جام ملتها هدف یا وسیله

در آسیا نیز گروهی از کشورها از جمله کره جنوبی,ژاپن و عربستان به مرحله ای رسیده اند که فقط حضور در جام جهانی را می جویند و در جام ملت های آسیا با نفراتی حاضر می شوند که راه آنها را به صعود به جام جهانی هموار نمایند

رقابت‌های “کوبه- آمریکه” یا جام ملت‌های آمریکا به پایان رسید. این مسابقات اولین رقابت‌های قاره‌ای در سطح تیم‌های ملی بود که متولد شد و هنوز پس از گذشت سالهای فراوان تماشاگران زیادی را به ورزشگاه‌ها می‌کشاند اما اهمیت آن برای تیم‌های شرکت کننده یکسان نیست چرا که بعضی از کشورهای آمریکایی به این مسابقات به چشم دیدارهای تدارکاتی جهت حضور قدرتمندانه در رقابت‌های انتخابی جام جهانی نگاه می‌کنند ولی بعضی دیگر قهرمانی در این مسابقات را هم برای خود غنیمت می‌شمارند. برای مثال آرژانتین و برزیل به دلیل جایگاه بالایی که در فوتبال جهان برای خود قائل هستند قهرمانی در جام‌های جهانی را نقطه اوج می‌دانند و به کمتر از آن راضی نمی‌شوند بنابراین به طور معمول در این بازی‌ها با تمام توان حضور پیدا نمی‌کنند هرچند که در مسابقات اخیر آرژانتینی‌ها سنت‌شکنی کردند وبا تمامی داشته‌های خود پا به میدان گذاشتند.

در آسیا نیز گروهی از کشورها از جمله کره جنوبی،ژاپن و عربستان به مرحله‌ای رسیده‌اند که فقط حضور در جام جهانی را می‌جویند و در جام ملت‌های آسیا با نفراتی حاضر می‌شوند که راه آنها را به صعود به جام جهانی هموار نمایند. حال سوال این است که ما باید با چه تفکری وارد جام ملت‌های آسیا شویم. آیا پیوسته باید قهرمانی را هدف گرفته بهترین و آماده‌ترین بازیکنان را راهی رقابت‌ها کنیم یا به نیروهایی که می‌توانند در مقدماتی جام جهانی به کار آیند اعتماد کنیم و به جای ملت‌ها به چشم دیدارهای تدارکاتی نگاه کنیم؟

با این موضوع چند گونه می‌توان برخورد کرد اول اینکه مردم را قانع کنیم که فوتبال ما دیگر با قهرمانی در آسیا اشباع نمی‌شود و باید رسیدن به جام‌های جهانی کمترین توقعی باشد که از فوتبال ملی داریم بنابراین از هر مسابقه در طول سال برای دست یافتن به آن هدف استفاده کنیم. دوم اینکه تعدادی بازیکن را برگزینیم و تا زمانی که آنان هستند در تمامی مسابقات رسمی و غیررسمی مورد استفاده قرار گیرند و با افول ایشان چند سالی رکود را در تیم ملی شاهد باشیم تا نسل بعدی به هر شکلی که شده نخبه‌های خود را معرفی کند و مجددا روند سنتی خود را پی بگیریم.

راه سومی هم وجود دارد و آن اینکه بیاییم و حساب کنیم که کدام بازیکنان می‌توانند برای جام جهانی بعدی به تیم کمک کنند، آنها را انتخاب کنیم و به سن و سال ایشان هم کاری نداشته باشیم و همین‌که مطمئن شدیم می‌توانیم در راستای هدف اصلی که حضور آبرومندانه در جام‌های جهانی است از آنان استفاده کنیم آنها را با خود به جام ملت‌های آسیا ببریم و بدون لحاظ کردن سن و سال نفرات موفقیت در رسیدن به جام‌های جهانی را هدف بگیریم حال اگر همچون حال حاضر بازیکنانی را در اختیار داشتیم که می‌توانند در این بازی‌ها و جام‌های جهانی تواما تیم ملی را یاری کنند از آنان استفاده کنیم.

البته آنچه ذکر شد به شرط آن است که هدف اصلی ما رسیدن به جام‌های جهانی و موفقیت نسبی در آن باشد در غیر این صورت اگر قهرمانی در جام ملت‌ها اوج خواسته‌های ما باشد باید بهترین نفرات را در همین مسابقات به کار گیریم.البته در مواقعی اقتضا می‌کند که علی‌رغم ترسیم اهداف عالی در چنین مسابقاتی نیز موفق عمل کنیم. مثلا اگر فوتبال ملی ما دچار افت شخصیت شد و کل این ورزش نیازمند بازیابی روحیه بود چاره‌ای نیست جز حضور با تمام قوا در تمامی مسابقات بین‌المللی و این دقیقا کاری است که این سالها عراق انجام می‌دهد.