موانع طبیعی

دربرخوردبا موانع صخره ای طول مسیربهتراست از ادامه مسیر منصرف شده یا مانع را دوربزنیم ,اما گاهی چاره ای جزء عبور وجود ندارد,درچنین شرایطی درابتدا توصیه اکید میگردد تنها در صورت برخورداری از دانش ,مهارت وتجهیزات لازم از موانع عبور نمود

دربرخوردبا موانع صخره ای طول مسیربهتراست از ادامه مسیر منصرف شده یا مانع را دوربزنیم ،اما گاهی چاره ای جزء عبور وجود ندارد،درچنین شرایطی درابتدا توصیه اکید میگردد تنها در صورت برخورداری از دانش ،مهارت وتجهیزات لازم از موانع عبور نموده تا در صورت ناآشنایی با الزامات مسیرباشرایط بحرانی ترمواجه نشویم.اماچناچه براساس اضطراروضرورت چاره ای نبود توصیه های ذیل را حتما می بایست به خاطر سپردوبکار بست.

۱) بررسی سنگ با نگاه

ابتدا سنگ و گیره های آن را به منظور یافتن مسیر صعود و فرود، در حد توان، از ابتدا تا انتها و با چشم بررسی و شناسایی می نماییم. در صورت امکان از سه جهت ( چپ، راست و روبرو) آن گاه دست و پا برای گرفتن گیره های انتخاب شده، حرکت می کند.

هنگام صعود، پاها همیشه وظیفه تحمل و جابجایی وزن بدن را به عهده داشته و تعادل بدن را دست ها حفظ می نمایند. همواره از کشیدن پاها روی سنگ خودداری شود. به جای انقباض های متوالی عضلات از نقش اهرم های بدن در صعود استفاده شود.

برای بالا بردن توان ایستادگی و حفظ تعادل بر روی سنگ از این قاعده استفاده می شود. در صورتی که کمتر از سه نقطه اتکا بر روی سنگ داشته باشیم ، میزان مقاومت و پایداری ما بر روی سنگ در برابر لغزش های احتمالی کاهش می یابد.

قراردادن پنجه پا بر روی گیره، باعث انتقال بیشتر وزن بدن بر سطح گیره پایی می شود. ضمناً این عمل باعث ایجاد فاصله مناسب از سنگ و در نهایت داشتن دید بیشتر می گردد. در گذرهای عرضی (Traverse) می توان به ضرورت محیط از داخل یا خارج پا نیز استفاده کرد.

رعایت فاصله مناسب به طریقی که بدن نه بیش از حد نزدیک و نه بیش از حد دور از سنگ باشد به طوری که بتوان به راحتی گیره های بعدی را دید، با نرمی حرکت نمود، به سادگی تغییر جهت داد و مرکز ثقل بدن برهم نخورد، از نکات حیاتی طی مسیر است.

در این روش دست ها و پاها در امتداد طول بدن قرار گرفته و جابجا می شود. در این روش همیشه یک پا به حالت مستقیم (پایی که وزن بدن را تحمل می کند و پای دیگر از محل زانو خم و آماده باز شدن است. سپس با تغییر حالت بدن و تعویض این دو حالت در پاها صورت می پذیرد الی آخر توجه شود که زاویه ران زانو ساق پا از ۹۰ درجه بیشتر نشود. در این طریقه دست ها نیز در طرفین قرار می گیرد.

توجه به این نکته ضروری است که حرکت قطری صعود را آسان تر می سازد و از لولا شدن بدن جلوگیری به عمل می آورد.

۲) نقش و وظیفه دست و پا

۳) داشتن سه نقطه اتکا ( دو دست و یک پا یا دو پا و یک دست)

۴) استفاده از نوک کفش هنگام صعود

۵) رعایت فاصله مناسب به منظور داشتن دید لازم هنگام صعود

۶) صعود به روش نردبانی

۷) رعایت فاصله مناسب عرضی دست ها و پاها از یکدیگرهنگام صعود دست ها و پاها به حدی از یکدیگرباز می شود که تعادل بدن به هم نخورد ( تقریباً به اندازه عرض شانه)

۸) قیچی نکردن دست و پا

در حالت قیچی (ضربدر) کردن به دلیل تمایل وزن بدن به سمت مخالف گیره هایی که دست ها و پاها گرفته اند. توان ایستایی بسیار کمتر می شود. این وضعیت احتمالاً باعث بر هم خوردن تعادل خواهد شد. به همین دلیل، این امر احتیاج به تمرکز و تمرین زیادی دارد.

درصورت برخورداری از طناب حمایت ،هنگام صعود باید طناب حمایت از میان دست ها قرار گیرد تا باعث به هم خوردن تعادل نشود، در گذر عرضی طناب در سمت سنگ و مخالف جهتی که حرکت می نماییم قرار می گیرد. لازم به تذکر است که درحالت حمایت از پائین، طناب پهلوی صعود کننده قرار می گیرد.

ابتدا باید نسبت به محکم بودن گیره دست یا پایی که بر روی آن قرار داریم، اطمینان حاصل کنیم برای تعویض جای دست می بایست دست آزاد را ضمن قراردادن در کنار انگشت دست ثابت به آرامی با جای گزینی انگشتان، بر گیره مورد نظر قرار داد. در تعویض پا نیز می بایست با قراردادن پای آزاد در کنار پای ثابت با یک جهش آرام و حساب شده جایگزینی صورت گیرد. روش دیگری هم در تعویض دست ها و پاها مرسوم است که به طریق انجام آن می پردازیم : به آرامی و با دقت زیاد، دست یا پای دیگرمان را بر روی دست یا پایی گیره مورد نظر را گرفته است، قرار می دهیم، آنگاه دست یا پای قبلی را از زیر آن به ارامی کنار می کشیم. البته انجم این دو روش بستگی به شرایط فرد روی سنگ از نظر حالت گیره دارد.

برقراری زمانی انجام می گیرد که فرد به یک تکیه گاه مطمئن برسد. انجام آن به این صورت است که ابتدا یک دست بر لب تکیه گاه یا سکو قرار می گیرد و پس از آن دست دیگر سپس بدن با یک کشش ارام (مانند حالت وقتی که بارفیکس می رویم) به بالا حرکت کرده و پاها را از روی گیره رها شده و بالاتنه را بر تکیه گاه یا سکو مسلط می سازیم. سپس با قراردادن پا بر لبه سنگ ، وزن بدن را به سمت تکیه گاه سوق می دهیم. در آخرین مرحله نیز پای دوم را بر روی تاقچه می گذاریم.

عبوری موفق است که از حدقل انرژی استفاده شده و سیستم انرژی، هوازی برقرار باشد. درعبور از مسیرهای دشوارموفقیت باکسی است که از اعتماد به نفس بیشتری برخوردار باشد، ضروری است در مسیرهای کلاهکی و منفی از خم کردن بازوان اجتناب نموده و فشار وزن را با کشیده نگاه داشتن دستان، بر روی تاندون ها و استخوان ها منتقل نمود. در این حالت عضلات از زیر بار فشار بیرون می آیند. برای حرکت به سمت بالا نیز سریعاً و بعد از گرفتن گیره بعدی، دوباره دست ها را باز نگاه باید داشت.

۹) قرار گرفتن طناب حمایت در بین دست ها هنگام حمایت از بالا

۱۰) روش تعویض دست ها و پاها

۱۱) برقراری در مسیر

۱۲) شرایط عمومی قرارگیری در مسیرهای دشوار

http://allsport.blogfa.com

توسط صادق رحیم