فوتبال پاراگوئه در حال پیشرفت است

امریکای جنوبی تاکنون چندین فوتبالیست نامی را به دنیای فوتبال معرفی کرده و روکه سانتاکروز نیز یکی از آنها است که از پاراگوئه راهی اروپا شده است

امریکای جنوبی تاکنون چندین فوتبالیست نامی را به دنیای فوتبال معرفی کرده و روکه سانتاکروز نیز یکی از آنها است که از پاراگوئه راهی اروپا شده است. سانتاکروز بیشترین روزهایش را در آلمان و برای آلمان و برای بایرن سپری کرد و هشت سال در این باشگاه توپ زد که حاصل آن ۵ عنوان قهرمانی بوندس لیگا، لیگ قهرمانان و جام باشگاه های جهان بود. وی که هم اکنون در بلکبرن عضویت دارد در ابتدای فصل۱۴ گل برای تیمش به ثمر رساند تا سرمربی نیز از او به عنوان بازیکنی بزرگ یاد کند.

مهاجم ملی پوش پاراگوئه در یک دوره به مدت چند ماه خانه نشینی را تجربه کرد. مصدومیت او از ناحیه زانوی چپش بود که نزدیک به ۶ ماه دور از میادین بود. سانتاکروز در جام جهانی ۲۰۰۶ آلمان به عنوان خوش چهره ترین بازیکن شناخته شد.

▪ زندگی در اروپا فرقی با امریکای جنوبی دارد؟ به نظرت دشوارتر است؟

ـ نه، برعکس راحت تر است. در پاراگوئه فوتبال همه زندگی مردم است و به کوچک ترین حاشیه ها توجه می کنند و در اصل با حاشیه زندگی می کنند. از طرفی فوتبالیست ها آنقدر در کشورم مطرح اند که گاهی نمی توانی در مکان های عمومی حاضر شوی و یا بچه هایت را به گردش ببری. اما در اروپا علی رغم توجه زیاد مردم به فوتبال زندگی راحت تر است و آرامش بیشتری داریم و کسی در زندگی خصوصی ات کنجکاوی نمی کند.

▪ خیلی از بازیکنان از سنین جوانی در اروپا زندگی می کنند. فکر می کنی این امر به پیشرفت آنها کمک می کند؟

ـ عقاید متفاوت است و هر کس نظر خودش را دارد ولی به عقیده من این شیوه چندان درست نیست. باید به این نکته توجه داشت که بسیاری از این مهاجرت ها اجباری است و از آنجا که وضعیت اقتصادی در امریکای جنوبی مانند اروپا نیست نوجوانان برای کمک به خانواده راهی اروپا می شوند. بعضی نیز تصور می کنند بهترین فوتبالیست ها فقط در اروپا هستند و اگر بخواهی به جایگاه آنها برسی حتما باید در اروپا توپ بزنی نه در وطن ات.

▪ کمی از هشت سال حضورت در بایرن بگو.

ـ روزهای خوبی بود و هرگز نمی گویم که وقتم را در بایرن تلف کردم چرا که تقریبا تمام جام های مهم با این تیم را کسب کردم، لیگ قهرمانان، بوندس لیگا و جام باشگاه های جهان. احساس خوبی است وقتی ببینی تو هم در این افتخارات سهیم بودی و جزیی از تیم به حساب می آیی، اما فشار اصلی روی بازیکنانی بود که چندان فرصت حضور در زمین را پیدا نمی کردند و بعد از چند سال فهمیدم که وقت ترک بایرن فرا رسیده. اما نمی شود زحمات باشگاه را نادیده بگیرم زیرا بایرن بود که از من سانتاکروز ساخت و آنها حتی در دوران مصدومیت نیز حمایت خود را از من دریغ نکردند تا بتوانم آن دوران را سپری کنم.

▪ شنیدم که اوون هارگریوز به تو انگلیسی را آموخته است.

ـ قبلا که محصل بودم کمی انگلیسی خوانده بودم ولی آنقدر شاگرد تنبلی بودم که چیزی یاد نگرفتم. وقتی به آلمان آمدم عاشق هارگریوز بودم و آرزو داشتم با او انگلیسی صحبت کنم چرا که آلمانی نیز نمی دانستم. دوستان خوبی برای هم بودیم و به همین دلیل بود که پیش از این که آلمانی یاد بگیرم انگلیسی صحبت کردم.

▪ آیا تفاوتی بین جو رختکن بایرن و بلکبرن وجود دارد؟

ـ فرق چندانی ندارد و در بلکبرن هم مانند سایر تیم ها همه در اندیشه پیروزی اند و هرگز نمی خواهند با ناکامی بازی را به پایان برسانند. ولی نکته اصلی اینجاست که من و هم تیمی هایم نمی خواهیم فقط در میانه جدول باقی بمانیم بلکه هدف اول ما صعود به تورنمنت های اروپایی و به ویژه جام یوفا است.

▪ از این که مربی همچون مارک هیوز داری چه احساسی داری؟

ـ بهترین و مهم ترین شانسی که یک بازیکن فوتبال می تواند داشته باشد مربی دلسوز و به خصوص سرشناس است و من از این بابت خوش شانس بوده ام. اما نکته اصلی که من را تحت تاثیر گذاشته علاقه او به کارش است چرا که او با تک تک بازیکنان صحبت می کند و دقیقا می گوید که چه انتظاری از ما دارد.

▪ بازی در کنار بنی مک کارتی را چگونه می بینی؟

ـ مک کارتی بازیکن قابلی است که تا به امروز گل های زیادی برای تیم به ثمر رسانده و به علاوه من و بنی به راحتی در داخل و خارج زمین به زبان اسپانیایی صحبت می کنیم و فکر می کنم که این مساله در عملکرد این فصل ما تاثیر بسیاری گذاشته است.

▪ فکر می کنی فوتبال پاراگوئه چه شباهتی با فوتبال جزیره دارد؟

ـ در گذشته فوتبال این دو کشور بسیار نزدیک به هم بود اما با گذشت زمان شیوه بازی در هر دو کشور تغییر کرد. در حال حاضر فوتبالیست های هم وطنم بیشتر به سبک امریکای جنوبی توپ می زنند و دلیل آن نیز تکنیک بالای بازیکنان این قاره است و معتقدم از خیلی از بازیکنان اروپایی تکنیکی تر نیز هستند.

▪ پاراگوئه شانس اول صعود از گروه خود به جام جهانی ۲۰۱۰ است.

ـ در عرصه ملی هم می خواهیم پیشرفت داشته باشیم و فقط به کسب پیروزی در دیدارهای خانگی اکتفا نمی کنیم و با گذشته خیلی فرق کرده ایم و دیگر تیم ها نیز این را فهمیده اند که دیگر پاراگوئه آن تیم بی خطر سابق نیست. هدف اصلی پشت سر گذاشتن برزیل و آرژانتین یعنی رقبای اصلی ما در امریکای جنوبی است.

▪ پاراگوئه همیشه در دیدارهای انتخابی خوب ظاهر می شود اما با شروع مسابقات به یکباره نزول می کند.

ـ شاید مشکل ما این است که نمی توانیم بازی را جمع و جور کنیم و آن هم به دلیل بی تجربگی ما است و هرچه بیشتر در تورنمنت های خارجی حضور یابیم، اعتماد به نفس بچه ها بیشتر می شود. حتی نسل آینده فوتبال پاراگوئه بهتر از ما بازی خواهند کرد. چرا که تغییرات خوبی در فوتبال کشورم در حال رخ دادن است.

شیوا نوروزی