تمرین در پارکینگ پارک, مسابقه در پیست های جهانی

گفت و گو با قهرمان لیگ اسکیت دختران ایران

"من مخالف رفتن فاطمه به سمت اسکیت بودم اما خودش خیلی دوست داشت. وسایل اسکیت گرون بودند؛ فاطمه هم پول کافی نداشت برای خرید انها. ۱۳ سالش بیشتر نبود. یه کم پول پس انداز کرد و بعد پولش رو توی بورس سرمایه گذاری کرد. سال خوبی براش بود. سهامش سود خوبی داشت؛ اینطوری پول کافی برای خرید جمع کرد و تونست ست اسکیت بخره. بعد هم رفت شاگرد گرفت و تا یه مدتی اینطوری مخارج اسکیتش را درآورد. وقتی دیدیم که تا این حد علاقه داره، ما هم تصمیم گرفتیم حمایتش کنیم." این ها را مادر فاطمه بختیارنژاد می گوید. دختر۱۸ ساله تیم ملی اسکیت ایران که توانسته در مسابقات سرعت چین در رشته ۵۰۰ متر انفرادی به مقام ششم آسیا برسد.

مادر فاطمه زن مهربان و خونگرمی است و از لحظه ورودمان به خانه شان مدام در حال رفت و آمد و پذیرایی از ماست و با اینکه خودش می گوید اوایل با ورزش کردن فاطمه مخالف بوده اما آنطور که فاطمه می گوید او حالا به یکی از مدافعان سرسخت دخترش بدل شده و از هیچ کمکی برای رسیدن دخترش به عنوان قهرمانی کوتاهی نمی کند.

فاطمه هم همانند مادرش مهربان و خونگرم است. خیلی ساده صحبت می کند و با آنکه از نبودن پیست استاندارد گله دارد و به نظر می رسد شرایط چندان خوبی برای اسکیت بازان وجود ندارد اما باز امید زیادی دارد که بتوانند در صورت اعزام به مسابقات المپیک لندن عنوان خوبی کسب کند. او در حال حاضر عضو تیم اسکیت ساینای کردستان است و به تازگی در ماده ۳۰۰ متر و ۱۰۰۰ متر به عنوان قهرمانی لیگ اسکیت ایران رسیده است.

او معتقد است وضعیت اسکیت از زمان راه اندازی لیگ بهتر شده است. فاطمه این روزها علاوه بر اسکیت در رشته دو هم فعالیت دارد و هر روز در پارک طالقانی تمرین می کند. او علاوه بر اینکه ورزشکارخوبی است، هنرمند هم هست. دیوارهای خانه شان پر است از تابلوهای زیبای نقاشی که کاردست اوست. آنچه می خوانید حاصل گفت و گوی دو ساعته ما با فاطمه است که در کنار خانواده دوست داشتنی اش انجام شد.

▪ اصلا چرا اسکیت؟ چرا نرفتی سراغ یه ورزش دیگه؟

ـ اولین بار تو پارک دیدم و خوشم اومد.من کلا از سُر خوردن خوشم می اومد و روی همه چیز سُر می خوردم. وقتی توی پارک دیدم جذب این رشته شدم.

▪ اسکیت توی خیلی از کشورهای دنیا یک ورزش خیابونی شناخته می شه. یعنی بچه ها از تو خیابون شروع می کنن، تو در این سال ها که کار می کنی، شده اسکیتت رو پات کنی و بری تو خیابون تمرین؟

ـ آره زیاد می رفتم تو خیابون اما بعد از تصادفی که داشتم دیگه نرفتم.

▪ چی شد که تصادف کردی؟

ـ تو خیابون داشتم میرفتم سر تمرین. یه ماشین پشت یه اتوبوس بود اما من ندیدمش. اتوبوس را رد کردم و خوردم به ماشین. چون سرم به شیشیه ها خورده بود ۲شب تو بیمارستان بستری شدم اماچیز مهمی نبود فقط به کم زخمی شدم.

▪ نترسیدی که ادامه بدی؟

ـ چرا اما مادرم اصرار کردکه ادامه بدم.

▪ گفتی که تجربه ورزش کردن تو خیابون رو هم داشتی. از این جهت مشکلی برات پیش نمی اومد؟

ـ خب یه چیزی که خیلی اذیتم می کرد، متلک های خیابونی بود اما همیشه وجود داره و نمی شه کاریش کرد.

▪ یعنی اذیتت می کردن؟

ـ نه اذیتم نمی کردم اما مزاحم خیابونی زیاده و این باعث می شه آدم عصبی بشه.

▪ این ها باعث نمی شد که پشیمون بشی از اینکه تو خیابون ورزش کنی؟

ـ نه اما خیلی ناراحتم می کرد.

▪ اولین مقامی که اوردی چه عنوانی بود؟

ـ یه چیزی که خیلی اذیتم می کرد، متلک های خیابونی بود

اولین مقام رو تو هزار متر کاشان اوردم و بعد ازاینکه چند بار مقام آوردم تونستم برم به تیم ملی. حدودا ۳۵ نفر بودیم. در عرض ۳ ماه از ما تست گرفتن و نهایتا ۶ نفر اعزام شدیم اما در دوبی مشکلی پیش اومد و ما برگشتیم. بعد از اون رفتیم کره، بعد تایوان و بعد هم مسابقات جهانی کلمبیا.

