک سو کسب عنوان قهرمانی با مربی‌ که روحیات بازیکنان ایرانی را به خوبی می‌فهمد و نفراتی را در اختیار دارد که دنیا گشته هستند و تجارب خوبی هم دارند امری راحت به نظر می‌رسد و از سوی دیگر وی با تمام اعتباری که در ایران برای خود به هم زده نفراتی را زیر دستش دارد که همچون شیرهای رام نشدنی مربیان بسیار قدرتری را به خود دیده‌اند و احتمال می‌رود که وی را به اندازه کافی به رسمیت نشناسند. این موضوع دوم چندان هم غیرقابل اجتناب نیست چرا که چندین بار از زوایای مختلف نافرمانی‌ها و یا حداقل کج فرمانی‌های برخی از این نفرات را دیده‌ایم که نشان داده قلعه‌نوعی کار دشواری دارد و بیش از هر چیز باید به حفظ نظم و آرامش در اردوی خود با این چهره‌های نامدار البته پرادعا بیندیشد.

با عینک خوشبینی هم می‌توان این‌طور به موضوع نگاه کرد که اکنون همگی بازیکنان ما حرفه‌ای هستند و قلعه‌نوعی هیچ مشکلی برای تفهیم وظایف و خواسته‌ها و حتی مقررات اردویی ندارد کما اینکه چنین بازیکنانی در اردو کم نداریم که بزرگ‌ترین آنها هم همین مهدی مهدوی‌کیا است. جام ملت‌های آسیا برای فوتبال ایران خاطرات فراوانی به همراه داشت و صحنه‌های تلخ و شیرین زیادی را برایمان رقم زده است اما از همه مهم‌تر تجاربی است که فوتبال ما طی اعصار مختلف به‌دست آورده و با اتکا به آن می‌تواند به نتایجی به مراتب بهتر از قبل و در اوج خواسته‌ها به قهرمانی دست یابد.

نمی‌توان گفت که همچون کشورهای کره، ژاپن و... سرمایه‌گذاری مناسبی برای تصاحب عنوان قهرمانی داشته‌ایم چرا که نه اردوی تدارکاتی مناسبی را پیش از این برگزار کرده‌ایم و نه اینکه خیلی زود بازیکنان را کنار هم گرد آورده‌ایم بنابراین باید گفت که از دید منطق یک گام از سایر مدعیان جام عقب هستیم.

تیم‌هایی چون کره‌جنوبی، ژاپن و عربستان با به‌دست آوردن جام در چندین دوره از رقابت‌های جام ملت‌ها شخصیت تقریباً مناسبی برای حضور در رده‌های پایانی مسابقات یافته‌اند و این یک زنگ خطر برای تیم‌ملی ما محسوب می‌شود. نگاه‌های بیشماری هم به‌واسطه حضور استرالیا در جام ملت‌های امسال معطوف به آسیا شده تا ببینند که بالاخره استرالیا فراتر از آسیاست و یا اینکه قاره کهن تیم‌هایی دارد که بتوانند جام را در این قاره نگه دارند و همه این موارد می‌تواند فاکتوری مناسب برای بازیکنان ما محسوب شود که خیلی از نفراتش تشنه دیده شدن و درخشیدن در مقابل دوربین‌های تلویزیونی هستند.

به عقیده نگارنده با وجود اعتماد به نفس و شخصیت مناسب لژیونرهای ایران برای تصاحب جام قهرمانی آسیا، تیم ما نیمکت پرمهره و قابل اعتنایی دارد که الحق اگر از بازیکنان اصلی چیزی بیشتر نداشته باشند، روحیه‌ای دارند که می‌توانند به مراتب تیم ما را جنگنده‌تر در دقایقی که به میدان می‌آید نشان دهد و این موضوعی است که قلعه‌نوعی از آن غافل نخواهد شد.

بسیاری از ستاره‌های لیگ برتری ما که به مالزی اعزام شده‌اند قراردادهای نهایی خود را با باشگاه‌های داخلی به ثبت نرسانده‌اند چرا که با توجه به همان انگیزه اکنون حق خود را فراتر از آسیا می‌دانند و برای این موضوع منتظر پیشنهادات پس از اتمام بازی هستند.

پس با این اوصاف اگر برنامه ریزی نداشته‌ایم فاکتورهایی داریم که می‌تواند تا حدود زیادی آنها را پوشش دهد و حداقل باعث کمتر به چشم آمدن ایرادات ناشی از عدم برنامه‌ریزی مناسب شود. هیچ حریفی را هم در تصاحب عنوان قهرمانی نمی‌توان کوچک شمرد و یا نادیده گرفت چرا که همگی تا بن دندان مسلح پا در بازی‌ها می‌گذارند و همه سرشار از انگیزه هستند.

مشکلات تیم‌ملی را در صورت احتمال بروز می‌توان به ضعف داوری، مشکلات آب و هوایی با ۹۰ درصد رطوبت، شرایط میزبانی و ... نسبت داد اما قدر مسلم نباید از سر گروه شدن درگام اول چشم‌پوشی نمود که پیامد آن از یک سفر به کشوری دیگر جلوگیری می‌کند و تیمی که در مالزی فوتبال بازی کردن به شکل روان را آموخته را مقابل حریف قدر دیگری قرار می‌دهد که صددرصد به نفع ما است. حفظ روحیه تیمی هم نقشی بی‌بدیل در نتایج تیم ما دارد به‌شرط آنکه با توجه به ماراتن دشوار بازی‌ها در این مهم دچار اشکال نشویم و شرایط سخت تیم ما را تبدیل به محل یکه‌تازی تک مهره‌ها نکند.

به‌هر حال امیدواریم تیم ما به ناکامی سی و چند ساله خود در جام ملت‌ها خاتمه دهد و به‌زودی سر و صدای دسته‌های شادی را در سایر نقاط کشور به مناسبت قهرمانی در آسیا بشنویم؛ کاری که هرگز دور از دسترس نیست و برای ملی‌پوشانی که نمایندگان میلیون‌ها ایرانی هستند چندان دشوار و سخت به نظر نمی‌رسد.