«اینتر» قتلگاه چپ پای ایتالیایی

عجیب است كه چرا چپ پاهای ایتالیایی در تیم اینتر روزهای خوشی را سپری نمی كنند و اساساً مردان خارجی در این منطقه از زمین برای اینتری ها جولان می دهند و تاریخ باشگاه این مدعا را كاملاً اثبات می كند

عجیب است كه چرا چپ پاهای ایتالیایی در تیم اینتر روزهای خوشی را سپری نمی كنند و اساساً مردان خارجی در این منطقه از زمین برای اینتری ها جولان می دهند و تاریخ باشگاه این مدعا را كاملاً اثبات می كند.

پس از آنكه در سال های اخیر شاهد هرز رفتن استعدادی نظیر «كوكو» در جناح چپ بودیم كمتر بازیكن بومی در این تیم دیده شد كه بتواند با سربلندی از این آزمون خارج شود و موراتی و همكارانش هر چه تلاش كردند در این راه به بن بست رسیدند و به ناچار عنان كار را به دست بازیكنان خارجی سپردند تا اینكه فصل قبل فابیو گروسو، بازیكن خوش نقش و سرحال پالرمو با درخشش در بازی های سری A نظر مساعد سران اینتر را جلب كرد و پیش از جام جهانی ۲۰۰۶ با یك رقم مناسب راهی جوزپه مه آتزا شد.

در جریان جام جهانی درخشش فوق تصور این بازیكن موجی از دلگرمی را برای مسؤولان و طرفداران اینتر به وجود آورد تا پس از سال ها، امیدوار به حضور یك چپ پای ایده آل در تیم محبوب خود باشند و گروسو پس از فتح جام جهانی به اردوی اینتری ها آمد و مورد توجه همبازیانش قرار گرفت.در ابتدای فصل اینتر اوضاع آرمانی امروز را نداشت و فشار سنگین حاكم بر اردوی این تیم بازیكنان را عصبی كرده بود كه در یكی از مسابقات یعنی دیدار خانگی مقابل بایرن مونیخ همین استرس ها كار دست گروسو داد و منجر به اخراجش از بازی شد.

انتقادات از عملكرد او و یارانش بالا بود و عدم آمادگی روانی باعث مصدومیتی برای این چهره ملی پوش شد و از آن پس مانچینی بیشتر از خاویر زانتی مرد وفادار وآرژانتینی در جناح چپ سود برد كه او نیز جوانی دوباره آغاز كرده و پرتوان و باصلابت از عهده وظایفش برآمده و نظر سرمربی كاملاً تأمین شده است.

تیم در شرایط آرمانی قرار گرفته و اینتر بخت مسلم قهرمانی در سری A است و در جام قهرمانان هم با چند پیروزی، شكست های اولیه دور رفت را جبران كرد و سرانجام به همراه بایرن راهی دور حذفی مسابقات شد اما خبری از گروسو در تركیب این تیم نیست، بازیكنی كه به لحاظ استعداد موقعیت مناسبی دارد و درخشش زایدالوصفی كه در تیم ملی داشت، باعث شد همگان لقب مالدینی دوم را برایش در نظر گیرند اما ظاهراً اینتر مثل گذشته ها محل مناسبی برای چپ پای ایتالیایی نیست.

مدافعان بزرگ و هافبك های مطرح این تیم به خوبی می توانند مكمل بازی گروسو باشند اما در هر مسابقه ای كه او را دیده ایم استرس و هیجان كاذبی در ساق هایش مشاهده می شود كه اجازه نمی دهد بازی معمولی خود را ارایه كند و حتی در ارسال ساده ترین پاس ها ناكام می ماند و تا حد یك بازیكن معمولی افت كرده است.

فصل به نیمه های راه رسیده و گروسو نیمی از توان خود را به نمایش نگذارده و باید در جریان تعطیلات فعلی و اولین مسابقاتی كه برگزار می شود خود را به تركیب اصلی تحمیل كند وگرنه شاید جایگاهش را در تیم ملی ایتالیا نیز از دست بدهد؛ چرا كه جوانان باانگیزه فراوانی در راهند تا در تركیب تیم دونادونی حاضر شوند.گروسو بازیكنی با قابلیت های هجومی بالا است كه با جابجایی های فراوان و سرعت مناسب روی خط طولی زمین توپ را به جلو حمل می كند و از طرفی در كارهای دفاعی هم مشاركت لازم را دارا است اما فعلاً به دلیل جو حاكم بر تیم نمی تواند قابلیت های خود را عرضه كند و تاریخ در حال تكرار است تا یكی دیگر از استعدادهای بومی در این تیم به بن بست برسد.

در حقیقت باید گفت اینتر قتلگاه چپ پاهای ایتالیایی است و هر بازیكنی حتی در بالاترین حد استانداردهای بین المللی هم نمی تواند در این تیم به موفقیت دست یابد مگر آنكه تفكر حاكم بر این تیم و سبك بازی تغییر كند تا جایی برای بروز چنین استعدادهایی باشد.

گروسو كم كم دارد فراموش می شود و این مسأله هرگز به صلاح فوتبال ملی ایتالیا نیست ضمن اینكه در اینتر هم اگر او به شرایط آرمانی برسد، نیروی مؤثری همچون زانتی برای انجام وظیفه در پست اصلی (مدافع راست) آزاد می شود، لذا با این تفاسیر مانچو باید با یك بازپروری روانی شاگرد ملی پوش خود را به مرز ایده آل برساند تا با آمادگی كامل گام به میدان مسابقه بگذارد و چنانچه در یك مسابقه با درخشش لازم روبرو گردد تعریف و تمجیدها او را از موقعیت فعلی رها كرده و به دوره اوج باز می گرداند.