راهی دیگر

پیشینه مك لارن ما را در نگرش و ایدئولوژی او در كاركردن با جوان ها و اخذ بهترین بهره از آنان یاری می كند در فصل پیش او در میدلزبورو نشان داد كه در كنار جوان ها می تواند مجموعه ای منظم را با حضور فوتبالیست های قدیمی چون گرت ساوت گیت سازماندهی سازد

پیشینه مك لارن ما را در نگرش و ایدئولوژی او در كاركردن با جوان ها و اخذ بهترین بهره از آنان یاری می كند. در فصل پیش او در میدلزبورو نشان داد كه در كنار جوان ها می تواند مجموعه ای منظم را با حضور فوتبالیست های قدیمی چون گرت ساوت گیت سازماندهی سازد. انگلستان، لبالب از استعدادهای ظهوریافته است: آیرون لنن، استیون تایلور، تام هادلستون، دارن بنت، جرمین دفو، شون رایت فیلیپس، استیوارت داونینگ، اندی جانسون، مایكل داوسون و كرتیس دیوس تنها بخشی از این دریای نبوغ جوانی است.

شاید تئو ولكات در آینده بخشی ویژه در برنامه های مك لارن داشته باشد. حال سئوال های كلیدی این است: «آیا انگلستان چشم انداز دارد؟»... «چه سیستم و تاكتیكی مدنظر مك لارن برای موفقیت است؟» سال ها پیش همواره شاید سیستم ۲-۴-۴ برگزیده از جانب تیم های زیر ۱۵ساله ها و ۲۰ساله های این كشور بودیم. این كشور نه فقط از منظر تاكتیك و سیستم مدنظر كه از اساس و زاویه های حیاتی فوتبال نیاز به آگاهی دارد. «آیا آنها واقعاً به استفاده از وینگرها اعتقاد دارند؟ آیا تحت فشار قراردادن حریف برای آنها یك اولویت است؟ اگر اینگونه است كی و چه موقعی این كار را اعمال خواهند كرد؟» مهمترین نكته برای بازیكنان این كشور رشد تنوع و انعطاف تاكتیكی است.

در بالاترین سطح، ۲-۴-۴ خشك و بی روح دیگر منسوخ شده است. موفق ترین و كامیاب ترین مجموعه ها در جام جهانی علاقه و میل قابل توجهی به بهره بردن از چند سیستم معطوف داشتند. چون فرانسه كه با ۱-۱-۴-۴ و ایتالیا كه گهگاه با «چیدمان الماس گونه» تا فینال پیش رفتند. حیرت انگیز و در عین حال چشم نواز بود كه مك لارن در راه پیش روی تیمش در جام یوفا در فصل گذشته هیچ گاه سعی نكرد تا چیدمان و تاكتیك محبوبش را دگرگون سازد. با این وجود او یكی از همان اعضای محدوده فنی انگلستان بود كه ایده ها و طرح هایشان بی نهایت قابل پیش بینی نشان می داد.

«می دانم برای یك مردی كه دیروز دستیار مربی بود بسیار سخت است تا جانشین رئیس اش شده و بخواهد تحول تاكتیكی ایجاد كند.» بسیار امیدوارم كه مك لارن از اینكه كشورش در جام جهانی با رویكرد «بی نهایت محتاطانه» در آلمان ظاهر شد خشنود نباشد. در مربیگری شما راجع به حیاتی ترین بخش بازی یعنی دفاع كردن می اندیشید. به برزیل بنگرید. به عنوان نمونه آنها با سیستم ۶-۴ دفاع می كردند- بدین معنا كه با شش بازیكن تدافعی و چهار بازیكن هجومی بازی را در اختیار داشتند- و هرگاه كه یكی از مدافعان كناری شان به جلو متمایل می شد، عملاً سیستم شان بدل به ۵-۵ می شد. فرانسه با ۶-۴ دفاع می كرد.

ایتالیا، آرژانتین و هلند نیز با ۷-۳... انگلستان چطور؟ حیرت انگیز بود كه در مرحله گروهی هرگاه كه در خط حمله از حضور مایكل اوون و پیتر كراوچ استفاده می كردند به سیستم دفاعی ۸-۲ متوسل می شدند. و آنگاه كه رونی بازگشت، ما نظاره گر یك تلقی حیرت انگیزتر شدیم و در دور حذفی سیستم دفاعی اریكسون را ۹-۱ یافتیم.

