شكست انگلیس در عراق

امروز انگلیس, فردا دانمارك و بالاخره آمریكا نیز از عراق خارج خواهند شد اما نتیجه پایانی این جنگ و اهداف آمریكا را باید در نهایت چگونه تعریف كرد آیا این جنگ جز این است كه انگلیس و آمریكا در گرداب بحران ها یش دست و پا می زنند و خروج یا بقای آنها به مثابه شكست در عراق است

«به رغم آن كه اوضاع بحرانی عراق بدون كوچكترین تغییری هم چنان ادامه دارد و هر روز به تعداد آوارگان عراقی و قربانیان خشونت های مسلحانه و اختلافات طایفه ای افزوده می شود، تونی بلر از كسب موفقیت های درخشان نیروهای انگلیسی در عراق سخن به میان می آورد و دلیل كاهش تدریجی نیروهای انگلیسی در عراق را دلیلی بر آمادگی نیروهای امنیتی این كشور و قدرتمند شدن آنها می داند. به راستی این غیرمنطقی ترین سخنی است كه بی هیچ مسوولیت سیاسی و حتی انسانی زده شده است.»

پاتریك كوبرن، تحلیلگر روزنامه ایندپندنت با ارایه تحلیلی تحت عنوان «شكست انگلیس در عراق» می نویسد: «واقعیت بر خلاف آنچه كه بلر از عراق توصیف كرده واقعیت آن است كه عراق به بزرگترین عرصه جنگ در جهان تبدیل شده است، عرصه جنگی كه چیزی جز كشتار و خونریزی در آن وجود ندارد. یك سوم از ساكنین عراق در شرایط بسیار بد معیشتی به سر می برند و در حالی كه دچار گرسنگی مفرط هستند حكومت عراق تاكنون نتوانسته است كوچكترین كمكی به این خانواده های عراقی كند و سهمیه بندی غذایی را در اختیار آنها گذارد.

همچنین بسیاری از مردم عراق به دلیل آشامیدن آب های آلوده كه مستقیما از دجله و فرات تغذیه می شود، دچار بیماری های متفاوت هستند. با وجود همه این بدبختی ها، رنج ها و بحران ها در عراق بلر در برابر مجلس عوام هم چنان با صدایی آكنده از غرور و تكبر و بدور از هر گونه احساس پشیمانی نسبت به بحران های موجود در عراق كه در راس آن وجود دو میلیون آواره عراقی خارج از كشور و ۵/۱ میلیون آواره داخل عراق است، از پیروزی سخن می گوید.» در ادامه این تحلیل آمده است: «نادیا مشهدانی، یك زن عراقی دارای چهار فرزند است كه منزل خود را در منطقه حریه بغداد به دلیل تهدیدهای شبه نظامیان ترك كرده است و بدون آن كه كوچكترین چیزی از لوازم منزل خود را ببرد برای مصونیت جان فرزندان خود منزلش را با تمام اثاثیه اش ترك كرد و در حال حاضر در یك اتاق بسیار كوچك واقع در مدرسه ای در بغداد زندگی می كند. نادیا در گفتگو با روزنامه ایندیپندنت می گوید: به ما وعده آزادی دادند.

اما هم اكنون ما خود را چون بردگانی اسیر می یابیم كه از هر گونه حقوقی اعم از آزادی و دموكراسی محرومیم و حتی قدرت و توانایی آن را نداریم كه كوچكترین اعتراض یا سخنی بگوییم. نادیا چون همه دیگر زنان و مردان عراقی معتقد است كه آمریكا فتنه اختلافات طوایفی را در عراق كاشته است و به آن دامن می زند تا بتواند با تمسك به این بحران در عراق باقی بماند.» این روزنامه انگلیسی در ادامه می نویسد: «شاید تصوری كه بلر از عراق در ذهن خود دارد با تصوری كه نادیا، زن عراقی كه در این كشور زندگی می كند، دارد كاملا متفاوت است اما مطمئنا تصور نادیا به واقعیت و حقیقت نزدیكتر است.