▪ لباس شما با لباس اسکیت سواران کشورهای دیگه فرق داره. عکس العمل خارجی ها نسبت به این پوششی که دارید، چطوره؟

ـ تو کشورهای آسیایی خیلی مشکل نداریم اما در مسابقات جهانی نگاه تیم های دیگه به ما خوب نیست. اروپایی ها و امریکایی ها خیلی نسبت به این لباس، موضع داشتند و تو مسابقات اذیتمان می کردند.

▪ یعنی مسخره تون می کردن؟

ـ نه، لباس های ما گشاده و اونا هم از این موضوع استفاده می کردن. در مسابقات، لباس هامون رو می کشیدن.

▪ اعتراضی به این مسئله نکردین؟

ـ نه

▪ از لحاظ فنی چی؟ سطح کار بقیه تیم ها با ما خیلی فاصله داره؟

ـ کره با ما خیلی فاصله داره البته ما مشکل پیست داریم. معمولا باید ۳ روز در پیست باشیم و ۳ روز در جاده. ما در ایران هیچ چیزی به اسم پیست نداریم. به همین دلیل جایی برای تمرین نداریم که بتونیم حرفی برای گفتن تو این مسابقات داشته باشیم اما تو جاده وضعیتمون بهتره.

▪ برای شرکت در مسابقات جاده کجا تمرین می کنید؟

ـ توی پارک پردیسان یا توی پارک شیان که عکس زمین فوتبال کشیدن و مشخص که ربطی به زمین اسکیت نداره. یعنی بالاخره یه جایی هست که شرایط مسابقات جاده رو داشته باشه. ما معمولا کشورهایی که تو پیست نمی گیریم رو تو جاده می گیریم و این نشون میده که ما مشکل پیست داریم.

▪ خب در حالی که می گی تو تهران پیستی برای تمرین نیست، شرایط در شهری مثل سنندج که تو تمرین می کنی، باید بدتر باشه.

ـ در این مورد شهرستان ها وضعیت بهتری دارن. در سنندج پیست داریم فقط استاندارد نیست. من بیشتر تابستونها برای تمرین می رم کردستان.

▪ مربی چی؟ مشکلی از این بابت ندارین؟

ـ مربی داریم اما مربی که در حد بین المللی باشه، نداریم.

▪ سال پیش یه مربی ایتالیایی برای تیم ملی آوردن اما ظرف یه هفته رفت. چرا؟

ـ همه ی مربی ها شرایطی برای کار در ایران دارن و حاظر نیستن با این شرایط کار کنن.

▪ این شرایط چیه؟

ـ یکی پیست و یکی تمرین دختر ها و پسرها با هم.

▪ الان دخترا و پسرا جدا تمرین می کنن؟

ـ آره. حتی الان دیگه نمی تونیم بریم یه جایی مثل پردیسان تمرین کنیم چون تمرین دخترها و پسرها باید جدا باشه.

▪ گفتی مربی در حد بین المللی نداریم. داور چطور؟

ـ یک داور بین المللی داریم اقای هنر جو. خانم ها هم هستن اما بین المللی نیستن.

▪ وضعیت لیگ چطوره؟

ـ اولین بار که لیگ برگزار شد نامنظم بود اما امسال تا حدی منظم بود. کلا اسکیت ورزش پرهزینه ایست اما از وقتی لیگ شروع شده وضعیت بهتر شده. هزینه ها به عهده باشگاههاست و از این جهت مشکلی نداریم.

▪ تو امسال قهرمان لیگ اسکیت شدی. فکر می کردی بتونی چنین مقامی به دست بیاری؟

ـ اروپایی ها و امریکایی ها در مسابقات، لباس هامون رو می کشیدن

من تمرینات زیادی کرده بودم. به صورت غیرحضوری کلاس های پیش دانشگاهی رومی گذرونم و مدام تمرین می کردم. خوشبختانه باشگاه ساینای کردستان وضعیت خوبی در این سال ها در لیگ برتر داشته و حتی در قسمت آقایان هم ما به تازگی درآسیا توانسته ایم به عنوان نائب قهرمانی مسابقات برسیم.

▪ حقوقی هم می گیرین؟

ـ بعضی تیم ها میدن بعضی ها نه مثلا باشگاه ساینای کردستان، علی اباد کتول و بوشهر حقوق می دن.

▪ فکر می کنی می تونی یه روزی به جایی برسی که لژیونر بشی؟

ـ تو اسکیت نه اما در دو میدانی چرا.

▪ حالا چرا دو؟

ـ ۲سال پیش فدراسیون از آقای فیضی که قهرمان دو گانه ی ایران است، دعوت کرد به تیم ملی بیاید. تمرینات بدنسازی ام با ایشون بود. به من پیشنهاد داد تا برم رشته ی دو میدانی و من نرفتم اما الان تصمیم گرفتم برم.

▪ چه ماده ای؟

ـ ۸۰۰ و ۱۵۰۰ متر

▪ اوج ارزوی ورزشی ات؟

ـ برم المپیک

▪ تو اسکیت یا دو؟

ـ اگر تو حوزه اسکیت اعزامی داشته باشیم حتما هستم اما خودم دوست دارم که در دوومیدانی هم شرکت کنم.

شبنم شکوریان