البته نمی گویم كه فوتبال هجومی، دیگر جایی در برنامه های مربیان امروزی ندارد. متاسفانه از میان تیم هایی چون آلمان، اسپانیا، ساحل عاج و غنا- به ترتیب اولویت- كه در جام جهانی بیشترین موقعیت ها را بر روی دروازه حریفان برای گلزنی خلق كردند تنها ژرمن ها بودند كه در راه رسیدن به جمع چهار تیم پایانی كامیاب بودند. و دو تیم نهایی جام، مجموعه هایی در«مرحله گذار» بودند. دقیقاً این دو تیم بسان چلسی ژوزه مورینیو تمام تلاششان را در راه توپ گیری صرف می كردند و سپس نیز با ایجاد موقعیت بر روی دروازه رقبا كارشان را پیش می بردند.

● سیل خارجی ها

به این اصل معتقد نیستم كه سیل شدید فوتبالیست های خارجی به لیگ برتر موجب عدم موفقیت و پیشرفت فوتبال انگلستان می شود. مثلاً سال ۱۹۸۰ وقتی برای بازی در وست برومویچ آلبیون به انگلستان رفتم، یكی از ۹ الی ۱۰ فوتبالیست خارجی این كشور لقب گرفتم. نباید فراموش كنیم كه همواره حضور فوتبالیست های خارجی می تواند موجب تبلور انگیزه و میل به پیشرفت در بازیكنان داخلی این لیگ شود.

نسل دیوید بكام در روزهای شكوه یونایتد، درس های فراموش نشدنی را از اریك كانتونا آموخت و یا در فصل گذشته، در همین تیمم، تاتنهام، نمی توان از تاثیرات پررنگ هافبكی چون ادگار داویدز كه بر روی جوانانی چون مایكل كریك و جرمین جیناس ایجاد كرد گذر كنیم. سئوال این است؟ «آیا خارجی ها فوتبال این كشور را راكد می كنند؟» و جواب می دهم: «ابداً به هیچ وجه.»

● نیاز آموختن

اما آنچه كه بسیار می طلبد، آموخته های بسیار و تعلیمات جدی در آكادمی های فوتبال است. خصوصاً هنگامی كه بحث رشد توانایی و قابلیت جوانان به میان می آید. در این كشور هنوز وقتی صحبت از قابلیت و مهارت می شود، همه از آن به عنوان یك بحث خنده دار یاد می كنند. در حالی كه در كشورم- هلند- مهارت به همان اندازه تكنیك مهم و حیاتی تلقی می شود. اسپرز از یكی از متبحرترین و نام آشناترین كارشناسان و مدرسین مهارت های فوتبال بهره می برد.

كسی چون ریكاردو مونیز كه در گذشته یكی از شاگردهای برجسته مردی چون ویم كورور بود. منچستریونایتد نیز از دیگر مدرس بزرگ قابلیت های تكنیكی كه از قضا او نیز یك هلندی است سود می جوید. یعنی رنه مولنستین... ما فصل گذشته تیم ذخیره هایمان را در جنوب انگلستان یك قهرمان یافتیم. این یك نكته كلیدی است كه مهارت ها و قابلیت ها را به جوانان مجموعه تان نشان دهید. چیزی كه ورای تعلیم دادن حقه ها و شیرین كاری های تكنیكی باشد. «مونیز» كسی است كه نه فقط یك تعلیم دهنده مهارت های فوتبال كه نیز شرح می دهد كه در كدام موقعیت و زمان بهترین تكنیك و مهارت كاربردی چیست؟

او فوق العاده حیرت انگیز و جذاب است. او آنقدر با مهارت است كه می تواند در یك جلسه ساده تمرینی ۹۰ مهارت متنوع فوتبال را به جوانان آموزش دهد. هدف و بینش ما نسبت به آینده این است كه بتوانیم جوان های مجموعه را نسبت به این تلقی كه آنها باید در هر مسابقه مالك و صاحب توپ در شرایط تحت فشار باشند آموزش دهیم.

مارتین یول

سرمربی كنونی تاتنهام

ترجمه:سهیل نوری پناه