بلر در تمامی این مدت از دادن هر گونه پاسخی به این سوال كه چرا درصدد كاهش نیروهای انگلیسی در جنوب عراق بر آمده است خودداری كرده است و تلاش كرده است كه مساله را بگونه ای نشان دهد كه حضور نیروهای آمریكایی و انگلیسی در عراق با موافقت مردمی انجام می گیرد و این نیروها از حمایت و محبوبیت مردمی در این كشور برخوردارند اما این موضوع كاملا بر خلاف واقعیت است.

بر اساس یك نظرسنجی كه با توجه به گزارش بیكر انجام گرفته است و به صورت مشترك از سوی جمهوری خواهان و دموكرات های آمریكایی به اجرا گذاشته شد مشخص شده است كه ۶۱ درصد از مردم عراق انجام حملات مسلحانه علیه نیروهای آمریكایی و انگلیسی را تایید می كنند.

ایندیپندنت می آورد: «بلر تلاش كرد كه در سخنان خود عراق را بگونه ای برای جهان به تصویر بكشاند كه پیشرفت های سیاسی و اقتصادی در این كشور بدست آمده است و در حال حاضر فعالیت تروریست ها در عراق مانع پیشبرد این پیشرفت در عراق است.

اما بلر فراموش كرده است كه پیش از این كه این بحران به عنوان بحران اصلی عراق مطرح باشد، نقطه بسیاری از اختلافات و بحران ها در عراق از آن جا آغاز شد كه قانون اساسی جدید در این كشور تدوین و بر اساس این قانون در سال ۲۰۰۵ دو انتخابات در عراق برگزار شد. بسیاری از اختلاف های كرد ها، شیعه ها و سنی ها ناشی از این جریان است زیرا سیاست های آمریكا به صورت غیر مستقیم بر تدوین قانون اساسی جدید عراق و انتخابات آن سایه افكنده بود و بسیاری از احزاب عراقی وابسته به طایفه های سنی، كرد و شیعه این كشور احساس می كردند كه به صورت عادلانه به حقوق خود در حاكمیت نرسیده اند.»

در پایان این تحلیل آمده است: «به گفته بلربیش از ۱۳۰ هزار سرباز عراقی در ارتش این كشور فعالیت دارند و بیش از ۱۵۰ هزار تن دیگر در پلیس عراق مشاركت می كنند اما تحقیقات به عمل آمده نشان می دهد اكثریت این افراد كه نیروهای ارتش و پلیس عراق را تشكیل می دهند افرادی هستند كه به گروه های شبه نظامی موجود در عراق و نیز به احزاب سیاسی وابسته اند و بر اساس این وابستگی ها عمل می كنند.

دولت آمریكا تا به امروز زمانی كه از نیروهای خارجی در عراق سخن می گوید از آنها به عنوان نیروهای ائتلاف یاد می كند در حالی كه این نیروها مجموعه های بسیار كوچكی از كشورهای مشخص و محدود هستند. بزرگترین مجموعه این نیروها پس از انگلیس، كره جنوبی است كه از ۲۳۰۰ سرباز تشكیل شده است. امروز این گروه های كوچك یا حتی بزرگ نیز به این نتیجه رسیده اند كه خروج سریع از عراق منطقی تر از آن است كه بخواهند در این كشور به بقای خود ادامه دهند.

امروز انگلیس، فردا دانمارك و بالاخره آمریكا نیز از عراق خارج خواهند شد اما نتیجه پایانی این جنگ و اهداف آمریكا را باید در نهایت چگونه تعریف كرد؟ آیا این جنگ جز این است كه انگلیس و آمریكا در گرداب بحران ها یش دست و پا می زنند و خروج یا بقای آنها به مثابه شكست در عراق است؟»